Liquiditeitsbeheer in zaken en beleggen
Liquiditeitsbeheer neemt een van de twee vormen aan op basis van de definitie van liquiditeit. Eén type liquiditeit verwijst naar de mogelijkheid om een actief, zoals een aandeel of obligatie, tegen de huidige prijs te verhandelen. De andere definitie van liquiditeit is van toepassing op grote organisaties, zoals financiële instellingen. Banken worden vaak beoordeeld op hun liquiditeit of hun vermogen om te voldoen aan verplichtingen in contanten en onderpand zonder aanzienlijke verliezen te lijden. In beide gevallen beschrijft liquiditeitsbeheer de inspanningen van beleggers of managers om het liquiditeitsrisico te verminderen.
Liquiditeitsbeheer in het bedrijfsleven
Beleggers, geldschieters en managers kijken allemaal naar de financiële overzichten van een bedrijf met behulp van liquiditeitsmeetratio’s om het liquiditeitsrisico te evalueren. Dit wordt meestal gedaan door liquiditeitsrisico veel hoger omdat ze minder activa hebben om te verplaatsen.
Alle bedrijven en overheden die schuldverplichtingen hebben, lopen een liquiditeitsrisico, maar de liquiditeit van grote banken wordt in het bijzonder onder de loep genomen. Deze organisaties worden onderworpen aan zware regelgeving en stresstests om hun liquiditeitsbeheer te beoordelen, omdat ze worden beschouwd als economisch vitale instellingen. Hier gebruikt liquiditeitsrisicobeheer boekhoudkundige technieken om de behoefte aan contanten of onderpand te beoordelen om aan financiële verplichtingen te voldoen. De Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act die in 2010 werd aangenomen, heeft deze vereisten veel hoger gesteld dan vóór de financiële crisis van 2008. Banken moeten nu over een veel grotere hoeveelheid liquiditeit beschikken, wat op zijn beurt hun liquiditeitsrisico verlaagt.
Liquiditeitsbeheer bij beleggen
Beleggers gebruiken nog steeds liquiditeitsratio’s om de waarde van de aandelen of obligaties van een bedrijf te evalueren, maar ze geven ook om een ander soort liquiditeitsbeheer. Degenen die activa op de aandelenmarkt verhandelen, kunnen niet zomaar activa op elk moment kopen of verkopen; de kopers hebben een verkoper nodig en de verkopers hebben een koper nodig.
Wanneer een koper geen verkoper tegen de huidige prijs kan vinden, moet hij of zij gewoonlijk zijn of haar bod verhogen om iemand te verleiden afstand te doen van het actief. Het tegenovergestelde geldt voor verkopers, die hun vraagprijzen moeten verlagen om kopers te verleiden. Activa die niet tegen een actuele prijs kunnen worden verhandeld, worden als illiquide beschouwd. De macht hebben van een groot bedrijf dat handelt in grote aandelenvolumes verhoogt het liquiditeitsrisico, aangezien het veel gemakkelijker is om 15 aandelen van een aandeel te lossen (verkopen) dan om 150.000 aandelen te lossen. Institutionele beleggers hebben de neiging om weddenschappen te sluiten op bedrijven die altijd kopers zullen hebben voor het geval ze willen verkopen, waardoor hun liquiditeitsproblemen worden beheerd.
Beleggers en handelaren beheren het liquiditeitsrisico door niet te veel van hun portefeuilles achter te laten op illiquide markten. In het algemeen willen vooral handelaren met een hoog volume zeer liquide markten, zoals de forex-valutamarkt of grondstoffenmarkten met hoge handelsvolumes, zoals ruwe olie en goud. Kleinere bedrijven en opkomende technologie zullen niet het type volumehandelaren hebben die nodig zijn om een kooporder uit te voeren.