Flex-dollars

Wat zijn flex-dollars?

Scholen of werkgevers geven flexdollars uit voor de aankoop van zaken als maaltijden, het dekken van gezondheidskosten of andere uitgaven. Flexdollars zijn meestal een  elektronische valuta  of een deel van de loonstructuur van een werknemer. Flexgeldrekeningen werken doorgaans op een systeem van afnemend saldo, vergelijkbaar met een bankpas. Een persoon die de flex-dollarrekening gebruikt, beslist hoe hij geld uitgeeft; telkens wanneer er geld wordt besteed, vermindert het het rekeningsaldo.

Hoe Flex Dollars werken

Er zijn twee veelvoorkomende toepassingen voor flex-dollars. De eerste is in een universitaire of andere educatieve omgeving. Het tweede gebruik is door de werkgever uitgegeven geld voor het electieve gebruik door een werknemer. 

Universiteiten en andere scholen zullen flex-dollarrekeningen gebruiken om de aankoop van voedsel en snacks door studenten in het kader van het maaltijdplan van de school te vergemakkelijken. Flexdollars zijn meestal bedoeld voor voedselaankopen tussen de maaltijden door. De meeste lesplannen zullen een apart algemeen maaltijdplan bevatten dat een vast aantal maaltijden per maand omvat. Het flexbestedingsplan werkt in combinatie met het standaardprogramma om kleinere aankopen te dekken.

Typisch slaat een elektronisch gecodeerde debetkaart ter grootte van een portemonnee informatie op voor de flex-dollarrekening. De geheugenkaart kan ook de identiteitskaart van de leerling zijn. De kaart is gekoppeld aan het account en wordt gebruikt via een kaartlezer of een online systeem. Met betaalpassen met flex-dollars hoeven studenten geen contant geld mee te nemen voor kleine aankopen.

Sommige scholen hebben eetgelegenheden op de campus die kortingen aanbieden aan studenten die met flexgeld betalen. Ook accepteren veel automaten op de campus flex-dollarkaarten. Studenten of ouders kunnen het rekeningsaldo controleren en geld toevoegen aan een flex-dollar-account via een online portaal. 

Werknemers kunnen ook flexdollars krijgen van hun werkgever als onderdeel van hun loon- of secundaire arbeidsvoorwaardenpakket. Een veelgebruikt gebruik van flex-dollars is voor het uitgavenplan van een werknemer voor de ziektekostenverzekering, ook wel een  flexibele uitgavenrekening  (FSA) genoemd. Een FSA is een soort  spaarrekening  die de rekeninghouder specifieke belastingvoordelen biedt. Opgericht door een werkgever voor een werknemer, stelt het account werknemers in staat een deel van hun reguliere inkomen bij te dragen om gekwalificeerde uitgaven te betalen. In de meeste gevallen zijn deze fondsen gereserveerd voor medische kosten, hoewel ze ook kunnen worden gebruikt om kosten voor afhankelijke zorg te dekken.

Met FSA-accounts hebben werknemers de flexibiliteit om hun voordelen te kiezen uit een menu met mogelijke plannen. Het ontwerp van sommige plannen is gericht op werknemers met gezinnen, terwijl andere zich richten op alleenstaande werknemers. Werknemers beslissen hoe ze hun toegewezen flexgeld uitgeven totdat ze op zijn. Met FSA-accounts kunnen werknemers dekking toewijzen aan alleen de voordelen die zij het meest noodzakelijk achten. 

Sommige bedrijven bieden dekking voor basisvoordelen en kunnen als optie flexdollars toevoegen voor een betere dekking. Het is aan het uitgevende bedrijf of de organisatie om te bepalen wat er met ongebruikte flexgeld gebeurt. Sommige organisaties staan ​​bijvoorbeeld toe dat flex-dollars worden doorgeschoven naar het volgende kalender- of factureringsjaar, terwijl andere bedrijven een beleid hanteren dat verplicht stelt dat flex-dollars binnen een bepaald tijdsbestek moeten worden gebruikt, anders worden ze verbeurd.

Flex Dollars Voorbeeld

Stel dat een werknemer elk jaar $ 1.000 aan flex-dollars ontvangt om te besteden aan tandheelkundige, visuele en receptplichtige geneesmiddelen die het gezondheidsplan van zijn werkgever niet dekt.

De werknemer kan ervoor kiezen om het geld gelijkmatig over het jaar te verdelen, de flexdollars te gebruiken als er kosten ontstaan, of het hele bedrag op één grote rekening te gebruiken. Als er zich een tandheelkundig noodgeval voordoet, kunnen ze besluiten om de volledige $ 1.000 in één keer te gebruiken om de tandheelkundige rekening te helpen betalen. Of de werknemer kan een deel gebruiken om te helpen met de tandheelkundige rekening, bijvoorbeeld $ 500, en de andere $ 500 beschikbaar laten voor andere tandheelkundige, visuele of receptrekeningen die in de rest van het jaar opkomen.