Cumulatieve blootstelling

Wat is cumulatieve blootstelling?

In de verzekeringssector verwijst de term “cumulatieve blootstelling” naar situaties waarin een polishouder gedurende een langere periode is blootgesteld aan een gevaar of een bron van schade. 

In deze situaties is het mogelijk dat de verzekeringnemer pas lang nadat het gevaar zich voor het eerst heeft voorgedaan, beseft dat hij is getroffen. Dit kan leiden tot gecompliceerde juridische geschillen waarin de verzekeringsmaatschappij en verzekeringnemer het niet eens zijn over welke partij verantwoordelijk is voor de gerelateerde schade.

Hoe cumulatieve belichting werkt

Vaak kunnen polishouders gemakkelijk bepalen wanneer ze zijn blootgesteld aan een bron van schade die hen ertoe zou kunnen aanzetten om een ​​claim in te dienen. Een polishouder van een woningverzekering zou bijvoorbeeld weten dat hij een claim moet indienen als hij ziet dat er in zijn huis is ingebroken. Evenzo zou een autoverzekeringhouder een claim indienen kort nadat hij bij een ongeval betrokken was geraakt. Vanuit het perspectief van de verzekeraar zijn deze zaken dan ook relatief eenvoudig te behandelen, aangezien de aard en timing van de incidenten duidelijk zijn en zich voordoen kort voordat de claim wordt ingediend.

Cumulatieve blootstelling biedt daarentegen meer ruimte voor onenigheid. Als een ziektekostenverzekeraar bijvoorbeeld gedurende een periode van vele jaren wordt blootgesteld aan giftige chemicaliën in zijn omgeving, kan het voor hem moeilijk zijn om te specificeren wat de oorzaak is van de ziekte wanneer hij zijn verzekeringsclaim invult. De verzekeraar zou immers kunnen stellen dat het een andere factor was, zoals de levensstijl of genetica van de verzekeringnemer, die de ziekte veroorzaakte, of dat de blootstelling aan giftige chemicaliën plaatsvond voor of na de looptijd van de verzekering.

Een ander gebied waarop cumulatieve blootstelling vaak wordt besproken, betreft de aanspraken op schadevergoedingsverzekeringen voor werknemers. Vaak zullen werknemers aandoeningen krijgen die het gevolg zijn van repetitieve taken die over hun loopbaan zijn verspreid. Het carpaaltunnelsyndroom is de afgelopen jaren bijvoorbeeld steeds gebruikelijker geworden, aangezien een groeiend percentage werknemers werkzaam is in kantoorbanen met typen en andere repetitieve handmatige taken. Deze aandoening, die mogelijk ernstige pijn in de handen en armen en een vermindering van de spiercontrole met zich meebrengt, heeft geleid tot een hele reeks verzekeringsclaims op grond van de arbeidsongevallenpolissen. Hoewel polishouders zouden kunnen beweren dat hun kantoorwerk hen heeft blootgesteld aan cumulatieve blootstelling die uiteindelijk tot hun ziekte heeft geleid, zouden hun verzekeringsmaatschappijen kunnen beweren dat de aandoening werd veroorzaakt of verergerd door andere factoren, zoals obesitas of repetitieve taken die buiten de werkuren worden uitgevoerd.

Realistisch voorbeeld van cumulatieve blootstelling

Een recent voorbeeld van cumulatieve blootstelling vond plaats in 2018. In die zaak voerde de eiser aan dat de vader van de overledene was blootgesteld aan de met asbest beladen kleding van haar vader, die in dienst was als elektricien, met extra blootstelling gedurende vele jaren van het vervangen van de remmen van de gezinsauto’s.

De remmen in kwestie werden vervaardigd door de Amerikaanse multinational Honeywell International Inc. (HON ), waardoor de eiser beweerde dat het bedrijf verantwoordelijk was voor deze cumulatieve blootstelling aan asbest. Hoewel een jury aanvankelijk de kant van de eiser koos en Honeywell gedeeltelijk aansprakelijk achtte, werd deze beslissing later in hoger beroep teruggedraaid.