Kapitaal positie
Wat is een cashpositie?
Een kaspositie vertegenwoordigt het bedrag aan contanten dat een bedrijf, investeringsfonds of bank op een bepaald moment in de boeken heeft staan. De kaspositie is een teken van financiële kracht en liquiditeit. Naast contanten zelf, houdt deze positie vaak rekening met zeer liquide activa, zoals depositocertificaten, kortlopende overheidsschuld en andere kasequivalenten.
Voor handelaren en beleggers verwijst de kaspositie naar het deel van hun activa in de beleggingsportefeuille dat in geldmiddelen of kasequivalenten staat.
Hoewel cashposities alleen de risicovrije rente opleveren, hebben ze ook geen neerwaarts risico. Cash kan dan worden gebruikt als liquiditeit om investeringen te doen of als buffer tegen verliezen.
De basisprincipes van een cashpositie
Een kaspositie verwijst specifiek naar het niveau van contanten van een organisatie in verhouding tot zijn uitgaven en verplichtingen. Interne belanghebbenden kijken net zo vaak als dagelijks naar de kaspositie, terwijl externe investeerders en analisten naar de kaspositie van een organisatie kijken op het driemaandelijkse kasstroomoverzicht. Een stabiele kaspositie is er een die een bedrijf of een andere entiteit in staat stelt haar kortlopende verplichtingen te dekken met een combinatie van geldmiddelen en liquide middelen.
Wanneer een bedrijf echter een grote kaspositie heeft die verder gaat dan zijn huidige verplichtingen, is dit een krachtig signaal van financiële kracht. Dit komt omdat er contant geld nodig is om groeiende activiteiten te financieren en verplichtingen af te betalen. Een te grote kaspositie kan echter vaak duiden op verspilling, aangezien de fondsen zeer weinig rendement opleveren.
Andere organisaties, zoals commerciële en investeringsbanken, zijn over het algemeen verplicht om een minimale kaspositie te hebben, die is gebaseerd op het aantal fondsen dat zij aanhouden. Dit zorgt ervoor dat de bank haar rekeninghouders kan uitkeren als ze financiering vragen. Wanneer een investeringsfonds een grote kaspositie heeft, is dit vaak een teken dat het weinig aantrekkelijke investeringen in de markt ziet en comfortabel aan de zijlijn zit.
Belangrijkste leerpunten
- Een cashpositie vertegenwoordigt het bedrag aan contanten dat een handelaar of investeerder, bedrijf, investeringsfonds of bank op een bepaald moment in de boeken heeft staan.
- Kasposities bieden een liquiditeitsreserve om te beleggen of als buffer tegen verliezen.
- Te veel contant geld kan echter alternatieve kosten met zich meebrengen die contant geld worden genoemd.
Kaspositie en liquiditeitsratio’s
De kaspositie van een organisatie wordt meestal geanalyseerd door middel van liquiditeitsratio’s. De huidige ratio wordt bijvoorbeeld afgeleid als de vlottende activa van een bedrijf gedeeld door de kortlopende verplichtingen. Dit meet het vermogen van een organisatie om aan haar kortetermijnverplichtingen te voldoen. Als de ratio groter is dan één, betekent dit dat het bedrijf voldoende contanten bij de hand heeft om te blijven werken.
Een kaspositie kan ook worden gevonden door te kijken naar de vrije kasstroom (FCF) van een bedrijf. Deze vrije kasstroom kan worden gevonden door de operationele kasstroom van een bedrijf te nemen en de kapitaaluitgaven op korte en lange termijn hiervan af te trekken.
Voorbeeld van een cashpositie
Externe analisten kijken vaak naar de FCF van een bedrijf om de prestaties te meten. De FCF van Chase Corp. was in 2019 bijvoorbeeld 43% hoger dan het netto-inkomen, wat neerkomt op een FCF-opbrengst van 4,2%.
Warren Buffett’s Berkshire Hathaway hadin het tweede kwartaal van 2020 een kaspositie van$ 146 miljard, vergeleken met de marktkapitalisatie van $ 481 miljard.
Nadelen van een cashpositie
Hoewel een kaspositie een liquiditeitsreserve en een buffer tegen verliezen vormt, levert contant geld op zichzelf alleen het risicovrije rendement op en kunnen te veel liquide middelen een alternatieve kostenpost zijn. “Cash drag” is een veel voorkomende bron van prestatieverlies in een portefeuille. Het verwijst naar het aanhouden van een deel van een portefeuille in contanten in plaats van het investeren in dit deel op de markt.
Omdat contanten doorgaans een zeer laag of zelfs negatief reëel rendement hebben, rekening houdend met de effecten van inflatie, zouden de meeste portefeuilles een beter rendement behalen door alle contanten in de markt te beleggen. Sommige beleggers besluiten echter contant geld aan te houden om accountkosten en provisies te betalen, als noodfonds of als diversificatie van andere portefeuillebeleggingen.