Lijst moeilijk te lenen

Wat is een moeilijk te lenen lijst?

Een moeilijk te lenen lijst is een voorraadrecord dat door makelaars wordt gebruikt om aan te geven welke aandelen moeilijk te lenen zijn voor korte verkooptransacties. De moeilijk te lenen lijst van een beursvennootschap biedt een actuele catalogus van aandelen die niet gemakkelijk kunnen worden geleend voor gebruik als shorttransactie.

De moeilijk te lenen lijst kan worden vergeleken met de gemakkelijk te lenen lijst van een makelaardij.

Inzicht in de moeilijk te lenen lijst

Short selling van aandelen is gebaseerd op het idee dat een individuele handelaar of investeerder, die wil profiteren van een daling van de prijs van dat aandeel, in staat is om aandelen van dat aandeel van de makelaar te lenen. Makelaars hebben verschillende manieren om toegang te verlenen tot aandelen die short kunnen worden verkocht, maar ongeacht hun methode is het resultaat een eindig aantal aandelen dat beschikbaar is voor shorting. Zodra het aantal beschikbare aandelen bijna op is, zal de makelaar een of andere notatie op zijn platform publiceren. Hierdoor worden accounthouders gewaarschuwd dat hun handelsorder kan worden geweigerd als ze proberen dat effect kort te verkopen.

Op deze manier kan een effect op de moeilijk te lenen lijst staan ​​omdat het schaars is, maar het kan ook zijn vanwege de hoge  volatiliteit of om andere redenen. Om een ​​korte verkoop aan te gaan, moet een makelaarskliënt eerst de aandelen van zijn makelaar lenen. Om de aandelen te verstrekken, kan de makelaar zijn eigen inventaris gebruiken of lenen van de margerekening van een andere klant of een andere beursvennootschap. De lener (dwz de shortverkoper) moet rente en vergoedingen betalen over de geleende aandelen. Degenen op de moeilijk te lenen lijst kunnen hogere kosten voor aandelenleningen hebben als gevolg van een korter aanbod.

Beleggers die korte verkooptransacties aangaan, proberen winst te behalen in een dalende markt. Een belegger kan bijvoorbeeld denken dat aandelen in Apple waarschijnlijk in prijs zullen dalen. De belegger kan de aandelen short verkopen en, als de prijs daalt zoals hij verwacht, deze met winst terugkopen. Als het aandeel echter stijgt, verliest de belegger geld.

Lijst en regelgeving die moeilijk te lenen is

Makelaarsbedrijven werken hun moeilijk te lenen lijsten dagelijks bij. Een makelaar moet in staat zijn om de aandelen te verstrekken of te lokaliseren om aan zijn cliënt te lenen voordat hij de shorttransactie van de cliënt uitvoert. De SHO-verordening, die op 3 januari 2005 werd geïmplementeerd, heeft een “lokaliserings” -voorwaarde die van makelaars vereist dat ze redelijkerwijs geloven dat het te shorten eigen vermogen kan worden geleend en geleverd aan de shortverkoper.  De verordening is bedoeld om naakte baissetransacties te voorkomen, een praktijk waarbij de belegger een baissetransactie plaatst zonder de aandelen aan te houden.

Lijst met moeilijk te lenen versus gemakkelijk te lenen lijst

De moeilijk te lenen lijst is het tegenovergestelde van de gemakkelijk te lenen lijst, die een voorraadrecord is van effecten die beschikbaar zijn voor korte verkooptransacties. In het algemeen kan een belegger ervan uitgaan dat effecten die niet op de moeilijk te lenen lijst staan, beschikbaar zullen zijn voor baissetransacties. Hoewel de moeilijk te lenen lijst van een beursvennootschap doorgaans een interne lijst is (en een lijst die niet beschikbaar is voor klanten), hebben de cliënten van het bedrijf meestal toegang tot de gemakkelijk te lenen lijst.

Makelaarsklanten moeten mogelijk moeilijk te lenen vergoedingen betalen voor bepaalde baissetransacties. Doorgaans zijn de kosten van het lenen van aandelen op de moeilijk te lenen lijst hoger dan voor aandelen die op de gemakkelijk te lenen lijst staan. Grote beursvennootschappen hebben meestal een effectenuitleenbalie die helpt bij het vinden van moeilijk te lenen aandelen. De effectenuitleenbalie van een makelaardij leent ook effecten uit aan andere bedrijven.