Consumentensurplus versus economisch surplus: wat is het verschil?

Consumentensurplus versus economisch surplus: een overzicht

In de reguliere economie is het consumentensurplus het verschil tussen de hoogste prijs die een consument bereid is te betalen en de daadwerkelijke prijs die hij voor het goede betaalt (de marktprijs van het goede). Met andere woorden, het consumentensurplus is het verschil tussen wat een consument bereid is te betalen en wat hij daadwerkelijk betaalt voor een goed of dienst.

Economisch overschot verwijst naar twee gerelateerde hoeveelheden: consumentensurplus en producentensurplus. Het producentensurplus is het verschil tussen de werkelijke prijs van een goed of dienst – de marktprijs – en de laagste prijs die een producent voor een goed zou willen accepteren.

Het economisch overschot wordt berekend door het overschot te combineren dat door zowel consumenten als producenten wordt ervaren in een economische transactie.

Consumentensurplus

Een consument is een persoon die producten en diensten koopt. Het consumentensurplus is een manier om het totale voordeel te bepalen dat consumenten uit hun goederen en diensten halen. Als een consument bereid is meer te betalen voor een artikel dan de huidige vraagprijs – de marktprijs – dan ontvangt hij in theorie een extra voordeel door het artikel tegen die prijs te kopen. Als de prijs hun maximale betalingsbereidheid was, zouden ze in theorie minder voordeel halen uit het gekochte product.

Voordat ze een aankoop doen, beslissen de meeste consumenten bijvoorbeeld hoeveel ze aan een artikel willen besteden. Stel dat er een student is die besluit dat een paar sneakers niet meer waard is dan $ 80. Als de prijs van de sneakers $ 100 is, kan de student besluiten om ze niet te kopen. Als de prijs van de sneakers $ 60 is, zal de student waarschijnlijk de aankoop doen. Ze kunnen ook het gevoel hebben dat ze een speciale deal hebben gekregen. En in economische termen hebben ze een overschot van $ 20 ervaren: het verschil tussen het maximale bedrag dat de student bereid was te besteden ($ 80) en de marktprijs van de sneakers ($ 60).

Voor consumenten betekent een overschot een geldelijk gewin, omdat ze een artikel kunnen kopen voor minder dan de hoogste prijs die ze bereid zouden zijn te betalen.

Economisch overschot

Bij een economische transactie is een producent de entiteit of het individu die goederen en diensten vervaardigt. Wanneer een producent een product verkoopt, moet hij een prijs voor dat product bepalen.

Stel dat de fabrikant van de sneakers $ 30 moet uitgeven om elk paar sneakers te produceren, op de markt te brengen (te adverteren) en te distribueren. De fabrikant van de sneakers wil geen geld verliezen door de schoenen te verkopen, dus $ 30 is het minimum dat ze voor de sneakers willen vragen. Omdat de fabrikant winst wil maken, zullen ze er waarschijnlijk voor kiezen om veel meer dan $ 30 in rekening te brengen voor de sneakers. De fabrikant moet dan een prijs kiezen die de sneakers aantrekkelijk maakt voor een groot aantal consumenten. (Hoewel ze in de verleiding kunnen komen om de sneakers een hoge prijs te geven, zoals $ 200, $ 300 of $ 500, om een ​​enorme winst te behalen, zou dit waarschijnlijk niet lukken omdat veel consumenten deze prijs te duur zouden vinden.)

Als de prijs van de sneakers $ 60 is, verdient de sneakerfabrikant een winst van $ 30 op elk paar sneakers dat wordt verkocht. Deze winst wordt ook wel het producentensurplus genoemd.

Voor elke economische transactie kan er zowel een producentensurplus (of winst) als een consumentensurplus zijn. Het geaggregeerde – of gecombineerde – overschot wordt het economische overschot genoemd.

1:40

Speciale overwegingen

De Franse burgerlijk ingenieur en econoom Jules Dupuit ontwikkelde het concept van consumentensurplus voor het eerst in het midden van de 19e eeuw. Het was echter de Britse econoom Alfred Marshall die de term populair maakte in zijn boek “Principles of Economics”, gepubliceerd in 1890. In feite wordt naar Alfred Marshall soms verwezen als Marshall-overschot.

In de traditionele economie geeft het snijpunt van de vraag- en aanbodcurves de marktprijs (ook wel de evenwichtsprijs genoemd) en de hoeveelheid van een goed. Voordat de aanbodcurve en de vraagcurve elkaar kruisen, zijn er veel punten waarop de prijs die consumenten bereid zijn te betalen voor een goed, lager is dan de prijs die producenten bereid zijn te accepteren.

Bij de marktprijs (evenwicht) ontstaat dus een overschot voor beide partijen: consumenten die meer hadden betaald, hoeven alleen de marktprijs te betalen, en leveranciers die minder zouden hebben geaccepteerd, krijgen de marktprijs. Het extra voordeel dat zowel consumenten als leveranciers halen uit de transactie, wordt het economisch overschot genoemd.

Op een vraag- en aanboddiagram is het consumentensurplus het gebied (meestal een driehoekig gebied) boven de evenwichtsprijs van het goede en onder de vraagcurve. Het punt waarop een prijs stabiliseert – zodat zowel consumenten als producenten een maximaal overschot ontvangen in een economie – staat bekend als het marktevenwicht.

Dit gebied weerspiegelt de veronderstelling dat consumenten bereid zouden zijn om een ​​enkele eenheid van het goed te kopen tegen een prijs die hoger is dan de evenwichtsprijs, plus een tweede extra eenheid tegen een prijs onder die (maar nog steeds boven de evenwichtsprijs). Wat ze uiteindelijk betalen, is echter alleen de evenwichtsprijs voor elke eenheid die ze kopen.

Evenzo is in hetzelfde vraag- en aanboddiagram het producentensurplus het gebied onder de evenwichtsprijs maar boven de aanbodcurve. Dit weerspiegelt de veronderstelling dat producenten bereid zouden zijn geweest om de eerste eenheid te leveren tegen een prijs die lager is dan de evenwichtsprijs, en een extra (tweede) eenheid tegen een prijs daarboven (terwijl deze nog steeds onder de evenwichtsprijs ligt). In de markteconomie ontvangen producenten echter de evenwichtsprijs voor alle eenheden die ze verkopen.