Fiscaal beleid versus monetair beleid: voor- en nadelen
Als het gaat om het beïnvloeden van macro-economische resultaten, vertrouwen regeringen doorgaans op een van de twee primaire acties: monetair beleid of fiscaal beleid.
Monetair beleid omvat het beheer van de geldhoeveelheid en rentetarieven door centrale banken. Om een haperende economie te stimuleren, verlaagt de centrale bank de rente, waardoor het goedkoper wordt om te lenen en de geldhoeveelheid toeneemt. Als de economie te snel groeit, kan de centrale bank een strak monetair beleid voeren door de rente te verhogen en geld uit de circulatie te halen.
Het fiscale beleid daarentegen bepaalt de manier waarop de rijksoverheid geld verdient met belastingheffing en hoe het geld uitgeeft. Om de economie bij te staan, zal een regering de belastingtarieven verlagen en tegelijkertijd haar eigen uitgaven verhogen; om een oververhitte economie af te koelen, worden de belastingen verhoogd en worden de uitgaven teruggeschroefd. Er is veel discussie over de vraag of monetair beleid of fiscaal beleid het betere economische instrument is, en elk beleid heeft voor- en nadelen om te overwegen.
Belangrijkste leerpunten
- Centrale banken gebruiken monetaire beleidsinstrumenten om de economische groei onder controle te houden en economieën te stimuleren uit periodes van recessie.
- Hoewel centrale banken effectief kunnen zijn, kunnen er negatieve langetermijngevolgen zijn die voortkomen uit kortetermijnoplossingen die in het heden zijn doorgevoerd.
- Fiscaal beleid is het instrument dat regeringen gebruiken om de belasting- en uitgavenniveaus te veranderen en zo de economie te beïnvloeden.
- Het fiscale beleid kan worden beïnvloed door de politiek en het kalmeren van kiezers, wat kan leiden tot slechte beslissingen die niet zijn gebaseerd op gegevens of economische theorie.
- Als het monetair beleid niet wordt gecoördineerd met het fiscaal beleid van regeringen, kan dit ook de inspanningen ondermijnen.
Een overzicht van het monetair beleid
Monetair beleid verwijst naar de acties die door de centrale bank van een land worden ondernomen om de macro-economische beleidsdoelstellingen te bereiken. Sommige centrale banken hebben de taak zich te richten op een bepaald inflatieniveau. In de Verenigde Staten is de Federal Reserve Bank (de Fed) opgericht met het mandaat om maximale werkgelegenheid en prijsstabiliteit te bewerkstelligen. Dit wordt soms het “dubbele mandaat” van de Fed genoemd. De meeste landen scheiden de monetaire autoriteit van elke externe politieke invloed die haar mandaat zou kunnen ondermijnen of haar objectiviteit zou kunnen vertroebelen. Als gevolg hiervan worden veel centrale banken, waaronder deFederal Reserve, als onafhankelijke agentschappen geëxploiteerd.2
Wanneer de economie van een land zo snel groeit dat de inflatie stijgt tot zorgwekkende niveaus, zal de centrale bank een restrictief monetair beleid voeren om de geldhoeveelheid aan te scherpen, waardoor de hoeveelheid geld in omloop effectief wordt verminderd en de snelheid waarmee nieuw geld de markt binnenkomt, wordt verlaagd. systeem. Het verhogen van de heersende risicovrije rente zal geld duurder maken en de financieringskosten verhogen, waardoor de vraag naar contanten en leningen afneemt. De Fed kan ook het niveau van de reserves die commerciële en retailbanken moeten aanhouden, verhogen, waardoor hun vermogen om nieuwe leningen te genereren wordt beperkt. Het verkopen van staatsobligaties van de balans aan het publiek op de open markt vermindert ook het geld in omloop. Economen van de monetaristische school onderschrijven de deugden van het monetaire beleid.
Wanneer de economie van een land in een recessie afglijdt, kunnen dezelfde beleidsinstrumenten in omgekeerde richting worden gebruikt, waardoor een ruim of expansief monetair beleid ontstaat. In dit geval worden de rentetarieven verlaagd, de reservelimieten versoepeld en worden obligaties gekocht in ruil voor nieuw gecreëerd geld. Als deze traditionele maatregelen tekortschieten, kunnen centrale banken een onconventioneel monetair beleid voeren, zoals kwantitatieve versoepeling (QE).
Monetair beleid voors en tegens
Voordelen
-
Targeting op rentetarieven controleert de inflatie
Een kleine hoeveelheid inflatie is gezond voor een groeiende economie, aangezien het investeringen in de toekomst aanmoedigt en werknemers hogere lonen laat verwachten. Inflatie treedt op wanneer het algemene prijsniveau van alle goederen en diensten in een economie stijgt. Door de streefrente te verhogen, worden investeringen duurder en werken ze de economische groei enigszins af.
Kan redelijk gemakkelijk worden geïmplementeerd
Centrale banken kunnen snel handelen om monetairbeleidsinstrumenten te gebruiken. Vaak kan het al resultaat opleveren als ze hun intenties aan de markt kenbaar maken.
Centrale banken zijn onafhankelijk en politiek neutraal
Zelfs als monetairbeleidsmaatregelen niet populair zijn, kunnen ze vóór of tijdens verkiezingen worden ondernomen zonder bang te hoeven zijn voor politieke repercussies.
