130-30 Strategie

Wat is de 130-30-strategie?

De 130-30-strategie, vaak een long / short-aandelenstrategie genoemd, verwijst naar een investeringsmethode die door institutionele beleggers wordt gebruikt. Een 130-30-aanduiding houdt in dat een ratio van 130% van het startkapitaal wordt toegewezen aan longposities en dit bereikt door 30% van het startkapitaal uit shortposities te halen.

De strategie wordt toegepast in een fonds voor kapitaalefficiëntie. Het maakt gebruik van financiële hefboomwerking door short te gaan op slecht presterende aandelen en, met het geld dat wordt ontvangen door short te gaan op die aandelen, door aandelen te kopen die naar verwachting een hoog rendement zullen opleveren. Vaak zullen beleggers een index zoals de S&P 500 nabootsen bij het kiezen van aandelen voor deze strategie.

Inzicht in de 130-30-strategie

Om een ​​130-30-strategie te volgen, zou een beleggingsbeheerder de aandelen die in de S&P 500 worden gebruikt, kunnen rangschikken van best naar slechter op basis van verwacht rendement, zoals blijkt uit eerdere prestaties. Een manager gebruikt een aantal gegevensbronnen en regels voor het rangschikken van individuele aandelen. Aandelen worden doorgaans gerangschikt op basis van een aantal vastgestelde selectiecriteria (bijvoorbeeld totaalrendement, voor risico gecorrigeerd rendement of relatieve sterkte) over een aangewezen terugblikperiode van zes maanden of een jaar. De aandelen worden dan van beste tot slechtste gerangschikt.

Van de aandelen met de hoogste rangorde zou de beheerder 100% van de waarde van de portefeuille beleggen en de aandelen met de laagste rangorde short verkopen, tot 30% van de waarde van de portefeuille. Het geld verdiend met de shortverkopen zou worden herbelegd in aandelen van de hoogste rang, waardoor een grotere blootstelling aan de hogere aandelen mogelijk wordt.

130-30 Strategie en shortpositie in aandelen

De 130-30-strategie omvat short sales als een belangrijk onderdeel van haar activiteit. Een aandeel shorten houdt in dat u effecten leent van een andere partij, meestal een makelaar, en dat u ermee instemt om een ​​rentetarief als vergoeding te betalen. Een negatieve positie wordt vervolgens geboekt op de rekening van de belegger. De belegger verkoopt vervolgens de nieuw verworven effecten op de open markt tegen de huidige prijs en ontvangt het geld voor de transactie. De belegger wacht tot de waardepapieren zijn afgeschreven en koopt ze vervolgens opnieuw tegen een lagere prijs. Op dit punt geeft de belegger de gekochte effecten terug aan de makelaar. In een omgekeerde activiteit van eerst kopen en vervolgens verkopen van effecten, stelt shorting de belegger nog steeds in staat om te profiteren.

Short selling is veel riskanter dan beleggen in longposities in effecten; bij een beleggingsstrategie van 130-30 zal een beheerder dus meer nadruk leggen op longposities dan op shortposities. Short-selling plaatst een belegger in een positie met een onbeperkt risico en een afgetopte beloning. Als een belegger bijvoorbeeld een aandeel shortt op $ 30, kan hij maximaal $ 30 verdienen (minus vergoedingen), terwijl het meeste dat hij kan verliezen oneindig is, aangezien het aandeel technisch voor altijd in prijs kan stijgen.

Hedgefondsen en beleggingsfondsen zijn begonnen met het aanbieden van investeringsvehikels in de vorm van private equity-fondsen, onderlinge fondsen of zelfs op de beurs verhandelde fondsen die variaties op de 130-30-strategie volgen. Over het algemeen hebben deze instrumenten een lagere volatiliteit dan referentie-indexen, maar behalen ze vaak geen hoger totaalrendement. Volgens sommige schattingen is er wereldwijd meer dan $ 100 miljard geïnvesteerd in dit soort strategieën.