24 juni 2021 8:53

Brexit

Wat is een brexit?

Brexit is een samenvoeging van de woorden “Brits” en “exit” die zijn bedacht om te verwijzen naar de beslissing van het VK in een referendum van 23 juni 2016 om de Europese Unie (EU)te verlaten. Brexit vond plaats om 23.00 uur Greenwich Mean Time, 31 januari 2020.

Op 24 december 2020 hebben het VK en de EU een voorlopige vrijhandelsovereenkomst gesloten die ervoor zorgt dat de twee partijen goederen kunnen verhandelen zonder tarieven of quota. Belangrijke details van de toekomstige relatie blijven echter onzeker, zoals de handel in diensten, die 80% van de Britse economie uitmaakt. Dit voorkwam een ​​” no-deal ” Brexit, die aanzienlijk schadelijk zou zijn geweest voor de Britse economie.

In plaats daarvan werd op 1 januari 2021 een voorlopig akkoord goedgekeurd door het Britse parlement. Om dit voorlopig akkoord permanent te maken, moet de volledige kamer van het Europees Parlement vóór 30 april 2021 een meerderheid van stemmen voor goedkeuring uitbrengen. – en quotavrije handel, wordt de handel tussen het VK en de EU nog steeds geconfronteerd met douanecontroles, wat betekent dat de handel niet zo soepel verloopt als toen het VK lid was van de EU.2

Het referendum

“Verlof” won het referendum van juni 2016 met 51,9% van de stemmen, of 17,4 miljoen stemmen; “Remain” ontving 48,1%, of 16,1 miljoen. De opkomst was 72,2%. De resultaten werden opgeteld voor het hele VK, maar de algemene cijfers verhullen grote regionale verschillen: 53,4% van de Engelse kiezers steunde Brexit, vergeleken met slechts 38% van de Schotse kiezers.

Omdat Engeland de overgrote meerderheid van de Britse bevolking uitmaakt, heeft de steun daar het resultaat in het voordeel van de Brexit doen wankelen. Als de stemming alleen had plaatsgevonden in Wales (waar “Leave” ook won), Schotland en Noord-Ierland, zou de Brexit minder dan 45% van de stemmen hebben gekregen.

Het resultaat van de stemming trotseerde de verwachtingen en deed de wereldmarkten roeren, waardoor het Britse pond naar het laagste niveau ten opzichte van de dollar in 30 jaar daalde. Voormalig premier David Cameron, die het referendum uitriep en campagne voerde voor het VK om in de EU te blijven, kondigde de volgende dag zijn ontslag aan. Hij werd in juli 2016 vervangen als leider van de Conservatieve Partij en premier door Theresa May.

De artikel 50 onderhandelingsperiode

Het proces van het verlaten van de EU formeel begon op 29 maart 2017, toen mei artikel 50 van het Verdrag van Lissabon inwerking stelde . Het VK had vanaf die datum aanvankelijk twee jaar om over een nieuwe relatie met de EU te onderhandelen. Na een snelle verkiezing op 8 juni 2017 bleef May de leider van het land. De conservatieven verloren echter hun absolute meerderheid in het parlement en bereikten een akkoord met de Euroskeptic Democratic Unionist Party (DUP). Dit zorgde er later voor dat May enige moeite had om haar terugtrekkingsakkoord in het parlement aan te nemen.

De besprekingen begonnen op 19 juni 2017.  Vragen draaiden rond het proces, deels omdat de grondwet van Groot-Brittannië ongeschreven is en deels omdat geen enkel land de EU eerder heeft verlaten op basis van artikel 50 (Algerije verliet de voorganger van de EU door zijn onafhankelijkheid van Frankrijk in 1962, en Groenland – een zelfbesturend Deens grondgebied – verliet via een speciaal verdrag in 1985).

Op 25 november 2018 bereikten Groot-Brittannië en de EU overeenstemming over een terugtrekkingsakkoord van 599 pagina’s, een Brexit-deal, waarin kwesties als burgerrechten, de scheidingswet en de Ierse grens aan bod kwamen.7 Het parlement stemde voor het eerst over deze overeenkomst op dinsdag 15 januari 2019. Parlementsleden stemden met 432-202 om de overeenkomst te verwerpen, de grootste nederlaag voor een regering in het Lagerhuis in de recente geschiedenis. 

May trad op 7 juni 2019 af als partijleider, nadat ze er drie keer niet in was geslaagd de deal te krijgen die ze met de EU had onderhandeld, goedgekeurd door het Lagerhuis. De volgende maand werd Boris Johnson, voormalig burgemeester van Londen, minister van Buitenlandse Zaken en redacteur van The Spectator, tot premier gekozen.

Johnson, een hardline Brexit-aanhanger, voerde campagne op een platform om de EU te verlaten vóór de deadline van oktober “do or die” en zei dat hij bereid was de EU te verlaten zonder een deal. Britse en EU-onderhandelaars bereikten op 17 oktober overeenstemming over een nieuwe echtscheidingsovereenkomst. Het belangrijkste verschil met de deal van May is dat de Ierse backstop-clausule is vervangen door een nieuwe regeling.

Een ander historisch moment deed zich voor in augustus 2019, toen premier Boris Johnson de koningin verzocht om het parlement van half september tot 14 oktober te schorsen, en zij stemde ermee in. Dit werd gezien als een truc om parlementsleden ervan te weerhouden een chaotische exit uit de EU te blokkeren en sommigen noemden het zelfs een soort staatsgreep. De 11 rechters van het Hooggerechtshof beschouwden de verhuizing op 24 september unaniem als onwettig en maakten het ongedaan.

Tijdens de onderhandelingsperiode hebben de politieke partijen in Groot-Brittannië ook met hun eigen crises te maken gehad. Wetgevers hebben uit protest zowel de conservatieve als de Labour-partij verlaten. Er zijn beschuldigingen van antisemitisme in de Labour-partij en Corbyn is bekritiseerd vanwege zijn aanpak van de kwestie. In september zette premier Boris Johnson 21 parlementsleden uit omdat ze stemden om de Brexit uit te stellen.

