Welke activa zijn belastbaar en welke activa zijn niet belastbaar?

Een actief is elk middel met economische waarde waarvan wordt verwacht dat het de houder ervan een toekomstig voordeel zal opleveren. Een actief kan door dit onderscheid van inkomen worden onderscheiden: inkomen is geld dat wordt ontvangen, terwijl een actief iets is – meestal geld of eigendom – dat iemand al in bezit heeft. De Internal Revenue Service (IRS) beschouwt de meeste soorten inkomsten als belastbaar. Hierop zijn enkele uitzonderingen; elk inkomen dat niet belastbaar of vrijgesteld is van belasting, wordt duidelijk afgebakend in de Internal Revenue Code (IRC).

Belastbaar inkomen versus belastingvrij inkomen

Belastbaar inkomen omvat lonen, salarissen, bonussen en fooien, evenals onverdiend inkomen. Onverdiende inkomsten zijn alle inkomsten die worden ontvangen uit investeringen en andere bronnen die geen verband houden met werkgelegenheid. Voorbeelden zijn rente van spaarrekeningen, obligatierente, alimentatie  en dividenden uit aandelen.

In sommige situaties kunnen belastingteruggaven waarvoor belastingbetalers in aanmerking komen, worden geteld als belastbaar inkomen. Dit is echter doorgaans alleen het geval als een belastingbetaler in het voorgaande belastingjaar een aftrek voor staats- en lokale belastingen heeft aangevraagd. Als dat het geval is, kan van een belastingbetaler worden verlangd dat hij eventuele belastingteruggaven meldt op regel 1 van schema A van formulier 1040. Deze regel is van kracht om te voorkomen dat belastingbetalers een aftrek voor hun nationale inkomstenbelasting claimen en later ook een belastingvrije terugbetaling.

Van die items die de IRC omschrijft als niet-belastbaar (of vrijgesteld van belasting), worden erfenissen, kinderbijslagbetalingen, sociale uitkeringen, fabrikantenkortingen en vergoedingen voor adoptiekosten over het algemeen niet belast.

Winsten in uitgestelde belastingen worden onder specifieke voorwaarden beschermd tegen belasting, hoewel ze op een later tijdstip kunnen worden belast (in tegenstelling tot jaarlijks, zoals andere bronnen van inkomsten). Rekeningen met uitgestelde belasting zijn spaarrekeningen waarvoor de belastingbetaler doorgaans niet verplicht is de inkomsten van de rekening te claimen (maar niet opgenomen) in hun jaarlijkse belastingaangifte.

Enkele voorbeelden van uitgestelde belastingen zijn onder meer individuele pensioenrekeningen (IRA’s), door de werkgever gesponsorde pensioenregelingen (zoals 401 (k), 457 of 403 (b) regelingen) en uitgestelde belastingen.

Winsten op rekeningen met uitgestelde belastingen kunnen worden belast als speciale voorwaarden worden geschonden (zoals een vroege opname van het geld of illegaal gebruik van het geld op de rekening).

Strategieën voor financiële planning die het belastbaar inkomen verlagen

Sommige belastingbetalers gebruiken investeringsstrategieën die hun totale belastingplicht verminderen. Een belastingminimalisatiestrategie kan profiteren van verschillende investeringen die verschillende fiscale behandelingen krijgen. Met name een financiële planning en investeringsstrategie die erop gericht is belastingen te verlagen, kan het gebruik van uitgestelde belastingen maximaliseren.

Beleggers die een beleggingsstrategie gebruiken die erop gericht is het belastbare inkomen te verminderen, hebben echter de neiging om een ​​deel van hun beleggingen op belastbare rekeningen aan te houden. Voor deze strategie wordt doorgaans aanbevolen dat belastingvriendelijke aandelen, vluchtige aandelen en indexfondsen op belastbare rekeningen worden aangehouden, terwijl belastbare obligaties, vastgoedbeleggingsfondsen ( REIT’s ) en onderlinge fondsen moeten worden aangehouden op uitgestelde belastingen.

Profiteer van inhoudingen en tegoeden om het belastbare inkomen te verlagen

Andere juridische manieren om uw belastbare activa te verminderen, zijn door gebruik te maken van alle beschikbare belastingaftrekposten en belastingverminderingen. Een belastingaftrek verlaagt het inkomen waarop u wordt belast, terwijl een belastingvermindering uw belastingaanslag feitelijk rechtstreeks verlaagt.

Dat wil zeggen, met een belastingaftrek kan een belastingplichtige het bedrag van de belastingaftrek van zijn inkomen aftrekken, waardoor zijn belastbaar inkomen lager wordt: hoe lager uw belastbaar inkomen, hoe lager uw belastingaanslag. Aan de andere kant is een belastingvermindering een dollar-voor-dollar-verlaging van uw werkelijke belastingaanslag.

Er zijn twee mogelijkheden om aanspraak te maken op belastingaftrek. U kunt de standaardaftrek claimen of uw aftrekposten specificeren. Als u ervoor kiest om aftrekposten te specificeren of te kiezen voor de standaardaftrek, heeft dit invloed op de totale aansprakelijkheid van een belastingbetaler, dus het is de moeite waard om de belastingverplichting onder beide opties te vergelijken als u niet zeker bent.

De standaard aftrek verlaagt uw belastbaar inkomen met een vast bedrag. Als de standaardaftrek waarvoor een belastingbetaler in aanmerking komt (op basis van hun leeftijd, inkomen en aangiftestatus) groter is dan de som van de gespecificeerde aftrekposten waarvoor ze in aanmerking komen, kunnen ze beter de standaardaftrek nemen.

Voor belastingbetalers die ervoor kiezen om aftrekposten te specificeren, is het doel ook om hun belastbaar inkomen te verminderen. Enkele veel voorkomende gespecificeerde aftrekkingen zijn onder meer niet-terugbetaalde medische en tandheelkundige kosten, rentekosten en schenkingen aan goede doelen.

Belastingkortingen kunnen uw aansprakelijkheid verder verminderen. Soms leiden heffingskortingen zelfs tot teruggaaf voor de belastingplichtige. Enkele van de meest voorkomende belastingverminderingen waarvoor belastingbetalers in aanmerking komen, zijn onder meer het American Opportunity Tax Credit (AOTC), Child Tax Credit, Adoption Credit en het Lifetime Learning Credit.