Waarom zijn prijs en hoeveelheid omgekeerd gerelateerd volgens de wet van de vraag?

Het klassieke micro-economische vraag- en aanbodmodel toont de prijs op de verticale as en de vraag op de horizontale as. Daartussenin is er een neerwaarts vertragende vraagcurve waar prijs en hoeveelheid eisten om een ​​omgekeerde relatie te hebben. Het algemene concept is intuïtief: naarmate goederen duurder worden, eisen mensen er minder van.

Vraag en aanbod

De wet van vraag en  aanbod, een van de meest fundamentele economische wetten, sluit op de een of andere manier aan bij bijna alle economische principes. In de praktijk trekken vraag en aanbod elkaar aan totdat de markt een evenwichtsprijs heeft gevonden. Voor veel eenvoudige markten geldt deze omgekeerde relatie. Als de kosten van een overhemd verdubbelen, kopen consumenten minder overhemden, terwijl de rest gelijk blijft. Als de shirts in de uitverkoop gaan, hebben consumenten de neiging om meer te kopen. Meerdere factoren kunnen echter zowel vraag als aanbod beïnvloeden, waardoor ze op verschillende manieren kunnen toenemen of afnemen.

Er zijn verschillende praktische problemen met het eenvoudige vraag- en aanbodmodel, zoals weergegeven in de onderstaande grafiek. Naast het theoretische bestaan ​​van goederen waarvan de vraag daadwerkelijk toeneemt naarmate de prijs stijgt (bekend als Giffen en Veblen-goederen ), kan een eenvoudige micro-economische grafiek als deze onmogelijk alle verschillende variabelen op het werk bevatten die van invloed zijn op vraag en aanbod. Desalniettemin is het typisch zo dat prijs en hoeveelheid omgekeerd evenredig zijn: hoe duurder hetzelfde product wordt, hoe minder mensen het willen – en vice versa.

De wet van de vraag afleiden

De wet van de vraag is eigenlijk een deductieve, logische constructie. Enkele observaties zijn waar: middelen zijn schaars, er zijn kosten verbonden aan het verwerven ervan, en mensen gebruiken middelen om zinvolle doelen te bereiken.

Kosten betekenen niet noodzakelijk een bedrag in dollars. Kosten vertegenwoordigen eenvoudigweg wat wordt opgegeven om iets te verwerven, zelfs als het tijd of energie is. Werkelijke kosten impliceren ook alternatieve kosten.

Aangezien mensen handelen, leiden economen af ​​dat hun acties noodzakelijkerwijs waardeoordelen weerspiegelen. Elke non-reflex actie wordt ondernomen om in zekere zin waarde te verkrijgen of te verhogen; anders vindt er geen actie plaats. Deze definitie van waarde is ongelooflijk breed en kan als een tautologie worden beschouwd. Naarmate de kosten voor het verwerven van een goed stijgen, neemt het relatieve marginale nut ervan af in vergelijking met andere goederen. Zelfs als alle relatieve kosten op exact hetzelfde moment met exact hetzelfde aandeel zijn gestegen, zijn de middelen van de consument eindig.

Het komt neer op

Consumenten gaan alleen een vrijwillige handel aan als ze denken, of ex ante, dat ze er meer waarde voor terugkrijgen; anders vindt er geen handel plaats. Wanneer de relatieve kosten van een goed stijgen, wordt de kloof tussen waarde en kosten kleiner. Uiteindelijk gaat het weg. De wet van de vraag stelt dus echt: naarmate de werkelijke kosten van een goed stijgen, eisen consumenten er relatief minder van.