MiFID II
Wat is MiFID II?
MiFID II is een wettelijk kader dat is ingesteld door de Europese Unie (EU) om de financiële markten in het blok te reguleren en de bescherming van beleggers te verbeteren. Het doel is om praktijken in de hele EU te standaardiseren en het vertrouwen in de sector te herstellen, vooral na de financiële crisis van 2008. Een herziene versie van de oorspronkelijke MiFID, die op 3 januari 2018 werd uitgerold, meer dan zes jaar nadat de Europese Commissie, de uitvoerende macht van de EU, er een wetgevingsvoorstel voor had aangenomen.
Technisch gezien is MiFID II van toepassing op het wetgevingskader, en de regels die erin worden uiteengezet, zijn eigenlijk de Markets in Financial Instruments Regulation (MiFIR); maar in de volksmond wordt de term MiFID gebruikt om beide te betekenen.
Belangrijkste leerpunten
- MiFID II, een pakket hervormingswetgeving van de Europese Unie, werd op 3 januari 2018 uitgerold.
- MiFID II heeft betrekking op vrijwel alle activa en beroepen binnen de financiële dienstensector van de EU.
- MiFID II reguleert buiten de beurs en OTC-handel, en duwt deze in wezen naar officiële beurzen.
- Het vergroten van de transparantie van kosten en het verbeteren van de registratie van transacties behoren tot de belangrijkste voorschriften van MiFID II.
Hoe MiFID II werkt
De oorspronkelijke richtlijn betreffende markten voor financiële instrumenten (MiFID) is in november 2007 in werking getreden. Het begin van de daaropvolgende wereldwijde financiële crisis bracht enkele zwakke punten in de bepalingen ervan aan het licht. Het concentreerde zich te eng op aandelen (waarbij vastrentende instrumenten, derivaten, valuta’s en andere activa buiten beschouwing werden gelaten) en ging niet in op transacties met bedrijven of producten buiten de EU, waarbij de regels daarover door individuele leden moesten worden bepaald.
MiFID II harmoniseert de toepassing van toezicht tussen de lidstaten en verbreedt de reikwijdte van de regelgeving. Het legt met name meer rapportagevereisten en tests op om de transparantie te vergroten en het gebruik van dark pools (particuliere financiële beurzen waarmee beleggers kunnen handelen zonder hun identiteit prijs te geven) en over-the-counter (OTC) -handel te verminderen. Onder de nieuwe regels is het handelsvolume van een aandeel in een dark pool beperkt tot 8% over een periode van 12 maanden. De nieuwe regelgeving is ook gericht op hoogfrequente handel. Algoritmen die worden gebruikt voor geautomatiseerde handel moeten worden geregistreerd en getest en moeten worden voorzien van stroomonderbrekers.
De voorbereidingen voor MiFID II kosten bedrijven naar schatting in totaal $ 2,1 miljard, volgens een rapport van Expand, een bedrijf uit de Boston Consulting Group, en IHS Markit.
MiFID II breidt de reikwijdte van de vereisten onder MiFID uit naar meer financiële instrumenten. Aandelen, grondstoffen, schuldinstrumenten, futures en opties, op de beurs verhandelde fondsen en valuta’s vallen allemaal onder haar bevoegdheid. Als een product beschikbaar is in een EU-land, valt het onder MiFID II – zelfs als de handelaar die het wil kopen zich bijvoorbeeld buiten de EU bevindt.
Op wie is MiFID II van invloed?
MiFID II omvat niet alleen vrijwel alle aspecten van financiële investeringen en handel, maar omvat ook vrijwel alle financiële professionals binnen de EU. Bankiers, handelaars, fondsbeheerders, beursfunctionarissen en makelaars – en hun firma’s – moeten zich allemaal aan de voorschriften houden. Dat geldt ook voor institutionele en particuliere beleggers.
MiFID II legt beperkingen op aan vergoedingen die door derden aan beleggingsondernemingen of financiële adviseurs worden betaald met betrekking tot diensten die aan klanten worden verleend. Banken en makelaars zullen niet langer in staat zijn om onderzoek en transacties in één bundel in rekening te brengen, waardoor een duidelijker beeld van de kosten van elk wordt geforceerd en mogelijk de kwaliteit van het onderzoek dat beschikbaar is voor beleggers, wordt verbeterd. Makelaars zullen meer gedetailleerde rapportage over hun transacties moeten verstrekken – 50 extra gegevens in feite – inclusief prijs- en volume-informatie. Ze zullen alle communicatie moeten opslaan, inclusief telefoongesprekken; elektronische handel wordt aangemoedigd omdat het gemakkelijker is om vast te leggen en te volgen.