Waarom LIFO onder IFRS is verboden

De last in, first out (LIFO) -methode voor voorraadwaardering is verboden onder International Financial Reporting Standards (IFRS), hoewel het is toegestaan ​​in de Verenigde Staten, die algemeen aanvaarde boekhoudprincipes (GAAP) gebruiken.

IFRS verbiedt LIFO vanwege mogelijke verstoringen die het kan hebben op de winstgevendheid en financiële overzichten van een bedrijf. LIFO kan bijvoorbeeld de inkomsten van een bedrijf te laag inschatten om het belastbaar inkomen laag te houden. Het kan ook resulteren in voorraadwaarderingen die verouderd en achterhaald zijn. Ten slotte kunnen gewetenloze managers bij een liquidatie van LIFO in de verleiding komen om de inkomsten kunstmatig op te drijven door voorraden met lage boekhoudkosten te verkopen. We leggen het hieronder verder uit.

Ingetogen netto-inkomen

LIFO is gebaseerd op het principe dat de laatst aangekochte inventaris als eerste wordt verkocht. Laten we eens kijken hoe LIFO versus first in, first out (FIFO) -boekhouding invloed heeft op een hypothetisch bedrijf, firma A.

Stel nu dat bedrijf A 3.500 eenheden verkoopt in jaar 5 voor $ 2,00 per eenheid. Dit levert het bedrijf $ 7.000 aan inkomsten op. Onder FIFO zouden de totale kosten van verkochte goederen (COGS) als volgt worden berekend:

De totale brutowinst zou $ 3.025 zijn, of $ 7.000 aan inkomsten – $ 3.975 aan verkochte goederen. De waarde van de resterende voorraad is $ 1.925. Dat zijn 500 eenheden uit jaar 4 ($ 625), plus 1.000 eenheden uit jaar 5 ($ 1.300).

Onder LIFO zouden de totale kosten van goederen echter als volgt worden berekend:

De totale brutowinst zou $ 2.675 zijn, of $ 7.000 aan inkomsten – $ 4.325 aan verkochte goederen. De waarde van de resterende voorraad zou $ 1.575 zijn. Dat zijn 1.000 eenheden uit jaar 1 ($ 1.000), plus 500 eenheden uit jaar 2 ($ 575).

Zoals u kunt zien, lijkt firma A winstgevender onder FIFO, ook al heeft het bedrijf exact hetzelfde aantal eenheden verkocht. Het lijkt misschien contraproductief voor het management om schijnbaar te weinig winst te rapporteren, maar het voordeel van LIFO vloeit voort uit de belastingvoordelen. Omdat de hogere COGS het effect heeft van een verlaging van de brutowinst, kunnen bedrijven die LIFO gebruiken hun belastingaanslag verlagen. Maar deze afname van de belastingplicht heeft een prijs: een sterk verouderde voorraadwaarde.

Verouderde balans

Het andere dat met LIFO gebeurt, is dat de voorraadwaarde zoals weergegeven op de balans verouderd raakt. Stel dat bedrijf A in jaar 6 1.500 voorraadeenheden koopt voor $ 1,40.

Onder FIFO zou de inventaris van het bedrijf als volgt worden gewaardeerd:

Maar onder LIFO ziet de inventarisatiesituatie er als volgt uit:

Laten we nu zeggen dat bedrijf A vervolgens 1.500 eenheden verkoopt in jaar 6. Onder FIFO raakt bedrijf A niets van de inventaris die het in jaar 6 heeft toegevoegd. Het heeft nog steeds eenheden over van jaar 4 en 5. Daarom zou zijn COGS $ 1.925 zijn ( of $ 625 + $ 1.300). De waarde van de resterende voorraad is $ 2.100, dwz alle eenheden die in jaar 6 zijn toegevoegd.

Onder LIFO haalt firma A echter rechtstreeks uit de inventaris van jaar 6. Het is COGS is $ 2.100. De waarde van de resterende voorraad is $ 1.575, dwz oude voorraad uit jaar 1 en 2.

De balans onder LIFO geeft duidelijk een verouderde voorraad weer die vier jaar oud is. Bovendien, als firma A elk jaar dezelfde hoeveelheid voorraad koopt en verkoopt en de restwaarde van jaar 1 en jaar 2 onaangetast laat, zou de betrouwbaarheid van haar balans verder verslechteren.

LIFO-voorbeeld: ExxonMobil

Dit scenario doet zich voor in de jaarrekening 2010 van ExxonMobil (XOM ), die $ 13 miljard aan voorraad rapporteerde op basis van een LIFO-aanname. In de toelichtingen bij zijn verklaringen maakte Exxon bekend dat de werkelijke kosten om zijn voorraad te vervangen de LIFO-waarde met $ 21,3 miljard overschreden. Zoals u zich kunt voorstellen, kan een onderrapportage van de waarde van een activum met $ 21,3 miljard ernstige vragen doen rijzen over de geldigheid van LIFO.

LIFO Liquidaties

Verouderde voorraadtaxaties kunnen het werkelijke financiële plaatje van een bedrijf ernstig verstoren wanneer de activa uiteindelijk worden verkocht. Dit brengt een ander omstreden punt in de richting van LIFO aan het licht: LIFO-liquidaties. Laten we teruggaan naar ons eerdere voorbeeld van firma A. In jaar 6 slaagt het erin om alle 3.000 voorraadeenheden voor $ 2 per stuk te verkopen, voor $ 6.000 aan inkomsten.

Onder FIFO zouden de COGS er als volgt uitzien:

Daarom zou de brutowinst uit de verkoop van de voorraad $ 1.975 zijn, of $ 6.000 aan inkomsten – $ 4.025 aan COGS.

Onder LIFO zouden de COGS van firma A als volgt worden berekend:

Daarom zou de brutowinst aanzienlijk hoger zijn op $ 2.325, of $ 6.000 aan inkomsten – $ 3.675 in COGS.

Wanneer een LIFO-liquidatie heeft plaatsgevonden, ziet firma A er veel winstgevender uit dan onder FIFO. Dit komt doordat oude voorraadkosten worden gematcht met huidige inkomsten. Het is echter een eenmalige situatie en onhoudbaar omdat de schijnbaar hoge winst niet kan worden herhaald.

In moeilijke tijden zou het management in de verleiding kunnen komen om oude LIFO-lagen te liquideren om de winstgevendheid tijdelijk te verlagen. Als belegger kunt u zien of er een LIFO-liquidatie heeft plaatsgevonden door de voetnoten in de jaarrekening van een bedrijf te bekijken. Een veelbetekenend teken is een afname van de LIFO-reserves van het bedrijf (dwz het verschil in voorraad tussen LIFO en het bedrag als FIFO werd gebruikt).

Bottom Line

Hoewel sommigen misschien beweren dat LIFO een betere afspiegeling is van de werkelijke bestaande kosten om voorraad aan te schaffen, is het duidelijk dat LIFO verschillende tekortkomingen heeft. LIFO onderschat winsten met het oog op het minimaliseren van het belastbare inkomen, resulteert in verouderde en verouderde inventarisnummers en kan kansen creëren voor het management om de inkomsten te manipuleren door middel van een LIFO-liquidatie. Vanwege deze zorgen is LIFO onder IFRS verboden.