Het verzwakken van de valuta kan de export stimuleren
Het verhogen van de geldhoeveelheid of het verlagen van de rentetarieven heeft de neiging de lokale valuta te devalueren. Een zwakkere valuta op de wereldmarkten kan de export stimuleren, aangezien deze producten in feite goedkoper zijn voor buitenlanders om te kopen. Het tegenovergestelde effect zou optreden voor bedrijven die voornamelijk importeurs zijn, waardoor hun bedrijfsresultaten worden aangetast.
Nadelen
-
Effecten hebben een vertraging
Zelfs als ze snel worden geïmplementeerd, treden de macro-effecten van monetair beleid doorgaans pas na enige tijd op. Het kan maanden of zelfs jaren duren voordat de effecten op een economie werkelijkheid worden. Sommige economen geloven dat geld “slechts een sluier” is, en hoewel het dient om een economie op korte termijn te stimuleren, heeft het geen langetermijneffecten, behalve dat het het algemene prijsniveau verhoogt zonder de reële economische output te stimuleren.
Technische beperkingen
De rentetarieven kunnen slechts nominaal worden verlaagd tot 0%, waardoor het gebruik van dit beleidsinstrument door de bank bij al lage rentetarieven wordt beperkt. Het langdurig laag houden van de rente kan tot een liquiditeitsval leiden . Dit heeft de neiging om monetairbeleidsinstrumenten tijdens economische expansies effectiever te maken dan tijdens recessies. Enkele Europese centrale banken hebben onlangs geëxperimenteerd met een negatief rentebeleid (NIRP), maar de resultaten zullen voorlopig nog niet bekend zijn.
Monetaire instrumenten zijn algemeen en hebben invloed op een heel land
Instrumenten voor monetair beleid, zoals rentetarieven, hebben een impact op de hele economie en houden geen rekening met het feit dat sommige gebieden in het land de stimulans misschien niet nodig hebben , terwijl staten met een hoge werkloosheid de stimulans misschien meer nodig hebben. Het is ook algemeen in die zin dat monetaire instrumenten niet kunnen worden ingezet om een specifiek probleem op te lossen of een specifieke industrie of regio te stimuleren.
Het risico van hyperinflatie
Als de rentetarieven te laag worden vastgesteld, kan er te veel worden geleend tegen kunstmatig lage rentetarieven. Dit kan dan een speculatieve zeepbel veroorzaken, waardoor de prijzen te snel en tot absurd hoge niveaus stijgen. Door meer geld aan de economie toe te voegen, kan ook het risico lopen dat de inflatie uit de hand loopt vanwege het uitgangspunt van vraag en aanbod : als er meer geld in omloop is, zal de waarde van elke geldeenheid afnemen bij een ongewijzigd niveau van vraag, waardoor dingen die in dat geld zijn geprijsd nominaal duurder worden.
Voors en tegens van fiscaal beleid
Fiscaal beleid verwijst naar het belasting- en uitgavenbeleid van de regering van een land. Een strak of restrictief fiscaal beleid omvat het verhogen van belastingen en het terugdringen van federale uitgaven. Een ruim of expansief fiscaal beleid is precies het tegenovergestelde en wordt gebruikt om economische groei aan te moedigen. Veel instrumenten voor fiscaal beleid zijn gebaseerd op keynesiaanse economie en hopen de totale vraag te stimuleren .
Voordelen
-
Kan uitgaven richten op specifieke doeleinden
In tegenstelling tot monetairbeleidsinstrumenten, die algemeen van aard zijn, kan een overheid uitgaven richten op specifieke projecten, sectoren of regio’s om de economie te stimuleren waar dat het meest nodig wordt geacht.
Kan belasting gebruiken om negatieve externe effecten te ontmoedigen
Het belasten van vervuilers of degenen die overmatig beperkte middelen gebruiken, kan helpen de negatieve effecten die ze veroorzaken weg te nemen en tegelijkertijd overheidsinkomsten te genereren.
Korte vertraging
De effecten van fiscale beleidsinstrumenten zijn veel sneller zichtbaar dan de effecten van monetaire instrumenten.
Nadelen
-
Kan politiek gemotiveerd zijn
Het verhogen van belastingen kan impopulair en politiek gevaarlijk zijn om te implementeren.
Belastingprikkels kunnen worden besteed aan invoer
Het effect van fiscale stimuleringsmaatregelen wordt gedempt wanneer het geld dat via belastingbesparingen of overheidsuitgaven in de economie wordt gestoken, wordt besteed aan invoer, waardoor dat geld naar het buitenland wordt gestuurd in plaats van het in de lokale economie te houden.
Kan begrotingstekorten veroorzaken
Een overheid begrotingstekort is wanneer het meer geld uitgeeft per jaar dan het duurt. Als de uitgaven is hoog en de belastingen laag te lang, een dergelijk tekort kan verder oplopen tot gevaarlijke niveaus.
Het komt neer op
Instrumenten voor monetair en fiscaal beleid worden samen gebruikt om de economische groei stabiel te houden met lage inflatie, lage werkloosheid en stabiele prijzen. Helaas is er geen wondermiddel of generieke strategie die kan worden geïmplementeerd, aangezien beide sets beleidsinstrumenten hun eigen voor- en nadelen met zich meedragen. Effectief gebruikt, is het netto voordeel echter positief voor de samenleving, vooral bij het stimuleren van de vraag na een crisis.
(Zie voor gerelateerde informatie ” Monetair beleid versus fiscaal beleid: wat is het verschil? “)