Verwacht werd dat het VK de EU zou verlaten op 31 oktober 2019, maar het Britse parlement stemde om de regering te dwingen een verlenging van de deadline te zoeken en stelde ook een stemming over de nieuwe deal uit. Boris Johnson riep vervolgens op tot algemene verkiezingen. Bij de verkiezingen van 12 december, de derde algemene verkiezing in minder dan vijf jaar, won de conservatieve partij van Johnson een grote meerderheid van 364 van de 650 zetels in het Lagerhuis. Het lukte dit ondanks het feit dat het slechts 42% van de stemmen ontving, omdat hun tegenstanders verdeeld waren over meerdere partijen.

Brexit-onderhandelingen

De leidende onderhandelaar van Groot-Brittannië in de gesprekken met Brussel was David Davis, een parlementslid uit Yorkshire, tot 9 juli 2018, toen hij ontslag nam. Hij werd vervangen door minister van Huisvesting Dominic Raab als secretaris van de Brexit. Raab nam ontslag uit protest tegen de deal van May op 15 november 2018. Hij werd de volgende dag vervangen door minister van Volksgezondheid en Sociale Zaken Stephen Barclay. 

De hoofdonderhandelaar van de EU is Michel Barnier, een Franse politicus.

Voorbereidende gesprekken over gesprekken brachten verdeeldheid aan het licht in de benaderingen van de twee partijen van het proces. Het VK wilde onderhandelen over de voorwaarden van zijn terugtrekking naast de voorwaarden van zijn post-Brexit-relatie met Europa, terwijl Brussel tegen oktober 2017 voldoende vooruitgang wilde boeken op het gebied van echtscheiding, om daarna pas over te gaan tot een handelsovereenkomst. In een concessie die zowel pro- als anti-Brexit-commentatoren als een teken van zwakte beschouwden, accepteerden de Britse onderhandelaars de opeenvolgende aanpak van de EU.

Rechten van de burger

Een van de politiek meest netelige kwesties waarmee Brexit-onderhandelaars worden geconfronteerd, zijn de rechten van EU-burgers die in het VK wonen en van Britse burgers die in de EU wonen.

Het terugtrekkingsakkoord maakt het vrije verkeer van EU- en VK-burgers mogelijk tot het einde van de overgangsperiode. Na de overgangsperiode behouden ze hun verblijfsrecht als ze blijven werken, voldoende middelen hebben of familie zijn van iemand die dat wel doet. Om hun verblijfsstatus te upgraden naar permanent, zouden ze een aanvraag moeten indienen bij het gastland. De rechten van deze burgers kunnen abrupt worden weggenomen als Groot-Brittannië crasht zonder een deal te ratificeren.

Sinds het referendum verlaten EU-burgers het VK steeds vaker.”De nettomigratie van de EU draagt ​​nog steeds bij aan de bevolking als geheel, maar is gedaald tot een niveau dat voor het laatst in 2009 werd waargenomen. We zien nu ook dat meer EU8-burgers – die uit Midden- en Oost-Europese landen, bijvoorbeeld Polen – het VK verlaten. dan aankomen, ”zei Jay Lindop, directeur van het Centrum voor Internationale Migratie, in een kwartaalrapport van de regering dat in februari 2019 werd gepubliceerd.

Het Britse parlement vocht over het recht van EU-burgers om na de Brexit in het VK te blijven en maakte publiekelijk de binnenlandse verdeeldheid over migratie bekend. Na het referendum en het aftreden van Cameron concludeerde de regering van May dat zij onder het “koninklijk gezag” het recht had om artikel 50 in werking te stellen en zelf het formele terugtrekkingsproces te beginnen. Het Britse Hooggerechtshof kwam tussenbeide en oordeelde dat het Parlement de maatregel moest goedkeuren, en het House of Lords wijzigde het resulterende wetsvoorstel om de rechten van in de EU geboren inwoners te waarborgen. Het Lagerhuis – dat op dat moment een Tory-meerderheid had – schrapte het amendement en het ongewijzigde wetsvoorstel werd wet op 16 maart 2017.

Conservatieve tegenstanders van het amendement voerden aan dat unilaterale garanties de onderhandelingspositie van Groot-Brittannië aantasten, terwijl degenen die er voor waren, zeiden dat EU-burgers niet als “onderhandelingsfiches” mogen worden gebruikt. Economische argumenten kwamen ook naar voren: terwijl een derde van de Britse expats in Europa gepensioneerden zijn, hebben EU-migranten meer kans om te werken dan autochtone Britten. Dat feit suggereert dat EU-migranten een grotere bijdrage leveren aan de economie dan hun Britse tegenhangers; Maar nogmaals, “Leave” -aanhangers lezen deze gegevens als een verwijzing naar buitenlandse concurrentie om schaarse banen in Groot-Brittannië.

Brexit financiële afwikkeling

Het “Brexit-wetsvoorstel” is de financiële regeling die het VK aan Brussel verschuldigd is na zijn terugtrekking.

Het terugtrekkingsakkoord vermeldt geen specifiek cijfer, maar het wordt geschat op maximaal £ 32,8 miljard, volgens Downing Street. Het totale bedrag is inclusief de financiële bijdrage die het VK zal leveren tijdens de overgangsperiode, aangezien het zal optreden als een lidstaat van de EU en zijn bijdrage aan de uitstaande EU-begrotingsverplichtingen voor 2020.

Het VK zal tijdens de overgangsperiode ook financiering ontvangen van EU-programma’s en een deel van zijn activa aan het einde ervan, waaronder het kapitaal dat het aan de Europese Investeringsbank (EIB) heeft gestort.

Een overeenkomst van december 2017 loste dit al lang bestaande knelpunt op dat de onderhandelingen volledig dreigde te ontsporen. Het team van Barnier lanceerde de eerste volley in mei 2017 met de release van een document met de 70 entiteiten waarmee het rekening zou houden bij het opstellen van de rekening. De Financial Times schatte dat het gevraagde brutobedrag € 100 miljard zou bedragen;na aftrek van bepaalde Britse activa, zou de eindafrekening “in de regio van € 55 miljard tot € 75 miljard” zijn.

Het team van Davis weigerde ondertussen de eisen van de EU om de Britse voorkeursmethodologie voor het tellen van de rekening in te dienen. In augustus vertelde hij de BBC dat hij zich niet zou vastleggen op een cijfer voor oktober, de deadline voor het beoordelen van “voldoende vooruitgang” op zaken als het wetsvoorstel. De volgende maand vertelde hij het Lagerhuis dat de onderhandelingen over een Brexit-wetsvoorstel “voor de volledige duur van de onderhandelingen” konden doorgaan.

