Breedband
Wat is breedband?
Breedband verwijst naar verschillende transmissietechnologieën met hoge capaciteit die worden gebruikt om gegevens, spraak en video over lange afstanden en met hoge snelheden te verzenden. Veelgebruikte transmissiemiddelen zijn coaxkabel, glasvezelkabel en radiogolven.
Belangrijkste leerpunten
- De term breedband wordt gebruikt om communicatie-infrastructuur met hoge snelheid en hoge bandbreedte te beschrijven.
- Het wordt vaak gebruikt in verband met snelle internetdiensten, die steeds belangrijker zijn geworden voor zowel consumenten als overheden.
- Tegenwoordig is de beschikbaarheid van breedband sterk geconcentreerd in een klein aantal ontwikkelde landen. Nieuwe innovaties op het gebied van satellietgebaseerde breedbanddiensten zouden echter de reikwijdte van de toegang over de hele wereld kunnen vergroten.
Hoe breedband werkt
Tegenwoordig concentreert de discussie over breedband zich vaak op het gebruik ervan om snelle internettoegang te bieden. Historisch gezien werd breedbandinternet gedefinieerd als sneller dan traditionele inbelinternetverbindingen. Het is nu echter gebruikelijk dat er meer precieze definities nodig zijn. Zo oordeelde de Federal Communications Commission (FCC) in 2015 dat de dienst, om als breedbandinternet te worden beschouwd, download- en uploadsnelheden van respectievelijk minimaal 25 en 3 megabit moet bieden.
In het algemeen zijn de twee bepalende kenmerken van breedband echter dat het snel is en altijd beschikbaar is. Beide kenmerken dienen om breedband te onderscheiden van de oudere inbelverbindingen. De inbelinternetverbinding was niet alleen langzamer, maar was alleen beschikbaar wanneer de gebruiker er specifiek om vroeg.
Vanwege de duidelijke voordelen ten opzichte van inbeldiensten, heeft breedband internettoegang de voorkeur van zowel eindgebruikers als overheden. Ondanks zijn brede aantrekkingskracht is de toegang tot de hoge bandbreedte die breedband biedt, sterk geconcentreerd in slechts een paar landen. In 1986 bijvoorbeeld beschikten de Verenigde Staten over bijna 30% van de wereldwijde bandbreedte, grotendeels dankzij hun investeringen in breedbandinfrastructuur.
In 2004 was het aandeel van de Verenigde Staten in de wereldwijde bandbreedte gedaald tot bijna 20%, grotendeels als gevolg van nieuwe investeringen in infrastructuur door China. Evenzo zette deze trend zich door in 2014, toen het Chinese aandeel in de wereldwijde bandbreedte was gegroeid tot ongeveer 30%, vergeleken met ongeveer 15% voor de Verenigde Staten.
Andere Aziatische landen, met name Japan en Zuid-Korea, hebben de afgelopen decennia enorme verbeteringen doorgemaakt met de ontwikkeling van toegang tot breedbandinternet. Maar al met al blijft de wereld in dit opzicht sterk gepolariseerd, waarbij de 10 leidende landen bijna 75% van de wereldwijde infrastructuur met hoge bandbreedte bezitten.
Voorbeeld van breedband
Een opkomende grens van breedbandtransmissietechnologie betreft het gebruik van geavanceerde satellietnetwerken om internettoegang te verschaffen zonder dat grootschalige investeringen in terrestrische infrastructuur nodig zijn.
Een opmerkelijk voorbeeld van deze opkomende benadering is het Starlink-project dat momenteel wordt nagestreefd door het particuliere ruimteverkennings- en ontwikkelingsbedrijf SpaceX. Met dit project wil SpaceX-oprichter Elon Musk een ongekende reeks van 12.000 satellieten lanceren die zijn ontworpen om samen te werken om supersnelle satelliet-internettoegang te bieden aan gebruikers over de hele wereld.
Vanaf november 2019 zijn ongeveer 120 satellieten ingezet door SpaceX in het kader van dit nieuwe programma. Het bedrijf schat echter dat het project op de lange termijn de lancering van tot 42.000 satellieten zou kunnen inhouden. Als dit lukt, is het verklaarde doel van het project om goedkope breedbandinternetdiensten aan te bieden aan gebruikers over de hele wereld, waardoor mogelijk grondgebonden telecommunicatieproviders worden ondermijnd.