Schulddeflatie

Wat is schulddeflatie?

Schulddeflatie is een economische theorie dat een algemene neergang in de economie kan optreden als gevolg van een toename van het aantal wanbetalingen en bankinsolventies als gevolg van een stijging van de reële waarde van de schuld wanneer de waarde van de munteenheid stijgt en het prijsniveau daalt. Deze theorie is ontstaan ​​bij de 20e-eeuwse econoom Irving Fisher.  De essentie van schulddeflatie is dat wanneer prijzen en lonen dalen met het prijsniveau, maar de nominale omvang van de schulden en rentebetalingen vastliggen, leners steeds meer onder druk komen te staan ​​om terug te betalen wat ze hebben geleend. Het algemeen aangenomen gevaar van schulddeflatie is dat het kan leiden tot een deflatiespiraal, aangezien wanbetaalde schulden leiden tot afschrijvingen door banken en andere schuldeisers, wat neerkomt op een vermindering van het totale geld- en kredietvolume in de economie, wat tot verdere prijsdeflatie leidt. wat leidt tot nog meer schulddeflatie in een vicieuze cirkel.

Inzicht in schulddeflatie

In tegenstelling tot woninghypotheken en andere persoonlijke schulden worden vaak gefixeerd. Dit leidt tot grote druk op de begrotingen van zowel bedrijven als huishoudens, en verhoogt de default rate en het aantal faillissementen en foreclosures als gevolg. 

Dit verhoogt het risico van een economische neergang als het een positieve feedbacklus creëert bij wanbetalingen door het proces dat bekend staat als een deflatoire spiraal. In dit geval, omdat de liquidatie van in gebreke gebleven zakelijke en consumentenschulden inhoudt dat kredietverstrekkers leningen afschrijven en de bijbehorende verplichtingen (bankdeposito’s) van hun boeken wissen, sluit het totale kredietvolume in de economie af. Deze inkrimping van het kredietvolume in de economie leidt vervolgens tot meer neerwaartse druk op prijzen en lonen, waardoor meer kredietnemers in nood verkeren, waardoor de cyclus wordt vernieuwd.

De theorie van Fisher begint in de eerste plaats met een overmatige kredietuitbreiding, wat leidt tot een opbouw van onhoudbare schulden in sommige markten of markten. De verliezen en afschrijvingen die ontstaan ​​wanneer de onhoudbare schulden in gebreke blijven, veroorzaken in deze theorie het initiële proces van schulddeflatie. Het kan echter mogelijk zijn dat een negatieve reële economische schok of een plotselinge toename van het marktpessimisme ook een dergelijk proces van schulddeflatie teweegbrengt, zelfs wanneer de aanvankelijke schuldverlenging gezond was, gezien de destijds fundamentele marktfundamenten. 

Voorbeeld van schulddeflatie

De hypotheekmarkt is een gebied dat zeer vatbaar is voor schulddeflatie, aangezien het een groot deel van de totale uitstaande schuld omvat. In een schuld-deflatiecyclus kunnen leners worstelen met het betalen van hun hypotheekschuld en zien ze de eigendomswaarde van het onderpand dat wordt gebruikt om hun schuld veilig te stellen in een hypotheeklening. 

Lagere onderpandwaarden kunnen op hun beurt leiden tot hypotheken onder water, vermogensverlies en beperkingen op het beschikbare krediet. Dit kunnen allemaal problemen zijn voor een kredietnemer met activiteiten die betrekking hebben op zijn onroerend goed onderpand.

Bij een onderwaterhypotheek is het leningssaldo van de lener bijvoorbeeld hoger dan de waarde van het gedekte onroerend goed, waardoor ze in het huis moeten blijven totdat het saldo voldoende kan worden afbetaald om de waarde van het onroerend goed te evenaren. Dit geeft ook een huiseigenaar geen eigen vermogen in hun huis, waarvoor voor het verkrijgen van home equity lening of een andere kredietproducten gebonden aan de zekerheid van de vermogenswaarde. Als de lener moet verkopen, moet hij verlies lijden en is hij de uitlener meer verschuldigd dan de kosten van de opbrengst van een verkoop.

Als een lener zich in een onderwaterhypotheek bevindt in nood en bijna uitsluiting, dan kunnen er ook andere overwegingen zijn dan alleen het verlies van hun eigendom, met name als hun hypotheek een voorziening met volledige regres heeft. Non-recourse-voorzieningen kunnen een kredietnemer in nood helpen, terwijl full-regres-voorzieningen hem verplichten extra kapitaal aan de bank te betalen als de waarde van hun onderpand het creditsaldo niet dekt. Een voorziening voor volledige regres komt een geldschieter in een onderwaterhypotheek ten goede, omdat het de geldschieter ook extra rechten geeft op andere activa om het verschil in waarde van het onroerend goed te compenseren.