Kooi
Wat is een kooi?
In de financiële wereld is “kooi” een informele term die wordt gebruikt om de afdeling van een beursvennootschap te beschrijven die verantwoordelijk is voor het ontvangen en distribueren van fysieke aandelen en obligatiecertificaten.
Tegenwoordig houden de meeste beleggers hun effecten op straatnaam, wat betekent dat ze hun certificaten niet fysiek in bezit hoeven te hebben. In plaats daarvan worden deze documenten opgeslagen door hun makelaarskantoor, waardoor het gemak wordt vergroot en het risico op diefstal wordt verkleind.
Belangrijkste leerpunten
- Cages zijn de afdelingen van beursvennootschappen die fysieke effectencertificaten bijhouden.
- In het verleden waren kooien wijdverbreid en intensief gebruikt, omdat voor alle transacties fysieke overdrachten van certificaten nodig waren voor afwikkeling.
- Tegenwoordig wordt de overgrote meerderheid van de handel in effecten elektronisch gedaan, waardoor fysieke overdrachten niet nodig zijn.
Hoe kooien werken
Om ervoor te zorgen dat de eigendomsstatus van de effecten van hun klanten wordt geregistreerd en gehandhaafd, houden beursvennootschappen kooien binnen hun kantoren om ervoor te zorgen dat deze fysieke certificaten worden beveiligd. Als deze certificaten worden gestolen of verloren, kunnen de eigenaren hun eigendomsrechten mogelijk niet bewijzen. Om u tegen dit risico te beschermen, beschikken de kooiafdelingen van makelaars vaak over geavanceerde beveiligingsmaatregelen. Door hun algemene gewelf-achtige uiterlijk kwamen ze bekend te staan als de “kooi” van de firma.
Tegenwoordig zou het voor de meeste investeerders als een verrassing kunnen komen om te beseffen dat dergelijke afdelingen nog steeds bestaan. Sinds de opkomst van volledig elektronische handelsdiensten is het immers niet langer nodig om fysieke effectencertificaten tegen te komen om in aandelen of obligaties te beleggen. In plaats daarvan hebben beleggers die tegenwoordig aandelen kopen, die aandelen bijna altijd op de straatnaam van de makelaar in plaats van onder de persoonlijke naam van elke belegger. Dit betekent dat de effecten in de boeken van de makelaars blijven staan alsof ze eigendom zijn van de makelaar zelf. Uit aanvullende gegevens binnen de beursvennootschap blijkt echter dat de belegger de feitelijke eigenaar van de effecten is.
Deze manier van elektronisch beleggen met gebruikmaking van de straatnaam van de beursvennootschap biedt veel voordelen ten opzichte van het fysiek in bezit nemen van de beveiligingscertificaten. Naast het verminderen van het risico op diefstal, kunnen elektronische beleggers ook veel sneller aan- en verkooptransacties uitvoeren dan wanneer er fysieke effecten zouden worden uitgewisseld. Zonder deze snelheidsverbetering zouden bepaalde beleggingsstijlen, zoals hoogfrequente handel (HFT), onmogelijk zijn.
In het verleden kochten beleggers die vreesden hun fysieke veiligheidscertificaten te verliezen schadevergoedingsobligaties om zich tegen dit verlies te beschermen. Deze obligaties zouden doorgaans ongeveer 2% of 3% van de marktwaarde van de gedekte effecten kosten. Deze hogere boekwaarde voor fysieke certificaten is een van de redenen waarom elektronische effectenafwikkeling zo gebruikelijk is geworden.
Voorbeeld uit de echte wereld van een kooi
In de afgelopen decennia is de hoeveelheid fysieke certificaten die bij de effectenhandel wordt gebruikt, gestaag afgenomen. Vóór de komst van elektronische handelsnetwerken vertrouwden beursvennootschappen op koeriers die aandelencertificaten fysiek vervoerden van en naar de relevante financiële instellingen. Tegen het einde van de jaren zestig veroorzaakte de enorme hoeveelheid papierwerk die bij deze transacties was betrokken echter een periode van spraakmakende administratieve fouten.
Een van die opmerkelijke gebeurtenissen was de zogenaamde “Papierwerkcrisis” die Wall Street in zijn greep hield, waarbij dieven erin slaagden meer dan $ 400 miljoen aan beveiligingscertificaten te stelen. Deze periode van chaos moedigde de industrie aan om nieuwe technologische oplossingen toe te passen, zoals de straatnaamregistratiemethode die tegenwoordig wijdverbreid is.