Davis presenteerde deze weigering aan het House of Lords als onderhandelingstactiek, maar de binnenlandse politiek verklaart waarschijnlijk zijn terughoudendheid. Boris Johnson, die campagne voerde voor de Brexit, noemde de EU-schattingen op 11 juli 2017 “woekerprijzen” en was het met een Tory-parlementslid eens dat Brussel kon “fluiten” als ze “een cent” wilden.

In haar toespraak in september 2017 in Florence zei May echter dat het VK “de toezeggingen die we zijn aangegaan tijdens de periode van ons lidmaatschap” zou nakomen. Michel Barnier bevestigde in oktober 2019 aan verslaggevers dat Groot-Brittannië zou betalen wat verschuldigd was.

De Noord-Ierse grens

Het nieuwe terugtrekkingsakkoord vervangt de controversiële Ierse achtervangbepaling door een protocol. De herziene deal zegt dat het hele VK de EU-douane-unie zal verlaten na Brexit, maar Noord-Ierland zal de EU-regelgeving en btw-wetten volgen als het gaat om goederen en de Britse regering zal de btw namens de EU innen. Dit betekent dat er een beperkte douanegrens in de Ierse Zee zal zijn met controles in de grote havens. Vier jaar na het einde van de overgangsperiode zal de Noord-Ierse assemblee over deze regeling kunnen stemmen.

De backstop kwam naar voren als de belangrijkste reden voor de Brexit-impasse. Het was een garantie dat er geen “harde grens” zou zijn tussen Noord-Ierland en Ierland. Het was een verzekeringspolis die Groot-Brittannië in de douane-unie van de EU met Noord-Ierland hield volgens de regels van de interne markt van de EU. De achtervang, die bedoeld was als tijdelijk en vervangen door een volgende overeenkomst, kon alleen worden verwijderd als zowel Groot-Brittannië als de EU hun toestemming gaven.

May kon daardoor niet genoeg steun krijgen voor haar deal. Euroskeptische parlementsleden wilden dat ze juridisch bindende wijzigingen aanbrengt, omdat ze vreesden dat dit de autonomie van het land in gevaar zou brengen en voor onbepaalde tijd zou duren. De EU-leiders hebben tot dusver geweigerd het te verwijderen en hebben ook een tijdslimiet uitgesloten of Groot-Brittannië de macht gegeven om het te verwijderen. Op 11 maart 2019 tekenden de twee partijen een pact in Straatsburg dat het terugtrekkingsakkoord niet veranderde, maar ‘zinvolle juridische garanties’ toevoegde. Het was niet genoeg om hardline Brexiteers te overtuigen.

Gedurende de tweede helft van de 20e eeuw heeft het geweld tussen protestanten en katholieken Noord-Ierland decennialang ontsierd, en de grens tussen het Britse platteland en de Republiek Ierland in het zuiden werd gemilitariseerd. Het Goede Vrijdag-akkoord van 1998 maakte de grens bijna onzichtbaar, behalve de borden met snelheidsbeperkingen, die overschakelen van mijl per uur in het noorden naar kilometers per uur in het zuiden. 

Zowel de Britse als de EU-onderhandelaars maken zich zorgen over de gevolgen van het opnieuw invoeren van grenscontroles, zoals Groot-Brittannië wellicht zal moeten doen om een ​​einde te maken aan het vrije verkeer vanuit de EU. Maar het verlaten van de douane-unie zonder douanecontroles op te leggen aan de Noord-Ierse grens of tussen Noord-Ierland en de rest van Groot-Brittannië, laat de deur wagenwijd open voor smokkel. Deze belangrijke en unieke uitdaging is een van de redenen die de voorstanders van de “zachte Brexit” het meest noemen voor een verblijf in de douane-unie van de EU en misschien wel de interne markt. Met andere woorden, het raadsel in Noord-Ierland heeft mogelijk een achterdeur gecreëerd voor een zachte Brexit. 

De kwestie wordt verder bemoeilijkt door de keuze van de Tories van de Noord-Ierse Democratische Unionistische Partij als coalitiepartner: de DUP verzette zich tegen het Goede Vrijdagakkoord en voerde – in tegenstelling tot de toenmalige leider van de conservatieven – campagne voor Brexit. Volgens het Goede Vrijdagakkoord is de Britse regering verplicht om toezicht te houden op Noord-Ierland met “strikte onpartijdigheid”;dat kan moeilijk blijken te zijn voor een regering die afhankelijk is van de medewerking van een partij met een overwegend protestantse achterban en historische banden met protestantse paramilitaire groeperingen.

Argumenten voor en tegen Brexit

“Verlof” -kiezers baseerden hun steun voor Brexit op verschillende factoren, waaronder de Europese schuldencrisis, immigratie, terrorisme en de vermeende belemmering van de Brusselse bureaucratie op de Britse economie. Groot-Brittannië is lang op zijn hoede geweest voor de projecten van de Europese Unie, die volgens Leavers de soevereiniteit van het VK bedreigen: het land heeft nooit gekozen voor de monetaire unie van de Europese Unie, wat betekent dat het het pond gebruikt in plaats van de  euro. Het bleef ook buiten het Schengengebied, wat betekent dat het geen open grenzen deelt met een aantal andere Europese landen.

Tegenstanders van Brexit noemen ook een aantal beweegredenen voor hun standpunt. Een daarvan is het risico van terugtrekking uit het besluitvormingsproces van de EU, aangezien dit verreweg de grootste bestemming is voor Britse export. Een andere zijn de economische en maatschappelijke voordelen van de “vier vrijheden” van de EU: het vrije verkeer van goederen, diensten, kapitaal en mensen over de grenzen heen. Een rode draad in beide argumenten is dat het verlaten van de EU de Britse economie op korte termijn zou destabiliseren en het land op lange termijn armer zou maken.

In juli 2018 werd het kabinet van May opnieuw wakker geschud toen Boris Johnson aftrad als minister van Buitenlandse Zaken van het VK en David Davis ontslag nam als minister van Brexit vanwege de plannen van May om nauwe banden met de EU te behouden. Johnson werd vervangen door Jeremy Hunt, die voorstander was van een zachte Brexit.

Sommige staatsinstellingen steunden de economische argumenten van de Remainers:gouverneur van de Bank of England, Mark Carney, noemde Brexitin maart 2016′ Wereldhandelsorganisatie (WTO).25

Aangepast overgenomen uit de analyse van HM Treasury: de economische impact op lange termijn van het EU-lidmaatschap en de alternatieven, april 2016.

