24 juni 2021 5:19

Op vergoedingen gebaseerd versus op commissie gebaseerd: wat is het verschil?

Op vergoedingen gebaseerd versus op commissie gebaseerd: een overzicht

Het gebied van beleggingsadviseurs omvat een verscheidenheid aan professionals. Sommige adviseurs zijn geldbeheerders en effectenmakelaars die portefeuilles analyseren en beheren. Andere financiële adviseurs richten zich op financiële planning en zijn vaak betrokken bij andere aspecten van het financiële leven van een klant, zoals onroerend goed, financiële hulp aan de universiteit, pensioen en belastingplanning.

Ongeacht het aandachtsgebied van de beleggingsadviseur, vallen adviseurs doorgaans in een van de volgende twee categorieën; Op vergoedingen (of alleen vergoedingen) en op commissiebasis. Op vergoedingen gebaseerde adviseurs brengen hun klanten gewoonlijk een vast tarief (of een “à la carte” tarief) in rekening, terwijl op commissie gebaseerde adviseurs worden gecompenseerd door commissies die worden verdiend met financiële transacties en producten.

Welk soort adviseur beter is, is een vraag die bijna net zo oud is als het beroep zelf. Het is echter belangrijk voor beleggers om de verschillen tussen beide te begrijpen en uiteindelijk de kosten van een op vergoedingen gebaseerde versus een op commissie gebaseerde beleggingsbeheerder of financieel adviseur.

Belangrijkste leerpunten

  • Een adviseur met vergoedingen ontvangt een vooraf bepaalde vergoeding voor zijn diensten, die een vaste vergoeding of een uurtarief voor beleggingsadvies kan omvatten.
  • Een op vergoedingen gebaseerde adviseur die belast is met het actief beheren van een portefeuille, zou waarschijnlijk een percentage van het beheerde vermogen in rekening brengen.
  • Het inkomen van een op commissie gebaseerde adviseur wordt volledig verdiend met de producten die ze verkopen of de rekeningen die worden geopend.
  • Een fel bediscussieerd onderwerp is of op commissie gebaseerde adviseurs de belangen van de belegger voor ogen houden bij het verkopen van een belegging of waardepapier.

Op vergoedingen gebaseerde financieel adviseur

Een adviseur met vergoedingen int een vooraf bepaalde vergoeding voor zijn diensten. Dat kan een vaste provisie zijn of een uurtarief voor beleggingsadvies. Als de adviseur actief voor uw rekening beleggingen koopt en verkoopt, is de vergoeding waarschijnlijk een percentage voor beheerd vermogen (AUM).

Het is belangrijk op te merken dat het inkomen dat wordt verdiend door op vergoedingen gebaseerde adviseurs grotendeels wordt verdiend met vergoedingen die door een klant worden betaald. Een klein percentage van de inkomsten kan echter worden verdiend met provisies voor de verkoop van producten van beursvennootschappen, onderlinge fondsen of verzekeringsmaatschappijen.

Alleen fee-adviseurs

Binnen het domein van vergoedingen met vergoedingen van adviseurs kan er nog een subtiel onderscheid tussen de adviseurs bestaan. Naast fee-based advisors zijn er ook fee-only advisors waarbij hun enige bron van compensatie bestaat uit vergoedingen die door de cliënt aan de adviseur worden betaald.

Een adviseur kan bijvoorbeeld $ 1.500 per jaar in rekening brengen om de portefeuille en financiële situatie van een klant te beoordelen. Andere adviseurs kunnen voor hun diensten een maandelijks, driemaandelijks of jaarlijks bedrag in rekening brengen. Aan aanvullende diensten, zoals belasting- en vermogensplanning of portefeuillecontroles, zijn ook kosten verbonden. In sommige gevallen kunnen adviseurs eisen dat klanten een minimumbedrag aan activa bezitten, zoals $ 500.000 tot $ 1 miljoen, voordat ze overwegen om ze als klant aan te nemen.

Fiduciaire plicht

Fee-only adviseurs hebben een risicotolerantie. Ze moeten een grondige analyse van beleggingen uitvoeren voordat ze aanbevelingen doen, belangenconflicten bekendmaken en de beste uitvoering van transacties gebruiken bij het beleggen.

