Koolstofkrediet
Wat is een koolstofkrediet?
Een CO2-krediet is een vergunning waarmee het bedrijf dat het bezit een bepaalde hoeveelheid kooldioxide of andere broeikasgassen mag uitstoten. Eén credit staat de uitstoot toe van een massa gelijk aan één ton kooldioxide.
Het koolstofkrediet is de helft van een zogenaamd “cap-and-trade” -programma. Bedrijven die vervuilen, krijgen credits waarmee ze tot een bepaalde limiet kunnen blijven vervuilen. Die limiet wordt periodiek verlaagd. Ondertussen kan het bedrijf onnodige kredieten verkopen aan een ander bedrijf dat ze nodig heeft.
Particuliere bedrijven worden dus dubbel gestimuleerd om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen. Ten eerste krijgen ze een boete als ze de limiet overschrijden. Ten tweede kunnen ze geld verdienen door een deel van hun emissierechten te sparen en door te verkopen.
Inzicht in een koolstofkrediet
Het uiteindelijke doel van carbon credits is het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen in de atmosfeer.
Belangrijkste leerpunten
- Carbon credits zijn bedacht als een marktgericht mechanisme om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen.
- Bedrijven krijgen een vast aantal credits, die in de loop van de tijd afnemen. Ze kunnen het teveel aan een ander bedrijf verkopen.
- Zo is “cap-and-trade” een stimulans om de uitstoot te verminderen.
Zoals opgemerkt is een koolstofkrediet gelijk aan één ton kooldioxide. Volgens het Environmental Defense Fund is dat het equivalent van 2400 mijl rijden in termen van CO2-uitstoot.
Bedrijven of landen krijgen een bepaald aantal kredieten toegewezen en mogen deze verhandelen om de totale wereldwijde uitstoot in evenwicht te brengen.”Aangezien kooldioxide het belangrijkste broeikasgas is”, merkt de Verenigde Naties op, “spreken mensen eenvoudigweg over handel in koolstof.”
Het is de bedoeling om het aantal kredieten in de loop van de tijd te verminderen, waardoor bedrijven worden gestimuleerd om innovatieve manieren te vinden om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen.
Cap-and-Trade-programma’s vandaag
Cap-and-trade-programma’s blijven controversieel in de VS Volgens het Center for Climate and Energy Solutions hebben 11 staten echter dergelijke marktgebaseerde benaderingen voor de vermindering van broeikasgassen aangenomen. Hiervan zijn 10 Noordoostelijke staten die zich hebben verenigd om gezamenlijk het probleem aan te pakken via een programma dat bekend staat als het Regional Greenhouse Gas Initiative (RGGI).
Cap-and-Trade-programma van Californië
De staat Californië startte in 2013 zijn eigen cap-and-trade-programma. De regels zijn van toepassing op de grote elektriciteitscentrales, industriële centrales en brandstofverdelers van de staat.
De staat beweert dat zijn programma het vierde grootste ter wereld is, na dat van de Europese Unie, Zuid-Korea en de Chinese provincie Guangdong.
De Amerikaanse Clean Air Act
De VS hebben de energie-uitstoot gereguleerd sinds de goedkeuring van de Amerikaanse Clean Air Act van 1990, die wordt gezien als ’s werelds eerste cap-and-trade-programma (hoewel het de caps “emissierechten” noemde).
Het programma wordt gecrediteerd door het Environmental Defense Fund voor het substantieel verminderen van de uitstoot van zwaveldioxide door kolengestookte elektriciteitscentrales, de oorzaak van de beruchte “zure regen” van de jaren tachtig.
Het Kyoto-protocol van de Verenigde Naties
Het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) van de Verenigde Naties ontwikkelde een voorstel voor koolstofkredieten om de wereldwijde koolstofemissies te verminderen in een overeenkomst uit 1997 die bekend staat als het Protocol van Kyoto. De overeenkomst bevat bindende emissiereductiedoelstellingen voor de landen die het hebben ondertekend. Een andere overeenkomst, bekend als de Marrakesh-akkoorden, legde de regels vast voor hoe het systeem zou werken.
Californië heeft zijn eigen koolstofkredietprogramma, dat naar verluidt het op drie na grootste ter wereld is.
Het Kyoto-protocol verdeelde landen in geïndustrialiseerde en opkomende economieën. De geïndustrialiseerde landen, gezamenlijk bijlage 1 genoemd, opereerden op hun eigen markt voor emissiehandel. Als een land minder dan zijn beoogde hoeveelheid koolwaterstoffen uitstoot, kan het zijn overtollige kredieten verkopen aan landen die zijn Kyoto-doelstellingen niet hebben gehaald, via een Emission Reduction Purchase Agreement (ERPA).
Het afzonderlijke mechanisme voor schone ontwikkeling voor ontwikkelingslanden heeft koolstofcredits uitgegeven, een zogenaamde Certified Emission Reduction (CER). Een ontwikkelingsland zou deze kredieten kunnen ontvangen voor het ondersteunen van initiatieven voor duurzame ontwikkeling. De verhandeling van CER’s vond plaats op een aparte markt.
De eerste verbintenisperiode van het Kyoto-protocol eindigde in 2012 (de VS stopten in 2001.)
Het klimaatakkoord van Parijs
Het Kyoto-protocol werd in 2012 herzien in een overeenkomst die bekend staat als de Doha-wijziging, die in oktober 2020 werd geratificeerd, waarbij 147 lidstaten “hun akte van aanvaarding hadden neergelegd”.
Inmiddels hebben meer dan 190 landen de stopte in 2017 ).