* Uitgedrukt in termen van het bbp van 2015 in prijzen van 2015, afgerond op de dichtstbijzijnde £ 100.

Verlofaanhangers hadden de neiging om dergelijke economische projecties te verdisconteren onder het label “Project Fear”. Een pro-Brexit-outfit geassocieerd met de UK Independence Party (UKIP), die werd opgericht om zich te verzetten tegen het EU-lidmaatschap, reageerde door te zeggen dat het ‘worstcasescenario van £ 4300 per huishouden een spotprijs is voor het herstel van nationale onafhankelijkheid en veilige, beveiligde grenzen. “

Hoewel Leavers de neiging hebben om kwesties van nationale trots, veiligheid en soevereiniteit te benadrukken, komen ze ook met economische argumenten. Boris Johnson, die tot mei 2016 burgemeester van Londen was en secretaris van Buitenlandse Zaken werd toen May aantrad, zei bijvoorbeeld aan de vooravond van de stemming: “De dag na de stemming zouden EU-politici op de deur bonzen voor een handelsovereenkomst”., in het licht van hun “commerciële belangen”. Labour Leave, de pro-Brexit Labour-groep, schreef in september 2017 samen met een groep economen een rapport dat een stijging van 7% van het jaarlijkse bbp voorspelde, met de grootste winst voor de laagste inkomens.

Vote Leave, de officiële pro-Brexit-campagne, stond bovenaan de “Why Vote Leave” -pagina op zijn website met de bewering dat het VK £ 350 miljoen per week zou kunnen besparen: “We kunnen ons geld besteden aan onze prioriteiten, zoals de NHS [National Health Service], scholen en huisvesting. “

In mei 2016 zei de Britse Statistics Authority, een onafhankelijke overheidsinstantie, dat het cijfer eerder bruto dan netto is, wat “misleidend is en het vertrouwen in officiële statistieken ondermijnt”. Uit een peiling van half juni door Ipsos MORI bleek echter dat 47% van het land de bewering geloofde. De dag na het referendum verloochende Nigel Farage, die UKIP medeoprichtte en tot november leidde, de figuur en zei dat hij niet nauw betrokken was bij stemverlof. May heeft ook geweigerd de NHS-beloften van Vote Leave te bevestigen sinds zijn aantreden.

Brexit economische respons

Hoewel Groot-Brittannië officieel de EU heeft verlaten, is het jaar 2020 een overgangs- en implementatieperiode. Totdat er een verscheidenheid aan beslissingen is genomen en afgerond, gaan de handel en douane door zoals voorheen, dus er is niet veel op dagelijkse basis dat anders lijkt dan mensen die in het VK wonen

Toch heeft het besluit om de EU te verlaten gevolgen gehad voor de Britse economie.

De bbp-groei van het land vertraagde tot ongeveer 1,4% in 2018, van 1,9% in 2017 en 2016, doordat de bedrijfsinvesteringen terugliepen. Het IMF voorspelt dat de economie van het land zal groeien met 1,3% in 2019 en 1,4% in 2020. De Bank of England verlaagde haar groeiprognose voor 2019 tot 1,2%, de laagste sinds de financiële crisis.

Het werkloosheidspercentage in het VK bereikte een dieptepunt in 44 jaar, namelijk 3,9% in de drie maanden tot januari 2019. Experts schrijven dit toe aan werkgevers die er de voorkeur aan geven werknemers in dienst te houden in plaats van te investeren in nieuwe grote projecten.

In 2018 slaagde het pond erin de verliezen terug te vorderen die het leed na de Brexit-stemming, maar reageerde negatief toen de kans op een no-deal Brexit toenam. De munt zou kunnen stijgen als een “zachte Brexit” -overeenkomst wordt aangenomen of als de Brexit wordt uitgesteld.

Hoewel de daling van de waarde van het pond exporteurs heeft geholpen, werd de hogere prijs van de invoer doorberekend aan de consumenten en heeft dit een aanzienlijke invloed gehad op het inflatiecijfer op jaarbasis. De CPI-inflatie bereikte 3,1% in de 12 maanden voorafgaand aan november 2017, een bijna zesjarig hoogtepunt dat ruimschoots boven de 2% -doelstelling van de Bank of England lag. De inflatie begon uiteindelijk in 2018 te dalen met de daling van de olie- en gasprijzen en bedroeg in januari 2019 1,8%.39

In een rapport van het House of Lords uit juli 2017 werd bewijs genoemd dat Britse bedrijven de lonen zouden moeten verhogen om na de Brexit autochtone werknemers aan te trekken, wat “waarschijnlijk zal leiden tot hogere prijzen voor consumenten”.

De internationale handel zal naar verwachting dalen als gevolg van de Brexit, zelfs als Groot-Brittannië onderhandelt over een reeks vrijhandelsovereenkomsten. Dr. Monique Ebell, voormalig associate research director bij het National Institute of Economic and Social Research, voorspelt een vermindering van -22% in de totale Britse goederen- en dienstenhandel als het EU-lidmaatschap wordt vervangen door een vrijhandelsovereenkomst. Andere vrijhandelsovereenkomsten zouden waarschijnlijk niet de speling kunnen nemen: Ebell ziet een pact met de BRIICS (Brazilië, Rusland, India, Indonesië, China en Zuid-Afrika) waardoor de totale handel met 2,2% wordt gestimuleerd;een pact met de VS, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland zou het met 2,6% iets beter doen.

“De interne markt is een zeer diepgaande en allesomvattende handelsovereenkomst gericht op het verminderen van niet-tarifaire belemmeringen”, schreef Ebell in januari 2017, “terwijl de meeste niet-EU [vrijhandelsovereenkomsten] tamelijk ineffectief lijken te zijn in het verminderen van de niet-tarifaire belemmeringen barrières die belangrijk zijn voor de handel in diensten. “

Algemene verkiezingen van juni 2017

Op 18 april riep May op tot een snelle verkiezing op 8 juni, ondanks eerdere beloften om er pas in 2020 een te houden. Uit opiniepeilingen bleek dat May haar kleine parlementaire meerderheid van 330 zetels zou uitbreiden (er zijn 650 zetels in de Commons). Arbeid won echter snel in de peilingen, geholpen door een beschamende Tory-flip-flop op een voorstel voor landgoederen om zorg aan het levenseinde te financieren. 