Op commissie gebaseerde financieel adviseur

Het inkomen van een op commissie gebaseerde adviseur daarentegen wordt volledig verdiend met de producten die ze verkopen of de rekeningen die worden geopend. Producten voor op commissie gebaseerde adviseurs omvatten financiële instrumenten, zoals verzekeringspakketten en onderlinge fondsen. Hoe meer transacties ze voltooien, of hoe meer accounts ze openen, hoe meer ze worden uitbetaald.

Op commissie gebaseerde adviseurs kunnen fiduciaires zijn, maar dat hoeft niet. De wetten bepalen dat ze de geschiktheidsregel voor hun klanten moeten volgen, wat betekent dat ze alle producten kunnen verkopen waarvan ze denken dat ze passen bij de doelstellingen en situatie van hun klanten – hoewel de maatstaf voor geschiktheid een vrij subjectieve maatstaf is. Ze hebben geen wettelijke plicht jegens hun klanten; in plaats daarvan hebben ze een plicht jegens hun in dienst zijnde makelaars of dealers. Bovendien hoeven ze geen belangenconflicten bekend te maken, die kunnen optreden wanneer de belangen van de cliënt botsen met degenen die de adviseur compenseren.

Kritiek op op commissie gebaseerde adviseurs

Elke belegger kan zijn eigen beleggingsdoelstellingen, financiële doelstellingen en risicotolerantieniveau hebben. Een van de punten van kritiek die ten grondslag liggen aan op commissie gebaseerde adviseurs is of ze de belangen van de belegger voor ogen houden bij het aanbieden van een bepaalde investering, fonds of zekerheid. Als de adviseur een commissie verdient door een product te verkopen, hoe kan een belegger dan met zekerheid weten dat de aanbevolen investering de beste optie voor hem is of slechts het meest winstgevende productaanbod waarvan de adviseur profiteert? Om beter te begrijpen hoe op commissie gebaseerde adviseurs werken, is het belangrijk om te zien hoe ze tewerkgesteld en beloond worden binnen de financiële gemeenschap.

Hoe op commissie gebaseerde adviseurs worden vergoed

Veel beleggingsadviseurs in opdracht (inclusief full-service makelaars ) werken voor grote bedrijven, zoals Edward Jones of Merrill Lynch. Maar deze adviseurs zijn slechts in naam in dienst van hun firma’s. Vaker wel dan niet, lijken ze op zelfstandige, onafhankelijke contractanten, wiens inkomen afkomstig is van de klanten die ze kunnen binnenhalen. Ze ontvangen weinig of geen basissalaris van de makelaardij of financiële dienstverlener, hoewel het bedrijf wel kan zorgen voor onderzoek, faciliteiten en andere vormen van operationele ondersteuning.

Om deze ondersteuning van de beleggingsonderneming te krijgen, worden adviseurs aan enkele belangrijke verplichtingen gehouden. De belangrijkste hiervan levert het bedrijf zijn inkomsten op : adviseurs moeten een bepaald deel van hun inkomsten aan het bedrijf overmaken, verdiend door verkoop op basis van commissie.

Het probleem met deze compensatiemethode is dat het adviseurs beloont voor het betrekken van hun klanten bij actief handelen, zelfs als deze manier van beleggen niet geschikt is voor die klant. Bovendien oefenen sommige makelaars, om hun commissies te verhogen, karnen uit, de onethische praktijk van het buitensporig kopen en verkopen van effecten op de rekening van een klant. Churning zorgt ervoor dat een portefeuille constant in beweging is, met als voornaamste doel de adviseur in zijn zak te steken.

