Nederlandse veiling

De biedingen met het laagste rendement worden als eerste geaccepteerd, aangezien de emittent er de voorkeur aan geeft lagere opbrengsten uit te betalen aan zijn obligatiebeleggers. In dit geval, aangezien de Schatkist $ 9 miljoen wil ophalen, zal het de biedingen accepteren met het laagste rendement tot 5,07%. Op dit punt wordt slechts $ 2 miljoen van het bod van $ 3 miljoen goedgekeurd. Alle biedingen boven het rendement van 5,07% worden afgewezen en onderstaande biedingen worden geaccepteerd. In feite wordt deze veiling goedgekeurd op 5,07%, en alle succesvolle bieders ontvangen het rendement van 5,07%.

De Nederlandse veiling biedt ook een alternatief biedproces voor IPO-prijzen. Toen Google zijn openbare aanbieding lanceerde, vertrouwde het op een Nederlandse veiling om een ​​eerlijke prijs te verdienen.

Laagste biedende Nederlandse veiling

Bij een Nederlandse veiling beginnen de prijzen hoog en worden ze achtereenvolgens verlaagd totdat een bieder de gangbare prijs accepteert. Zodra een prijs is geaccepteerd, eindigt de veiling. De veilingmeester begint bijvoorbeeld bij $ 2.000 voor een object. De bieders zien de prijs dalen totdat deze een prijs bereikt die een van de bieders accepteert. Geen enkele bieder ziet de biedingen van de anderen totdat zijn of haar eigen bod is geformuleerd, en de winnende bieder is degene met het hoogste bod. Dus als er geen bieders zijn voor $ 2.000, wordt de prijs met $ 100 verlaagd tot $ 1.900. Als een bieder het item van interesse accepteert op bijvoorbeeld de $ 1.500, eindigt de veiling.

Voordelen en nadelen van Nederlandse veilingen

Het gebruik van Dutch Auctions voor beursintroducties biedt zowel voor- als nadelen.

Het grootste voordeel van dergelijke veilingen is dat ze bedoeld zijn om openbare aanbiedingen te democratiseren. Zoals het momenteel gebeurt, wordt het proces voor het uitvoeren van een typische IPO meestal gecontroleerd door investeringsbanken. Ze treden op als verzekeraars van het aanbod en begeleiden het door middel van roadshows, waardoor institutionele beleggers met korting effecten van het uitgevende bedrijf kunnen kopen. Ze zijn ook verantwoordelijk voor het bepalen van de prijs van de IPO. Bij een Dutch Auction kunnen kleine investeerders deelnemen aan het aanbod.

Een Nederlandse Veiling wordt ook verondersteld het verschil tussen aanbiedingsprijzen en daadwerkelijke noteringsprijzen te minimaliseren. Institutionele beleggers profiteren van dit verschil om winst te maken door aandelen met korting te kopen en deze onmiddellijk na de beursnotering te verkopen. De prijzen van Dutch Auction worden bepaald door een eerlijkere en transparantere methode waarbij een scala aan biedingen van meerdere soorten klanten wordt uitgenodigd. Deze praktijk is bedoeld om ervoor te zorgen dat de markt tot een redelijke schatting komt van de waarde van het bedrijf en dat de aanvankelijke “pop” die gepaard gaat met de notering van een populair bedrijf wordt gedempt.

Deze voordelen gaan gepaard met nadelen. Omdat de veiling openstaat voor investeerders van alle niveaus, bestaat het gevaar dat ze minder rigoureuze analyses uitvoeren in vergelijking met investeringsbankiers en komen met een prijsraming die mogelijk niet nauwkeurig de vooruitzichten van het bedrijf weerspiegelt.

Een ander nadeel van Dutch Auctions staat bekend als de ” winnaarsvloek “. Daarbij kan de prijs van een aandeel onmiddellijk na de notering crashen wanneer beleggers die eerder een hogere prijs hadden geboden, zich realiseren dat ze mogelijk een verkeerde berekening hebben gemaakt of te veel hebben geboden. Dergelijke beleggers kunnen proberen de aandelen te verkopen om uit hun bezit te komen, wat leidt tot een crash van de aandelenkoers.

Voorbeeld van een Nederlandse veiling

Het meest prominente voorbeeld van een Nederlandse veiling in de afgelopen tijd was de beursgang van Google in augustus 2004. Het bedrijf koos voor dit soort aanbiedingen om te voorkomen dat de prijzen op de eerste handelsdag “pop” zouden raken. Hoewel de stijging van de aandelenkoersen een standaardverschijnsel is op de aandelenmarkten, was het tijdens de internetbubbel van 2000 geëscaleerd tot bubbelgebied voor technologieaandelen. Van 1980 tot 2001 was de pop in first-day trading 18,8%. Dat cijfer is in 1999 en in de eerste helft van 2000 gestegen tot 77%.

De aanvankelijke schatting van Google voor zijn aanbod was 25,9 miljoen tussen de $ 108 en $ 135. Maar het bedrijf herzag zijn verwachtingen ongeveer een week voor de daadwerkelijke aanbieding nadat analisten de redenering achter die cijfers in twijfel trokken en suggereerden dat Google zijn aandelen te duur aan het prijzen was. In de herziene schatting bood Google aan om 19,6 miljoen aandelen aan het publiek te verkopen tegen een prijs tussen $ 85 en $ 95.

De reactie op het aanbod werd als een teleurstelling beschouwd. Hoewel Google werd beschouwd als een populair bedrijf en een aanbod, prijsden beleggers hun aandelen op $ 85, het lagere bereik van de schattingen. Tegen het einde van de dag wisselden de aandelen handen uit voor $ 100,34, een pop van 17,6% tijdens de eerste handelsdag.

Waarnemers gaven de schuld aan de slechte prestaties van negatieve persberichten over het bedrijf in de aanloop naar de beursintroductie. Een SEC-onderzoek naar de toewijzing van aandelen aan leidinggevenden heeft het enthousiasme voor het aanbod van Google verder getemperd. Het bedrijf zou ook “geheimzinnig” zijn over het gebruik van opgehaalde fondsen, waardoor het moeilijk is om zijn aanbod te evalueren, vooral voor kleine beleggers die niet op de hoogte zijn van de opkomende markt voor zoekmachines en die informatie op internet organiseren.