De conservatieven verloren hun meerderheid en wonnen 318 zetels tegenover 262 zetels van Labour. De Scottish National Party won 35, terwijl andere partijen er 35 namen. op mei af te treden.

Sprekend voor de residentie van de premier in Downing Street 10, sloeg May de oproepen voor haar weg om haar post te verlaten en zei: ‘Het is duidelijk dat alleen de Conservatieve en Unionistische Partij’ – de officiële naam van de Tories – ‘de legitimiteit heeft en het vermogen om die zekerheid te bieden door een meerderheid in het Lagerhuis te voeren. ” De conservatieven sloten een deal met de Democratische Unionistische Partij van Noord-Ierland, die 10 zetels won, om een ​​coalitie te vormen. De partij is buiten Noord-Ierland weinig bekend, te oordelen naar een golf van nieuwsgierige Google-zoekopdrachten die ervoor zorgden dat de site van de DUP crashte.

May presenteerde de verkiezingen als een kans voor de conservatieven om hun mandaat te verstevigen en hun onderhandelingspositie met Brussel te versterken. Maar dit mislukte.

“De verkiezingen dienden om de politieke macht te verspreiden, niet om de politieke macht te concentreren, vooral met betrekking tot de Brexit”, schreef politiek correspondent Lewis Goodall van Sky News.” Sinds de verkiezingsavond heeft Brussel niet alleen te maken met nummer 10, maar in feite ook met het Lagerhuis.”

In de nasleep van de verkiezingen verwachtten velen dat de Brexit-positie van de regering zou verzachten, en ze hadden gelijk. May bracht in juli 2018 een Brexit-witboek uit waarin een “associatieovereenkomst” en een vrijhandelszone voor goederen met de EU werden genoemd. David Davis trad af als secretaris van de Brexit en Boris Johnson trad uit protest af als minister van Buitenlandse Zaken.

Maar de verkiezingen vergrootten ook de mogelijkheid van een no-deal Brexit. Zoalsde Financial Times voorspelde, maakte het resultaat May kwetsbaarder voor druk van Euroskeptics en haar coalitiepartners. We zagen dit spelen met de Ierse backstop-worsteling.

Nu haar positie verzwakte, worstelde May om haar partij achter haar deal te verenigen en de controle over de Brexit te behouden.

Het Onafhankelijkheidsreferendum van Schotland

Politici in Schotland drongen aan op een tweede onafhankelijkheidsreferendum in de nasleep van de Brexit-stemming, maar de resultaten van de verkiezingen van 8 juni 2017 wierpen een sluier over hun inspanningen. De Scottish National Party (SNP) verloor 21 zetels in het Westminster Parliament, en op 27 juni 2017 zei de Schotse eerste minister Nicola Sturgeon dat haar regering in Holyrood haar tijdschema voor onafhankelijkheid zou “resetten” om zich te concentreren op het leveren van een “zachte Brexit”.

Volgens de Britse verkiezingscommissie heeft geen enkele Schotse regio ervoor gestemd om de EU te verlaten, hoewel Moray met 49,9% in de buurt kwam. Het land als geheel verwierp het referendum met 62,0% tegen 38,0%. Omdat Schotland slechts 8,4% van de Britse bevolking telt, werd zijn stem om te blijven – samen met dat van Noord-Ierland, dat slechts 2,9% van de Britse bevolking uitmaakt – ruimschoots gecompenseerd door de steun voor Brexit in Engeland en Wales.

Schotland sloot zich in 1707 bij Engeland en Wales aan om Groot-Brittannië te vormen, en de relatie was soms tumultueus. De SNP, die werd opgericht in de jaren dertig, had in 2010 slechts zes van de 650 zetels in Westminster. Het jaar daarop vormde het echter een meerderheidsregering in het gedeconcentreerde Schotse parlement in Holyrood, deels vanwege de belofte om een ​​referendum te houden over Schotse onafhankelijkheid. 

Schots onafhankelijkheidsreferendum 2014

Bij dat referendum, dat in 2014 werd gehouden, verloor de pro-onafhankelijkheidspartij met 44,7% van de stemmen;de opkomst was 84,6%. In plaats van de onafhankelijkheidskwestie tot stilstand te brengen, wekte de stemming steun voor de nationalisten. De SNP won het jaar daarop 56 van de 59 Schotse zetels in Westminster en haalde daarmee de Lib Dems in en werd daarmee de op twee na grootste partij in het VK in het algemeen. De verkiezingskaart van Groot-Brittannië toonde plotseling een flagrante kloof tussen Engeland en Wales – gedomineerd door Tory-blauw met af en toe een stukje Labour-rood – en het geheel gele Schotland.

Toen Groot-Brittannië stemde om de EU te verlaten, fulmineerde Schotland. Een combinatie van opkomend nationalisme en sterke steun voor Europa leidde vrijwel onmiddellijk tot oproepen voor een nieuw onafhankelijkheidsreferendum. Toen het Hooggerechtshof op 3 november 2017 oordeelde dat gedecentraliseerde nationale vergaderingen, zoals het parlement van Schotland, geen veto mogen uitspreken over de Brexit, werden de eisen luider.

Op 13 maart van dat jaar riep Sturgeon op tot een tweede referendum, dat zou worden gehouden in de herfst van 2018 of de lente van 2019. Holyrood steunde haar met een stemming van 69 tegen 59 op 28 maart, de dag voordat de regering van mei artikel 50 activeerde.

De timing van Sturgeon is significant aangezien het aftellen van twee jaar, geïnitieerd door Artikel 50, in het voorjaar van 2019 zal eindigen, wanneer de politiek rond Brexit bijzonder onstabiel zou kunnen zijn.

Hoe zou onafhankelijkheid eruit zien?

De economische situatie van Schotland roept ook vragen op over zijn hypothetische toekomst als onafhankelijk land. De crash van de olieprijs heeft de overheidsfinanciën een klap gegeven. In mei 2014 voorspelde het 2015-2016 belastingontvangsten uit Noordzee-boringen van £ 3,4 miljard tot £ 9 miljard, maar verzamelde £ 60 miljoen, minder dan 1% van het middelpunt van de prognoses. In werkelijkheid zijn deze cijfers hypothetisch, aangezien de financiën van Schotland niet volledig zijn overgedragen, maar de schattingen zijn gebaseerd op het geografische aandeel van het land in de Noordzee-boringen, dus illustreren ze wat het zou kunnen verwachten als een onafhankelijk land.