De kosten van $ 17 miljard van tegenstrijdig investeringsadvies

En het kost investeerders. In een rapport uit 2015, “The Effects of Conflicted Investment Advice on Retirement Savings”, uitgegeven door de White House Council of Economic Advisors, werd gesteld dat “Spaarders die tegenstrijdig advies krijgen, elk jaar een rendement behalen dat ongeveer 1 procentpunt lager ligt… we schatten de totale jaarlijkse kosten van tegenstrijdig advies is ongeveer $ 17 miljard per jaar. “

Kosten van alleen-betaalde adviseurs

Fee-only adviseurs hebben ook hun nadelen. Ze worden vaak gezien als duurder dan hun tegenhangers waarvoor provisie wordt gecompenseerd, en de jaarlijkse 1% -2% die ze in rekening brengen voor het beheren van activa, zal het rendement opeten. Een klein percentage dat elk jaar in rekening wordt gebracht, kan op het eerste gezicht onschadelijk lijken, maar het is belangrijk om te weten dat de vergoeding vaak wordt berekend op basis van het totale beheerd vermogen (AUM).

Een millennial die 30 jaar oud is en $ 50.000 heeft geïnvesteerd bij een op vergoedingen gebaseerde adviseur, die 1% van het AUM in rekening brengt, kan bijvoorbeeld $ 500 per jaar betalen. Wanneer de portefeuille echter wordt gewaardeerd op $ 300.000, komt die vergoeding van 1% overeen met $ 3.000 per jaar. En wanneer de portefeuille $ 1 miljoen bereikt, springt die schijnbaar onschuldige vergoeding van 1% naar $ 10.000 per jaar.

Beleggers moeten de voordelen van de diensten van de adviseur afwegen tegen het steeds toenemende bedrag aan vergoedingen dat door de belegger zal worden betaald naarmate de portefeuille in de loop van de jaren groeit. En hoewel professionals met alleen vergoedingen beleggers helpen de problemen van karnen te vermijden, mag er geen misverstand bestaan ​​dat makelaarscommissies niet volledig worden geëlimineerd. Beleggers moeten nog steeds een beursvennootschap betalen om daadwerkelijk transacties uit te voeren. De makelaardij kan ook bewaarkosten in rekening brengen voor rekeningen.

De fiduciaire regel

Het debat over vergoedingen op basis van vergoedingen versus vergoedingen op basis van provisie voor adviseurs is in 2016 verhit met de komst van de IRA’s en 401 (k) s, voldoen aan een fiduciaire norm. Dit gedrag van onpartijdigheid omvat het in rekening brengen van redelijke tarieven, eerlijk zijn over vergoedingen en aanbevelingen, en bovenal, altijd het belang van de klant voorop stellen, nooit in strijd met hun doelstellingen en risicotolerantie. Bij overtreding van deze regels kunnen adviseurs strafrechtelijk aansprakelijk worden gesteld.

Op vergoeding gebaseerde adviseurs (zoals geldbeheerders) waren al vaak fiduciaires; in feite, als ze geregistreerde beleggingsadviseurs waren, zouden ze dat ook moeten zijn. Op commissie gebaseerde adviseurs (zoals makelaars) hoefden geen fiduciair te zijn. De fiduciaire regel van de DOL, die nooit volledig is geïmplementeerd, werd in 2018 ingetrokken. Het leidde echter tot nieuwe gesprekken over de belangenconflicten van adviseurs en de transparantie over hun vergoeding, waarvan veel beleggers zich niet bewust waren van beide kwesties.

In een rapport vanPersonal Capital in 2017 ontdekten ze dat 46% van de respondenten van mening was dat adviseurs wettelijk verplicht waren om in hun beste belang te handelen, en 31% weet niet of ze de vergoedingen voor beleggingsrekeningen betalen of niet zeker weten wat ze betalen..

Het komt neer op

Er is niet één eenvoudig antwoord dat beter is: een vergoeding of een adviseur in opdracht. Diensten in opdracht kunnen geschikt zijn voor beleggers met een kleinere portefeuille waar minder actief beheer vereist is. Het is niet waarschijnlijk dat het af en toe betalen van een commissie op de lange termijn alle rendementen van de portefeuille zal uithollen. Voor beleggers met grote portefeuilles die een actieve activaspreiding nodig hebben, is een beleggingsadviseur met alleen vergoedingen wellicht de betere optie. De sleutel is om van tevoren te begrijpen waarom een ​​adviseur een bepaalde investering aanbeveelt om ervoor te zorgen dat uw belangen worden behartigd.