Standaard prijzen
Wat is het standaardtarief?
Het wanbetalingspercentage is het percentage van alle uitstaande leningen dat een kredietverstrekker als onbetaald heeft afgeschreven na een langdurige periode van gemiste betalingen. De term wanbetalingspercentage – ook wel boetetarief genoemd – kan ook verwijzen naar het hogere rentetarief dat wordt opgelegd aan een lener die regelmatige betalingen voor een lening heeft gemist.
Een individuele lening wordt doorgaans in gebreke gesteld als de betaling 270 dagen te laat is. In gebreke gebleven leningen worden doorgaans afgeschreven van de jaarrekening van een uitgevende instelling en overgedragen aan een incassobureau.
Het wanbetalingspercentage van de kredietportefeuilles van banken, naast andere indicatoren, zoals het werkloosheidspercentage, het inflatiepercentage, de index van het consumentenvertrouwen, het aantal persoonlijke faillissementsaanvragen en beursrendementen, wordt soms gebruikt als een algemene indicator van de economische gezondheid.
Belangrijkste leerpunten
- Het wanbetalingspercentage is het percentage van alle uitstaande leningen dat een kredietverstrekker heeft afgeschreven na een lange periode van gemiste betalingen.
- Een lening wordt doorgaans in gebreke gesteld als de betaling 270 dagen te laat is.
- Standaardpercentages zijn een belangrijke statistische maatstaf die door economen wordt gebruikt om de algehele gezondheid van de economie te beoordelen.
Inzicht in het standaardtarief
Standaardpercentages zijn een belangrijke statistische maatstaf die door kredietverstrekkers wordt gebruikt om hun blootstelling aan risico’s te bepalen. Als blijkt dat een bank een hoog wanbetalingspercentage in hun kredietportefeuille heeft, kunnen ze gedwongen worden hun kredietverleningsprocedures opnieuw te beoordelen om hun kredietrisico te verkleinen – de mogelijkheid van een verlies als gevolg van het onvermogen van een kredietnemer om een lening af te lossen of contractuele verplichtingen na te komen. verplichtingen. Het standaardtarief wordt ook door economen gebruikt om de algehele gezondheid van de economie te evalueren.
Standard & Poor’s (S&P) en het kredietregistratiebureau Experian produceren samen een aantal indexen die kredietverstrekkers en economen helpen bij het volgen van de evolutie in de tijd in het niveau van het wanbetalingspercentage voor verschillende soorten consumentenleningen, waaronder woninghypotheken, autoleningen en kredietkaarten. Gezamenlijk worden deze indices de S & P / Experian Consumer Credit Default Indexes genoemd. Concreet zijn dit de namen van de indexen: S & P / Experian Consumer Credit Default Composite Index; S & P / Experian First Mortgage Default Index; S & P / Experian Second Mortgage Default Index; S & P / Experian Auto Default Index; en S & P / Experian Bankcard Default Index.
De S & P / Experian Consumer Credit Default Composite Index is de meest uitgebreide van deze indexen omdat deze gegevens bevat over zowel eerste als tweede hypotheken, autoleningen en bankcreditcards. Vanaf januari 2020 rapporteerde de S & P / Experian Consumer Credit Default Composite Index een wanbetalingspercentage van 1,02%. Het hoogste percentage in de afgelopen vijf jaar was medio februari 2015 toen het 1,12% bedroeg.
Bankcreditcards hebben doorgaans het hoogste wanbetalingspercentage, wat tot uiting komt in de S & P / Experian Bankcard Default Index. Het wanbetalingspercentage op creditcards was 3,28%, vanaf januari 2020.
Een standaardrecord blijft zes jaar op het kredietrapport van de consument staan, zelfs als het bedrag uiteindelijk wordt betaald.
Kredietverstrekkers maken zich pas al te veel zorgen over gemiste betalingen als de tweede gemiste betalingstermijn is verstreken. Wanneer een lener twee opeenvolgende leningbetalingen mist (en dus 60 dagen te laat is met de betaling), wordt de rekening als achterstallig beschouwd en meldt de kredietgever dit aan de kredietbeoordelingsbureaus. Achterstalligheid beschrijft een situatie waarin een persoon met een contractuele verplichting om betalingen te doen voor een schuld – zoals afbetalingen van een lening of enige andere vorm van schuld – die betalingen niet op tijd of op een regelmatige, tijdige manier doet.
De achterstallige betaling wordt vervolgens geregistreerd als een zwarte vlek op de kredietwaardigheid van de lener. De kredietgever kan ook de rente van de kredietnemer verhogen als boete voor te late betaling.
Als de kredietnemer betalingen blijft missen, zal de kredietgever de achterstallige vorderingen blijven melden totdat de lening is afgeschreven en in gebreke blijft. Voor federaal gefinancierde leningen, zoals studieleningen, is de standaardperiode ongeveer 270 dagen. Het tijdschema voor alle andere soorten leningen is vastgelegd in staatswetten.
Het in gebreke blijven van enige vorm van consumentenschuld schaadt de kredietscore van de lener, waardoor het in de toekomst moeilijk of onmogelijk kan worden om kredietgoedkeuring te krijgen.
De Credit Card Accountability, Responsibility, and Disclosure (CARD) Act van 2009 creëerde nieuwe regels voor de creditcardmarkt. Met name voorkomt de wet dat kredietverstrekkers de rente van een kaarthouder verhogen omdat een lener achterstallig is op enige andere uitstaande schuld. In feite kan een geldschieter pas beginnen met het in rekening brengen van een hogere standaardrente als een rekening 60 dagen achterstallig is.