Doorgeefbeveiliging

Wat is een doorgeefbeveiliging?

Een pass-through activa. Een bemiddelende tussenpersoon int de maandelijkse betalingen van emittenten en maakt ze, na aftrek van een vergoeding, over aan de houders van de doorgeefwaarde (dat wil zeggen, mensen of rechten die erin hebben geïnvesteerd). Een pass-through-beveiliging wordt ook wel een “doorbetalingsbeveiliging” of een ” doorgeefcertificaat ” genoemd – hoewel het certificaat technisch gezien het bewijs is van belangstelling voor of deelname aan een pool van activa die de overdracht van betalingen aan investeerders betekent; het is niet de beveiliging zelf.

Pass-Through-beveiliging uitgelegd

Een pass-through-effect is een derivaat op basis van bepaalde schuldvorderingen dat de belegger recht geeft op een deel van die winst. Vaak zijn de schuldvorderingen afkomstig van onderliggende activa, waaronder zaken als hypotheken op huizen of leningen op voertuigen. Elke zekerheid vertegenwoordigt een groot aantal schulden, zoals honderden woninghypotheken of duizenden autoleningen.

De term “pass-through” heeft betrekking op het transactieproces zelf, of het nu gaat om een ​​hypotheek of een ander leningproduct. Het vindt zijn oorsprong bij de betaling van de debiteur, die via een tussenpersoon verloopt voordat deze aan de belegger wordt vrijgegeven.

Betalingen worden maandelijks aan beleggers gedaan, overeenkomstig de standaard betalingsschema’s voor schuldaflossing. De betalingen omvatten een deel van de opgebouwde rente over de onbetaalde hoofdsom en een ander deel dat naar de hoofdsom zelf gaat.

Risico’s van doorgeefeffecten

Het risico van wanbetaling op de schulden verbonden aan de effecten is een altijd aanwezige factor, aangezien het niet betalen van de debiteur leidt tot lagere rendementen. Mochten er genoeg debiteuren in gebreke blijven, dan kunnen de effecten in wezen alle waarde verliezen.

Een ander risico houdt rechtstreeks verband met de huidige rentetarieven. Als de rentetarieven dalen, is de kans groter dat de huidige schulden worden geherfinancierd om te profiteren van de lage rentetarieven. Dit resulteert in kleinere rentebetalingen, wat een lager rendement betekent voor de beleggers van pass-through-effecten.

Ook vooruitbetaling door de debiteur kan het rendement beïnvloeden. Mocht een groot aantal debiteuren meer betalen dan het minimum, dan is het bedrag aan rente dat over de schuld wordt opgebouwd lager – en natuurlijk wordt het onbestaande als de debiteur de lening volledig vervroegd terugbetaalt. Deze vooruitbetalingen resulteren uiteindelijk in lagere rendementen voor effectenbeleggers. In sommige gevallen zullen op leningen boetes voor vervroegde aflossing worden opgelegd die een deel van de op rente gebaseerde verliezen kunnen compenseren die een vooruitbetaling zal veroorzaken.

Een voorbeeld van doorgeefeffecten

Het meest voorkomende type doorgifte is een door een hypotheek gedekt certificaat of een door hypotheek gedekte zekerheid (MBS), waarbij de betaling van een huiseigenaar van de oorspronkelijke bank door een overheidsinstantie of investeringsbank gaat voordat deze investeerders bereikt. Dit soort pass-throughs ontlenen hun waarde aan onbetaalde hypotheken, waarbij de eigenaar van het effect betalingen ontvangt op basis van een gedeeltelijke aanspraak op de betalingen die door de verschillende debiteuren worden gedaan. Meerdere hypotheken worden samen verpakt en vormen een pool, waardoor het risico over meerdere leningen wordt gespreid. Deze effecten zijn over het algemeen zelfaflossend, wat betekent dat de volledige hoofdsom van de hypotheek in een bepaalde periode wordt afbetaald met regelmatige rente- en hoofdsombetalingen.