Uitwisselingspercentage
Wat is een uitwisselingspercentage?
Een afwikkelingspercentage is een vergoeding die een handelaar moet betalen bij elke creditcard- en debetkaarttransactie. Ook bekend als “swipe-vergoedingen”, brengen financiële bedrijven deze vergoeding in rekening in ruil voor het accepteren van het kredietrisico en de afhandelingskosten die inherent zijn aan creditcardtransacties.
Afwikkeltarieven worden vastgesteld door de creditcardmaatschappijen en periodiek herzien. Deze tarieven variëren niet alleen per netwerk (bijv. Visa, MasterCard), maar ook per type transactie, zoals supermarkt, luchtvaartmaatschappij, enz. Merk op dat transacties met pinpassen in 2019 gemiddeld 0,78% hadden.1
Belangrijkste leerpunten
- Afwikkeltarieven zijn kosten per swipe die door banken in rekening worden gebracht aan verkopers die creditcards of betaalpassen gebruiken.
- De vergoeding is gerechtvaardigd als buffer tegen het kredietrisico van consumenten die lenen om deze aankopen te doen waaraan financiële ondernemingen blootstaan.
- De vergoeding neemt gewoonlijk de vorm aan van een klein percentage van het totale transactiebedrag en is momenteel hoger voor creditcards dan voor debetkaarten om rekening te houden met het extra risico van een credittransactie.
Inzicht in de uitwisselingskoers
De afwikkelingskoers wordt berekend op basis van autorisatiekosten, verliezen als gevolg van fraude en krediet, en de gemiddelde bankkosten van fondsen.
Voor creditcardtransacties wordt dit tarief ook wel de vergoedingsvergoeding van de uitgever genoemd. In dit geval wordt de vergoeding meestal betaald door de merchant bank die het wisselgeld accepteert aan de bank die de kaart heeft uitgegeven. Deze bank geeft op haar beurt de vergoeding door aan de kaarthouder.
Hoe uitwisselingspercentages worden bepaald
Afwikkeltarieven worden bepaald door creditcardmaatschappijen zoals Visa, MasterCard, Discover en American Express. Bij Visa en MasterCard wordt het tarief halfjaarlijks vastgesteld, meestal in april en daarna in oktober. Andere creditcardmaatschappijen stellen mogelijk hun tarieven jaarlijks vast.
Elke creditcardmaatschappij stelt zijn interbancaire tarieven vast, maar de vergoedingen worden betaald door elke zakenbank of instelling die een transactie uitvoert met een kaarthoudende consument. Naast de afwikkelingskoers kunnen creditcardverwerkingsbedrijven een andere vergoeding opnemen die aan detailhandelaren wordt doorberekend als onderdeel van hun verwerkingskosten.
Aan verschillende soorten kaarten die van dezelfde creditcardmaatschappij komen, kunnen verschillende afwikkeltarieven worden toegewezen. Hoe de transactie wordt voltooid, kan ook van invloed zijn op het tarief dat in rekening wordt gebracht.
Een aankoop die bijvoorbeeld is voltooid met een veegbeweging van een Visa- betaalpas in een winkel, heeft een ander afwikkelingspercentage dan wanneer een winkelier de Visa-betaalpas niet heeft en de informatie moet worden ingetoetst. Een prepaid-betaalpas zou dat wel hebben gedaan. een ander tarief dan een zakelijke creditcard. De grootte van de winkelier of het bedrijf kan ook van invloed zijn op het tarief, aangezien grotere bedrijven mogelijk lagere tarieven kunnen onderhandelen met de creditcardmaatschappijen.
Het afwikkelingspercentage wordt meestal uitgedrukt als een percentage van de transactie, plus een vast bedrag dat kan oplopen tot $ 0,30. Afhankelijk van het type transactie kunnen nog hogere kosten in rekening worden gebracht. Detailhandelaren zijn niet de enigen die worden geconfronteerd met kosten van interbancaire tarieven. Bijna elke entiteit die creditcard- of bankpasbetalingen accepteert, zal dergelijke kosten te zien krijgen. Dit kunnen zelfs liefdadigheidsinstellingen zijn die donaties via debet of krediet accepteren.
Regeling afwikkelingsvergoedingen
Het Durbin-amendement maakt deel uit van de Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act die transactiekosten beperkt die aan handelaren worden opgelegd door uitgevers van pinpassen. De wijziging, genoemd naar de Amerikaanse senator Richard J. Durbin en geïntroduceerd in 2010, stelde voor om deze interbancaire vergoedingen, die gemiddeld $ 0,44 per transactie bedroegen op basis van 1% tot 3% van het transactiebedrag, te beperken tot $ 0,12 per transactie voor banken met $ 10 miljard. of meer in activa.
Het amendement was gebaseerd op de overtuiging dat afwikkelingsvergoedingen niet redelijk waren en evenredig met de kosten van kaartuitgevers. Toen het wetsvoorstel in 2010 van kracht werd, werden de interbancaire vergoedingen gemaximeerd op $ 0,21 per transactie plus 5% van het transactiebedrag. Sommige banken voerden nieuwe vergoedingen in en schrapten gratis diensten in een poging om het verlies aan afwikkelingsvergoedingen te compenseren.