Betalingsbalans (BOP)
Wat is de betalingsbalans (BOP)?
De betalingsbalans (BOP) is een overzicht van alle transacties tussen entiteiten in het ene land en de rest van de wereld gedurende een bepaalde periode, zoals een kwartaal of een jaar.
Belangrijkste leerpunten
- De betalingsbalans omvat zowel de lopende rekening als de kapitaalrekening.
- De lopende rekening omvat de nettohandel van een land in goederen en diensten, de nettowinst op grensoverschrijdende investeringen en de nettoverboekingen.
- De kapitaalrekening bestaat uit de transacties van een land in financiële instrumenten en reserves van de centrale bank.
- De som van alle transacties die in de betalingsbalans worden geregistreerd, moet nul zijn; Wisselkoersschommelingen en verschillen in boekhoudkundige praktijken kunnen dit in de praktijk echter belemmeren.
Inzicht in de betalingsbalans (BOP)
De betalingsbalans (BOP), ook bekend als de internationale betalingsbalans, geeft een overzicht van alle transacties die de individuen, bedrijven en overheidsinstanties van een land voltooien met individuen, bedrijven en overheidsinstanties buiten het land. Deze transacties bestaan uit import en export van goederen, diensten en kapitaal, maar ook uit overboekingen, zoals buitenlandse hulp en overmakingen.
De betalingsbalans van een land en zijn netto internationale investeringspositie vormen samen zijn internationale rekeningen.
De betalingsbalans verdeelt transacties over twee rekeningen: de lopende rekening en de kapitaalrekening. Soms wordt de kapitaalrekening de financiële rekening genoemd, met een afzonderlijke, meestal zeer kleine, kapitaalrekening die afzonderlijk wordt vermeld. De lopende rekening omvat transacties in goederen, diensten, inkomsten uit investeringen en inkomensoverdrachten. De kapitaalrekening, ruim gedefinieerd, omvat transacties in financiële instrumenten en reserves van centrale banken . Nauw gedefinieerd omvat het alleen transacties in financiële instrumenten. De lopende rekening wordt meegenomen in de berekeningen van de nationale output, de kapitaalrekening niet.
De som van alle transacties die op de betalingsbalans worden geregistreerd, moet nul zijn, zolang de kapitaalrekening maar ruim wordt gedefinieerd. De reden is dat elk krediet dat op de lopende rekening verschijnt, een overeenkomstige debet op de kapitaalrekening heeft en vice versa. Als een land een item exporteert (een transactie op de lopende rekening), importeert het in feite buitenlands kapitaal wanneer voor dat item wordt betaald (een transactie op de kapitaalrekening).
Als een land zijn invoer niet kan financieren door middel van de uitvoer van kapitaal, moet het dat doen door zijn reserves af te bouwen. Deze situatie wordt vaak een betalingsbalanstekort genoemd, waarbij gebruik wordt gemaakt van de enge definitie van de kapitaalrekening die de reserves van de centrale bank uitsluit. In werkelijkheid moet de breed gedefinieerde betalingsbalans echter per definitie nul zijn. In de praktijk ontstaan statistische discrepanties doordat het moeilijk is om elke transactie tussen een economie en de rest van de wereld nauwkeurig te tellen, met inbegrip van discrepanties die worden veroorzaakt door omrekening van vreemde valuta.
Economisch beleid en de betalingsbalans
Gegevens over de betalingsbalans en de internationale investeringspositie zijn van cruciaal belang bij het formuleren van nationaal en internationaal economisch beleid. Bepaalde aspecten van de betalingsbalansgegevens, zoals betalingsonevenwichtigheden en buitenlandse directe investeringen, zijn belangrijke kwesties die de beleidsmakers van een land proberen aan te pakken.
Economisch beleid is vaak gericht op specifieke doelstellingen die op hun beurt weer van invloed zijn op de betalingsbalans. Het ene land kan bijvoorbeeld beleid voeren dat specifiek is ontworpen om buitenlandse investeringen in een bepaalde sector aan te trekken, terwijl een ander land zou kunnen proberen zijn valuta op een kunstmatig laag niveau te houden om de export te stimuleren en zijn valutareserves op te bouwen. De impact van dit beleid wordt uiteindelijk vastgelegd in de betalingsbalansgegevens.
Onevenwichtigheden tussen landen
Hoewel de betalingsbalans van een land noodzakelijkerwijs de lopende rekeningen en de kapitaalrekening op nul stelt, kunnen er onevenwichtigheden optreden tussen de lopende rekeningen van verschillende landen. Volgens de Wereldbank hadden de VSin 2019het grootste tekort op de lopende rekening ter wereld, namelijk $ 498 miljard. Duitsland had met $ 275 miljard het grootste overschot ter wereld.
Dergelijke onevenwichtigheden kunnen spanningen tussen landen veroorzaken. Donald Trump voerde in 2016 campagne om de handelstekorten van de VS, met name Mexico en China, terug te draaien. The Economist voerde in 2017 aan dat het Duitse overschot “een onredelijke druk legt op het mondiale handelssysteem”, aangezien “om dergelijke overschotten te compenseren en voldoende totale vraag te behouden om mensen aan het werk te houden, de rest van de wereld geld moet lenen en uitgeven”.
Geschiedenis van de betalingsbalans (BOP)
Vóór de 19e eeuw werden internationale transacties in goud uitgedrukt, waardoor landen met handelstekorten weinig flexibiliteit kregen. De groei was laag, dus het stimuleren van een handelsoverschot was de belangrijkste methode om de financiële positie van een land te versterken. De nationale economieën waren echter niet goed met elkaar geïntegreerd, zodat ernstige handelsonevenwichtigheden zelden crises veroorzaakten. De industriële revolutie deed de internationale economische integratie toenemen, en betalingsbalanscrises begonnen vaker voor te komen.
De Grote Depressie leidde ertoe dat landen degoudstandaard verlieten en zich bezighielden met een concurrerende devaluatie van hun valuta, maar hetBretton Woods-systeem dat heerste van het einde van de Tweede Wereldoorlog tot de jaren zeventig introduceerde een in goud inwisselbare dollar met vaste wisselkoersen voor andere valuta’s. Als de Amerikaanse geldhoeveelheid vergroot en haar handelstekort verdiept, werd echter de overheid niet in staat om volledig te verlossen buitenlandse centrale banken dollarreserves voor goud, en het systeem werd verlaten.
Sinds de Nixon-schok – zoals het einde van de inwisselbaarheid van de dollar in goud bekend is – zweven valuta’s vrij rond, wat betekent dat dat land met een handelstekort zijn valuta kunstmatig kan drukken – bijvoorbeeld door buitenlandse reserves op te potten – waardoor zijn producten aantrekkelijker en groter worden. zijn export. Door de toegenomen mobiliteit van kapitaal over de grenzen heen treden soms betalingsbalanscrises op, die tot scherpe devaluaties van de munteenheid leiden, zoals diein 1998in Zuidoost-Aziatische landen.
Tijdens de Grote Recessie begonnen verschillende landen met een concurrerende devaluatie van hun valuta om te proberen hun export te stimuleren. Alle grote centrale banken ter wereld reageerden destijds op de financiële crisis door een dramatisch expansief monetair beleid te voeren. Dit leidde ertoe dat de valuta’s van andere landen, vooral in opkomende markten, in waarde stegen ten opzichte van de Amerikaanse dollar en andere belangrijke valuta’s. Veel van die landen reageerden door de teugels van hun eigen monetaire beleid verder los te laten om hun export te ondersteunen, vooral die landen wier export onder druk stond door de stagnerende wereldwijde vraag tijdens de Grote Recessie.