Credit Card Accountability, Responsibility and Disclosure Act van 2009
Wat is de Credit Card Accountability, Responsibility and Disclosure Act van 2009?
De Credit Card Accountability, Responsibility, and Disclosure Act van 2009 is een federale wet die is ontworpen om creditcardgebruikers te beschermen tegen misbruik van kredietverlening door kaartuitgevers. Algemeen bekend als de CARD Act, zijn de belangrijkste doelstellingen het verlagen van onverwachte vergoedingen en het verbeteren van de openbaarmaking van kosten en boetes.
De basisprincipes van de Credit Card Accountability, Responsibility and Disclosure Act van 2009
Het Amerikaanse Congres keurde in mei 2009 de Credit Card Accountability, Responsibility, and Disclosure Act goed, en president Barack Obama ondertekende deze kort daarna. Het trad in werking in 2010.
De wet, die voortborduurt op de Truth in Lending Act ( TILA ), was bedoeld om consumenten te beschermen tegen oneerlijke praktijken van creditcardmaatschappijen. Het heeft tot doel bepaalde creditcardkosten te elimineren of te verlagen, manipulatie van jongere klanten tot een minimum te beperken en alle gebruikers meer informatie over vergoedingen te bieden.
Voordat de handeling voorbij was, was de taal in creditcardovereenkomsten vaak vrij ondoorzichtig en letterlijk moeilijk te lezen; belangrijke termen werden begraven in stapels legalese, en de verstrekte informatie was inconsistent tussen verschillende uitgevende instellingen, waardoor het voor consumenten moeilijk werd om producten te vergelijken. De wet heeft de taal, voorwaarden en openbaarmaking van boetes en vergoedingen veel transparanter gemaakt, zowel in de oorspronkelijke kaartovereenkomsten als in maandelijkse overzichten.
in een rapport uit 2015 dat de wet had geleid tot een algehele verlaging van de kosten van consumentenkrediet met twee procentpunten. De vergoedingen voor te hoge limieten waren bijna volledig geëlimineerd en de gemiddelde vergoeding voor te late betaling daalde van $ 35 naar $ 27.
belangrijkste leerpunten
- De Credit Card Accountability Responsibility and Disclosure Act (CARD Act) van 2009 heeft tot doel misleidende en beledigende praktijken door creditcardmaatschappijen aan banden te leggen.
- De CARD Act verplicht consistentie en duidelijkheid in terminologie en termen bij creditcarduitgevers.
- De CARD Act heeft consumenten geld bespaard en het gemakkelijker gemaakt om creditcards te vergelijken.
- De CARD Act is niet zonder critici: sommigen beweren dat het misbruik door uitgevers niet genoeg heeft beperkt, en anderen die vinden dat creditcards duurder en moeilijker te verkrijgen zijn geworden.
Bepalingen van de Credit Card Accountability, Responsibility and Disclosure Act
Een reeks richtlijnen geschreven door het Congres, de CARD Act is onderverdeeld in vijf secties.
Enkele hoogtepunten van de bepalingen zijn:
- De wet beperkt de kosten voor universele wanbetaling, wat verwijst naar de praktijk om hogere rentetarieven toe te passen op alle toekomstige saldi na een te late betaling. De wet beperkt deze praktijk in de beginperiode van een kaarthouder en verplicht een grotere waarschuwing vooraf bij renteverhogingen.
- De wet vereist dat uitgevers kaarthouders informeren hoe lang het duurt om een bestaand saldo af te betalen als ze slechts elke maand het minimum van de kaart betalen.
- De wet verbiedt vele vormen van marketing gericht op jonge consumenten, zoals weggeefacties voor koopwaar op universiteitscampussen (“gratis spullen – alles wat je hoeft te doen is deze aanvraag ondertekenen…”).
- De wet beperkt vergoedingen en vervaldata op cadeaubonnen en niet-herlaadbare prepaidkaarten.
- De wet staat de creditcardmaatschappij niet toe om een account de limiet te laten overschrijden en de klant daarvoor een vergoeding in rekening te brengen. Klanten moeten nu de keuze krijgen of ze willen “opt-in” om de kosten op hun creditcardrekening te hoog te beperken. Als ze weigeren zich aan te melden, zullen hun kaarten worden geweigerd wanneer een voorgestelde afschrijving of opname het saldo boven de limiet zou brengen.
- De wet schrijft voor dat afschriften niet later dan drie weken voor de vervaldatum van de betaling worden verzonden of online worden gezet en dat de vervaldata consistent zijn (tenzij gewijzigd door de kaarthouder).
De CARD Act verplichtte het gebruik van Schumer-boxen (genoemd naar senator Charles Schumer), de gemakkelijk te lezen tabellen die door creditcardmaatschappijen worden gebruikt om belangrijke informatie over tarieven, vergoedingen en voorwaarden en condities duidelijk te onthullen.
Tekortkomingen van de CARD-wet
Sinds de goedkeuring ervan in 2009 hebben voorstanders van consumenten aangevoerd dat de wet niet ver genoeg gaat om misbruik of oneerlijke praktijken te verbieden. Sommige renteverhogingen, zoals die rechtstreeks voortvloeien uit renteverhogingen door de Federal Reserve of aan het einde van een inleidende periode, blijven toegestaan zonder voorafgaande kennisgeving van kaartuitgevers. Uitgestelde rentelasten, of kosten die met terugwerkende kracht worden berekend aan het einde van een introductieloze rentevrije periode, zijn wettelijk nog steeds toegestaan. Voordelen die worden gebruikt om kaarten op de markt te brengen, zoals bescherming tegen identiteitsdiefstal, beloningsprogramma’s of boetevrije respijtperiodes, blijven over het algemeen ook niet gereguleerd. De wet reguleert ook geen kaarten die op naam van een bedrijf worden uitgegeven.
Groepen uit de financiële sector bekritiseren de wet ook omdat deze de rentetarieven en jaarlijkse vergoedingen opdrijft; Ze beweren ook dat het kaartuitgevers zijn gedwongen om de kredietlimieten van hun kaart te verlagen en de kwalificaties van de klant te verhogen, waardoor het moeilijk wordt voor mensen met een schetsmatige of beperkte kredietgeschiedenis om aan kredietkaarten te komen die aan hun behoeften voldoen.