Reservemunt

Wat is een reservevaluta?

Een reservevaluta is een grote hoeveelheid valuta die door centrale banken en andere grote financiële instellingen wordt aangehouden om zich voor te bereiden op investeringen, transacties en internationale schuldverplichtingen, of om hun binnenlandse wisselkoers te beïnvloeden. Een groot percentage van de grondstoffen, zoals goud en olie, wordt geprijsd in de reservevaluta, waardoor andere landen deze valuta aanhouden om voor deze goederen te betalen.

Inzicht in reservevaluta

Het aanhouden van een reservevaluta minimaliseert het wisselkoersrisico, aangezien het kopende land zijn munteenheid niet hoeft in te wisselen voor de huidige reservevaluta om de aankoop te doen. Sinds 1944 is de Amerikaanse dollar de belangrijkste reservevaluta die door andere landen wordt gebruikt. Als gevolg hiervan volgen buitenlandse naties het monetaire beleid van de Verenigde Staten nauwlettend om ervoor te zorgen dat de waarde van hun reserves niet nadelig wordt beïnvloed door inflatie of stijgende prijzen.

Hoe de Amerikaanse dollar de reservevaluta van de wereld werd

De naoorlogse opkomst van de VS als dominante economische macht had enorme gevolgen voor de wereldeconomie. Ooit vertegenwoordigde het bruto binnenlands product (bbp) van de VS, dat een maatstaf is voor de totale productie van een land, 50% van de wereldwijde economische output.

Als gevolg hiervan was het logisch dat de Amerikaanse dollar de wereldwijde valutareserve zou worden. In 1944, na de Bretton Woods-overeenkomst, kwamen afgevaardigden uit 44 landen formeel overeen om de Amerikaanse dollar als officiële reservevaluta in te voeren. Sindsdien hebben andere landen hun wisselkoersen gekoppeld aan de dollar, die destijds in goud kon worden omgezet. Omdat de door goud gedekte dollar relatief stabiel was, stelde het andere landen in staat hun valuta te stabiliseren.

In het begin profiteerde de wereld van een sterke en stabiele dollar, en de Verenigde Staten floreerden door de gunstige wisselkoers op hun valuta. De buitenlandse regeringen realiseerden zich niet volledig dat, hoewel de goudreserves hun valutareserves ondersteunden, de Verenigde Staten dollars konden blijven drukken die werden gedekt door hun schuld die als Amerikaanse schatkist werd aangehouden. Naarmate de Verenigde Staten meer geld drukten om hun uitgaven te financieren, nam de gouddekking achter de dollars af. De toename van het monetaire aanbod van dollars ging verder dan de ondersteuning van goudreserves, waardoor de waarde van de valutareserves van het buitenland verminderde.

De goud-dollar-ontkoppeling

Terwijl de Verenigde Staten de markten bleven overspoelen met papieren dollars om de escalerende oorlog in Vietnam en de Great Society programma’s te financieren, werd de wereld voorzichtig en begon dollarreserves om te zetten in goud. De run op goud was zo uitgebreid dat president Nixon genoodzaakt was om in te grijpen en de dollar los te koppelen van de goudstandaard, die plaats maakte voor de zwevende wisselkoersen die tegenwoordig worden gebruikt. Kort daarna verdrievoudigde de waarde van goud en begon de dollar aan zijn decennialange daling.

Voortdurend vertrouwen in de Amerikaanse dollar

De Amerikaanse dollar blijft de wereldwijde valutareserve, voornamelijk vanwege het feit dat landen er zoveel van hebben verzameld en dat het nog steeds de meest stabiele en liquide vorm van ruil was. Gesteund door de veiligste van alle papieren activa, Amerikaanse staatsobligaties, is de dollar nog steeds de meest inwisselbare valuta om de wereldhandel te vergemakkelijken. Het is om deze reden dat het hoogst onwaarschijnlijk is dat de Amerikaanse dollar binnenkort zal instorten.

De euro, geïntroduceerd in 1999, is de op een na meest aangehouden reservevaluta ter wereld. Volgens het Internationaal Monetair Fonds (IMF), dat is belast met het bevorderen van wereldwijde groei en handel, hebben centrale banken meer dan $ 6,7 biljoen dollar aan reserves in dollar, tegenover 2,2 biljoen in euro vanaf Q4 2019.