Het debat over welke valuta een onafhankelijk Schotland zou gebruiken, is nieuw leven ingeblazen. Voormalig SNP-leider Alex Salmond, die tot november 2014 de eerste minister van Schotland was, verteldeThe Financial Times dat het land het pond kon verlaten en zijn eigen valuta kon invoeren, waardoor het vrij kon zweven of het aan het pond kon koppelen. Hij sloot toetreding tot de euro uit, maar anderen beweren dat het nodig zou zijn voor Schotland om lid te worden van de EU. Een andere mogelijkheid zou zijn om het pond te gebruiken, waardoor de controle over het monetaire beleid zou worden verloren.

Voordelen voor sommigen

Aan de andere kant kan een zwakke valuta die op de wereldmarkten drijft een zegen zijn voor Britse producenten die goederen exporteren. Industrieën die sterk afhankelijk zijn van export, zouden zelfs enig voordeel kunnen zien. In 2015 waren de top 10 exportproducten uit het VK (in USD):

  1. Machines, motoren, pompen: 63,9 miljard dollar (13,9% van de totale export)
  2. Edelstenen, edelmetalen: $ 53 miljard (11,5%)
  3. Voertuigen: $ 50,7 miljard (11%)
  4. Farmaceutica: $ 36 miljard (7,8%)
  5. Olie: $ 33,2 miljard (7,2%)
  6. Elektronische apparatuur: $ 29 miljard (6,3%)
  7. Vliegtuigen, ruimtevaartuigen: $ 18,9 miljard (4,1%)
  8. Medische, technische apparatuur: $ 18,4 miljard (4%)
  9. Organische chemicaliën: $ 14 miljard (3%)
  10. Kunststoffen: $ 11,8 miljard (2,6%)

Sommige sectoren zijn bereid te profiteren van een exit. Multinationals die aan de FTSE 100 zijn genoteerd, zullen de winst waarschijnlijk zien stijgen als gevolg van een zacht pond. Een zwakke valuta kan ook gunstig zijn voor toerisme, energie en de dienstensector.

In mei 2016 suggereerde de State Bank of India ( SBIN. NS ), de grootste commerciële bank van India, dat de Brexit India economisch ten goede zal komen. Hoewel het vertrek uit de eurozone betekent dat het VK niet langer onbelemmerde toegang heeft tot de interne markt van Europa, zal het meer focus op de handel met India mogelijk maken. India krijgt ook meer manoeuvreerruimte als het VK zich niet langer aan de Europese handelsregels en -regelgeving houdt.

Handel VK-EU na Brexit

May pleitte voor een ‘harde’ Brexit, wat betekent dat Groot-Brittannië de interne markt en douane-unie van de EU zou verlaten en vervolgens zou onderhandelen over een handelsovereenkomst om hun toekomstige relatie te regelen. Deze onderhandelingen zouden zijn gevoerd tijdens een overgangsperiode die begint wanneer een echtscheidingsovereenkomst wordt geratificeerd.

Door het slechte optreden van de conservatieven bij de spoedverkiezingen van juni 2017 werd de steun van de bevolking voor een harde Brexit in twijfel getrokken, en velen in de pers speculeerden dat de regering een zachter standpunt kon nemen. Het Brexit-witboek dat in juli 2018 werd gepubliceerd, onthulde plannen voor een zachtere Brexit. Het was te zacht voor veel parlementsleden die tot haar partij behoorden en te brutaal voor de EU.

In het Witboek staat dat de regering van plan is de interne markt en de douane-unie van de EU te verlaten. Het stelt echter voor om een ​​vrijhandelszone voor goederen te creëren die “de noodzaak van douane- en regelgevende controles aan de grens zou vermijden en betekent dat bedrijven geen dure douaneaangiften hoeven in te vullen. En het zou het mogelijk maken dat producten slechts één set ondergaan. van goedkeuringen en autorisaties in beide markten, voordat ze in beide worden verkocht. “Dit betekent dat het VK de regels van de Europese interne markt zal volgen als het om goederen gaat.

Het Witboekerkende dat een grenzeloze douaneregeling met de EU – die het VK in staat stelde vrijhandelsovereenkomsten met derde landen te sluiten – “een bredere reikwijdte heeft dan alle andere overeenkomsten tussen de EU en een derde land”.

De regering heeft gelijk dat er vandaag de dag geen voorbeeld van dit soort relaties in Europa bestaat. De vier brede precedenten die er zijn, zijn de relatie van de EU met Noorwegen, Zwitserland, Canada en de leden van de Wereldhandelsorganisatie.

Het Noorse model: word lid van de EER

De eerste optie zou zijn dat het VK zich aansluit bij Noorwegen, IJsland en Lichtenstein in de Europese Economische Ruimte (EER), die toegang biedt tot de interne markt van de EU voor de meeste goederen en diensten (landbouw en visserij zijn uitgesloten). Tegelijkertijd bevindt de EER zich buiten de douane-unie, dus Groot-Brittannië zou handelsovereenkomsten kunnen sluiten met niet-EU-landen.

De regeling is echter nauwelijks een win-win situatie: het VK zou gebonden zijn aan een aantal EU-wetten, terwijl het niet meer in staat zou zijn om die wetten te beïnvloeden via de stemrechten van de Europese Raad en het Europees Parlement. In september 2017 noemde May deze regeling een onaanvaardbaar “verlies van democratische controle”.

David Davis toonde interesse in het Noorse model in antwoord op een vraag die hij ontving bij de Amerikaanse Kamer van Koophandel in Washington.”Het is iets waar we over hebben nagedacht, maar het staat niet bovenaan onze lijst.” Hij doelde specifiek op de Europese Vrijhandelsassociatie (EFTA), die net als de EER toegang biedt tot de interne markt, maar niet tot de douane-unie.

De EFTA was ooit een grote organisatie, maar de meeste leden zijn vertrokken om lid te worden van de EU. Tegenwoordig omvat het Noorwegen, IJsland, Lichtenstein en Zwitserland; behalve Zwitserland zijn ze ook lid van de EER.

