Permanente open-marktoperaties (POMO)

Wat zijn permanente open-marktoperaties (POMO)?

Permanente open-markttransacties (POMO) verwijst naar het programma van de Amerikaanse Federal Reserve van doorlopende, onbeperkte aan- en verkopen van kortlopende Amerikaanse schatkistpapier op de open markt voor schatkistcertificaten als een hulpmiddel om de normale monetairbeleidsdoelstellingen te helpen bereiken. Open-markttransacties (OMO) zijn de rechtstreekse aan- of verkopen van effecten voor de open-marktrekening van het systeem (SOMA), de portefeuille van de Federal Reserve. Permanente operaties staan ​​in contrast met tijdelijke operaties waarbij specifieke hoeveelheden schatkistpapier mogen worden gekocht en gedurende een periode worden vastgehouden om een ​​financiële crisis of andere economische noodsituatie aan te pakken. Wanneer een centrale bank consequent de open markt gebruikt om effecten te kopen en verkopen om de geldhoeveelheid aan te passen, kan er op dezelfde manier worden gezegd dat ze permanente open-markttransacties uitvoert. Dit is een van de instrumenten die de Federal Reserve heeft gebruikt om de Amerikaanse economie decennialang actief te beïnvloeden.

Inzicht in permanente open-marktoperaties

Volgens de Federal Reserve zijn open-markttransacties (OMO’s) de aan- en verkoop van effecten op de markt door een centrale bank. Een centrale bank kan liquiditeiten aan andere banken of groepen banken geven of nemen door staatsobligaties te kopen of verkopen. De centrale bank kan ook gebruikmaken van een beveiligd uitleensysteem bij een commerciële bank. Het normale doel van OMO’s in de afgelopen jaren is het aanbod van basisgeld in een economie te manipuleren om een ​​bepaalde korte rente en het aanbod van basisgeld in een economie te bereiken.

Wanneer de Federal Reserve effecten rechtstreeks aan- of verkoopt, kan ze de reserves die beschikbaar zijn voor het Amerikaanse banksysteem permanent aanvullen of aftappen. Permanente open-markttransacties (POMO’s) zijn het tegenovergestelde van tijdelijke open-markttransacties, die worden gebruikt om op tijdelijke basis beschikbare reserves aan het banksysteem toe te voegen of af te voeren, waardoor de federale fondsenrente wordt beïnvloed.

Hoe open-markttransacties werken

OMO’s zijn een van de drie instrumenten die door de Federal Reserve worden gebruikt voor de uitvoering van het monetair beleid De andere twee instrumenten van de Fed zijn de discontovoet en de reserveverplichtingen. Openmarktoperaties worden uitgevoerd door het Federal Open Market Committee (FOMO), terwijl de discontovoet en reservevereisten worden bepaald door de Raad van Bestuur van de Federal Reserve. 

OMO’s hebben een aanzienlijke invloed op de hoeveelheid krediet die beschikbaar is in het banksysteem. Wanneer de Federal Reserve effecten van banken koopt, voegt het liquiditeit toe aan het banksysteem door de effecten te kopen met nieuw gecreëerde bankreserves. De opbrengsten van de verkoop van deze effecten kunnen door banken worden gebruikt voor kredietverlening, en door de extra liquiditeit kunnen banken gemakkelijker aan elkaar lenen. Dit duwt de korte rente omlaag, met als doel de economische activiteit te stimuleren door het voor bedrijven en consumenten goedkoper te maken om geld te lenen en uit te geven.

Omgekeerd, wanneer de Federal Reserve effecten aan banken verkoopt, onttrekt het liquiditeit aan het banksysteem, waardoor de rentetarieven stijgen. Banken hebben minder geld om uit te lenen, wat een rem kan zijn op de economische activiteit. 

De oorsprong van permanente open markttransacties

Oorspronkelijk vermeed de Fed de omgang met schatkistpapier, en gaf er in plaats daarvan de voorkeur aan om, indien nodig, tijdelijk te handelen in echte biljetten zoals handelspapier om liquiditeits- en financieringstekorten bij aangesloten banken en industriële ondernemingen aan te pakken. Tijdens de eerste decennia van haar werking betrad de Fed af en toe de Treasury-markt om de markt voor Treasury-schuld tijdens de Eerste Wereldoorlog en de relatief milde recessies van de jaren 1920 te ondersteunen. 

Het belangrijkste instrument van het monetaire beleid bleef echter de praktijk van het verstrekken van kortingen aan kredietnemers in nood op een manier waarvan werd gehoopt dat deze de economie semi-automatisch zou stabiliseren. Grootschalige, lopende aankopen van effecten, en met name schatkistpapier, werden aanvankelijk als verdacht en potentieel gevaarlijk voor de economie beschouwd. 

Met de Grote Depressie, en later de financieringsbehoeften van de oorlogseconomie tijdens de Tweede Wereldoorlog, werden open-marktoperaties groter en frequenter. Het Federal Open Market Committee werd in 1933 bij wet opgericht en de herhaalde en uiteindelijk voortdurende aankopen van schatkistpapier veranderden van een niet-standaard monetair beleid naar de normale, dagelijkse praktijk van het monetair beleid in de daaropvolgende jaren.. Het is veelbetekenend dat de overgang naar permanente open-marktoperaties een verschuiving markeerde van het oorspronkelijke doel van de Fed als laatste redmiddel en passief vangnet voor de financiële sector naar een activistische Fed die voortdurend de marktliquiditeit en rentetarieven manipuleert permanente basis in een poging de economie te sturen of zelfs bij te sturen. 

Tijdelijke open markttransacties

Het Federal Open Market Committee (FOMC) kan af en toe een ander operationeel doel hebben voor zijn open-marktoperaties. Zo kondigde het in 2009 een langerlopend aankoopprogramma voor schatkistpapier aan als onderdeel van zijn openmarktoperaties. Dit programma was bedoeld om de omstandigheden op de particuliere kredietmarkten te helpen verbeterennadat een ongekende kredietcrisis de wereldwijde financiële markten in 2008 en 2009 in zijn greep had. Het deed dit door een neerwaartse druk uit te oefenen op de langere rente.