Het Zwitserse model

De relatie van Zwitserland met de EU, die wordt beheerst door ongeveer 20 grote bilaterale pacten met het blok, is in grote lijnen vergelijkbaar met de EER-regeling. Samen met deze drie is Zwitserland lid van de Europese Vrijhandelsassociatie (EFTA). Zwitserland hielp bij het opzetten van de EER, maar de bevolking wees het lidmaatschap bij een referendum in 1992 af. 

Het land staat het vrije verkeer van mensen toe en is lid van het paspoortvrije Schengengebied. Het is onderworpen aan veel regels voor de interne markt, zonder veel te zeggen over de opstelling ervan. Het valt buiten de douane-unie, waardoor het vrijhandelsovereenkomsten met derde landen kan sluiten; gewoonlijk, maar niet altijd, heeft het samen met de EER-landen onderhandeld. Zwitserland heeft toegang tot de interne markt voor goederen (met uitzondering van landbouw), maar niet voor diensten (met uitzondering van verzekeringen). Het stort een bescheiden bedrag in de EU-begroting. 

Aanhangers van de Brexit die “de controle terug willen nemen”, zullen de concessies die de Zwitsers hebben gedaan op het gebied van immigratie, begrotingsbetalingen en internemarktregels waarschijnlijk niet omarmen. De EU zou waarschijnlijk ook geen relatie willen die is gemodelleerd naar het Zwitserse voorbeeld: het lidmaatschap van Zwitserland bij de EVA maar niet de EER, Schengen maar niet de EU is een rommelig product van de complexe geschiedenis van de Europese integratie en – wat anders – een referendum.

Het Canadese model: een vrijhandelsovereenkomst

Een derde optie is om met de EU te onderhandelen over een vrijhandelsovereenkomst in de trant van de alomvattende economische en handelsovereenkomst (CETA), een pact dat de EU met Canada heeft gesloten maar nog niet heeft geratificeerd. Het meest voor de hand liggende probleem met deze benadering is dat het VK slechts twee jaar heeft vanaf de inwerkingtreding van artikel 50 om over een dergelijke deal te onderhandelen. De EU heeft op zijn vroegst in december geweigerd een toekomstige handelsrelatie te bespreken. 

Om een ​​idee te geven van hoe krap dat tijdschema is, zijn de CETA-onderhandelingen in 2009 begonnen en in 2014 afgerond. Drie jaar later heeft een kleine minderheid van de 28 nationale parlementen van de EU de deal geratificeerd. Het kan jaren duren om de rest te overtuigen. Zelfs subnationale wetgevers kunnen een deal in de weg staan: het Waalse gewestparlement, dat minder dan 4 miljoen voornamelijk Franstalige Belgen vertegenwoordigt, blokkeerde in zijn eentje CETA enkele dagen in 2016.

Om de termijn van twee jaar voor het verlaten van de EU te verlengen, zou Groot-Brittannië unanieme goedkeuring van de EU 27 nodig hebben. Verschillende Britse politici, waaronder minister van Financiën Philip Hammond, hebben benadrukt dat er een overgangsovereenkomst van een paar jaar nodig is, zodat —Onder andere redenen — Groot-Brittannië kan onderhandelen over handelsovereenkomsten tussen de EU en derde landen; het idee stuitte echter op weerstand van harde brexiteers.

In sommige opzichten is het misleidend om de situatie van Groot-Brittannië te vergelijken met die van Canada. Canada geniet al vrijhandel met de Verenigde Staten via  NAFTA, wat betekent dat een handelsovereenkomst met de EU niet zo cruciaal is als voor het VK De economieën van Canada en Groot-Brittannië zijn ook heel verschillend: CETA omvat geen financiële diensten, een van de grootste van Groot-Brittannië export naar de EU.

May zei in september 2017 in Florence dat het VK en de EU “zoveel beter kunnen” dan een handelsovereenkomst in CETA-stijl, aangezien ze beginnen vanuit de “ongekende positie” van het delen van een geheel van regels en voorschriften. Ze ging niet in op hoe ‘veel beter’ eruit zou zien, behalve dat ze beide partijen opriep om ‘creatief en praktisch’ te zijn.

Monique Ebell, voormalig lid van het National Institute of Economic and Social Research, benadrukt dat zelfs als er een overeenkomst is gesloten, niet-tarifaire belemmeringen de handel van Groot-Brittannië met de EU aanzienlijk zullen belemmeren: ze verwacht dat de totale buitenlandse handel van het VK – niet alleen en van de EU – in het kader van een handelspact tussen de EU en het VK. Ze redeneert dat vrijhandelsovereenkomsten over het algemeen de handel in diensten niet goed afhandelen. Diensten vormen een belangrijk onderdeel van de internationale handel van Groot-Brittannië; het land heeft in dat segment een handelsoverschot, wat bij goederen niet het geval is.

Vrijhandelsovereenkomsten hebben ook moeite om non-tarifaire belemmeringen in toom te houden. Toegegeven, Groot-Brittannië en de EU gaan uit van een uniform regelgevend systeem, maar de verschillen zullen zich pas na de Brexit vermenigvuldigen.

WTO: doe het alleen

U wilt eruit? Jij bent uit. Als Groot-Brittannië en de EU niet tot overeenstemming kunnen komen over een toekomstige relatie, zullen ze terugvallen op de voorwaarden van de Wereldhandelsorganisatie (WTO). Zelfs deze standaard zou echter niet helemaal eenvoudig zijn. Aangezien Groot-Brittannië momenteel WTO-lid is via de EU, zal het tariefschema’s met het blok moeten splitsen en de verplichtingen die voortvloeien uit lopende handelsgeschillen moeten verdelen. Dit werk is al begonnen.

Handelen met de EU op WTO-voorwaarden is het “no deal” -scenario dat de conservatieve regering heeft voorgesteld als een aanvaardbare terugval – hoewel de meeste waarnemers dit zien als een onderhandelingstactiek. De Britse staatssecretaris voor Internationale Handel Liam Fox zei in juli 2017: “Mensen praten over de WTO alsof het het einde van de wereld zou zijn. Maar ze vergeten dat ze op dit moment handel drijven met de Verenigde Staten, met China, met Japan., met India, met de Golf, en onze handelsrelatie is sterk en gezond. “

Voor bepaalde bedrijfstakken zou het externe tarief van de EU echter hard toeslaan: Groot-Brittannië exporteert 77% van de auto’s die het produceert, en 58% daarvan gaat naar Europa. De EU heft 10% -tarieven op geïmporteerde auto’s. Monique Ebell van de NIESR schatte dat het verlaten van de interne markt van de EU de totale Britse goederen- en dienstenhandel – niet alleen die met de EU – met 22 à 30% zou verminderen.

Het VK zal evenmin alleen zijn handelsovereenkomsten met de EU opgeven: in elk van de bovenstaande scenario’s zal het waarschijnlijk de handelsovereenkomsten verliezen die het blok heeft gesloten met 63 derde landen, evenals de voortgang bij het onderhandelen over andere deals. Deze vervangen en nieuwe toevoegen is een onzeker vooruitzicht. In een interview in september 2017 metPolitico zei handelssecretaris Liam Fox dat zijn kantoor – opgericht in juli 2016 – een aantal derde landen heeft afgewezen die willen onderhandelen over vrijhandelsovereenkomsten omdat het niet over de capaciteit beschikt om te onderhandelen.

Fox wil de voorwaarden van bestaande EU-handelsovereenkomsten omzetten in nieuwe overeenkomsten, maar sommige landen zijn misschien niet bereid om Groot-Brittannië (66 miljoen mensen, $ 2,6 biljoen BBP) dezelfde voorwaarden te geven als de EU (exclusief Groot-Brittannië, ongeveer 440 miljoen mensen, $ 13,9 biljoen BBP).

Onderhandelingen met derde landen zijn technisch niet toegestaan ​​zolang Groot-Brittannië lid van de EU blijft, maar toch zijn er informele besprekingen begonnen, vooral met de VS.

Gevolgen voor de VS.

Bedrijven in de VS in een grote verscheidenheid aan sectoren hebben gedurende vele jaren grote investeringen gedaan in het VK. Amerikaanse bedrijven hebben sinds 2000 9% van de wereldwijde winst van buitenlandse filialen uit het Verenigd Koninkrijk gehaald. Alleen al in 2014 investeerden Amerikaanse bedrijven in totaal $ 588 miljard in Groot-Brittannië. De VS nemen ook veel Britten in dienst. In feite zijn Amerikaanse bedrijven een van de grootste banenmarkten in het VK. De output van Amerikaanse filialen in het Verenigd Koninkrijk bedroeg $ 153 miljard in 2013. Het Verenigd Koninkrijk speelt een cruciale rol in de wereldwijde infrastructuur van het Amerikaanse bedrijfsleven door middel van beheerde activa, internationale verkoop en vorderingen op het gebied van onderzoek en ontwikkeling (R&D).

Amerikaanse bedrijven beschouwen Groot-Brittannië als een strategische toegangspoort tot andere landen in de Europese Unie. De Brexit zal de inkomsten en de aandelenkoersen van veel bedrijven in gevaar brengen die strategisch zijn afgestemd op het Verenigd Koninkrijk, waardoor ze hun activiteiten met leden van het VK en de Europese Unie kunnen heroverwegen.

Amerikaanse bedrijven en investeerders die blootstelling hebben aan Europese banken en kredietmarkten, kunnen te maken krijgen met kredietrisico’s. Afhankelijk van hoe de exit zich ontvouwt, moeten Europese banken mogelijk $ 123 miljard aan effecten vervangen. Bovendien kan het Verenigd Koninkrijk de schuld niet worden opgenomen in noodgevallen Europese banken kasreserves, het creëren van liquiditeitsproblemen. Europese door vermogen gedekte effecten zijn sinds 2007 in verval. Deze daling zal waarschijnlijk toenemen nu Groot-Brittannië ervoor heeft gekozen te vertrekken.

Wie gaat de EU verlaten?

Het politieke geruzie over Europa is niet beperkt tot Groot-Brittannië. De meeste EU-leden hebben sterke eurosceptische bewegingen die, hoewel ze tot nu toe hebben gestreden om de macht op nationaal niveau te winnen, de teneur van de nationale politiek sterk beïnvloeden. In een paar landen bestaat de kans dat dergelijke bewegingen referenda over het EU-lidmaatschap binnenhalen. 

In mei 2016 bracht het wereldwijde onderzoeksbureau IPSOS een rapport uit waaruit blijkt dat een meerderheid van de respondenten in Italië en Frankrijk vindt dat hun land een referendum moet houden over het EU-lidmaatschap.



Italië

De kwetsbare Italiaanse banksector heeft een wig gedreven tussen de EU en de Italiaanse regering, die reddingsfondsen heeft verstrekt om te voorkomen dat moeder-en-pop-obligatiehouders worden “gered”, zoals de EU-regels voorschrijven. De regering moest haar begroting 2019 opgeven toen de EU haar met sancties bedreigde. Het verlaagde zijn geplande begrotingstekort van 2,5% van het BBP tot 2,04%.

Matteo Salvini, het extreemrechtse hoofd van de Italiaanse Liga voor Noord en de vice-premier van het land, riep op tot een referendum over het EU-lidmaatschap uren na de Brexit-stemming en zei: “ Deze stemming was een klap in het gezicht voor iedereen die zegt dat Europa is hun eigen zaak en Italianen hoeven zich daar niet mee te bemoeien. ” 

De Liga van Noord heeft een bondgenoot in de populistische Vijfsterrenbeweging (M5S), wiens oprichter, voormalig komiek Beppe Grillo, heeft opgeroepen tot een referendum over het lidmaatschap van Italië van de euro – maar niet over de EU. De twee partijen vormden in 2018 een coalitieregering en maakten Giuseppe Conte premier. Conte sloot de mogelijkheid van “Italexit” in 2018 uit tijdens de budgettaire impasse.

Frankrijk

Marine Le Pen, de leider van het Euroskeptic National Front (FN) in Frankrijk, prees de Brexit-stemming als een overwinning voor nationalisme en soevereiniteit in heel Europa: “ Net als veel Fransen ben ik erg blij dat het Britse volk vasthield en de juiste keuze. Wat we gisteren nog onmogelijk dachten, is nu mogelijk geworden. ” Ze verloor de Franse presidentsverkiezingen van Emmanuel Macron in mei 2017 en kreeg slechts 33,9% van de stemmen.

Macron heeft gewaarschuwd dat de vraag naar “Frexit” zal toenemen als de EU geen hervormingen ziet. Volgens een IFOP-peiling van februari 2019 wil 40% van de Franse burgers dat het land de EU verlaat. Frexit is ook een van de eisen van de gele hesjes-demonstranten.

 

Related Posts