Chain Banking

Wat is ketenbankieren?

Chain banking is een vorm van bankgovernance die optreedt wanneer een kleine groep mensen controle heeft over ten minste drie onafhankelijk gecharterde banken. Over het algemeen zijn de controlerende partijen meerderheidsaandeelhouders of de hoofden van in elkaar grijpende directoraten. Chain banking als een entiteit is afgenomen, samen met een golf van interstatelijk bankieren.

Chain Banking begrijpen

Ketenbanken kwamen op de voorgrond na de beurscrash van 1929. Ze waren populair omdat ze risico’s spreiden over groepen banken, in plaats van zich te concentreren op één entiteit. Volgens een rapport uit 1931 van een Federal Reserve-commissie ontstond ketenbankieren voor het eerst in North Dakota, waar een David H. Beecher in 1884 een bank kocht en in 1887 nog een.

Vervolgens werd deze vorm van bankbezit populair in het zuiden. Vanaf 1896 kocht de Witham-organisatie een reeks banken en controleerde dertig jaar later bijna 200 banken in New York, New Jersey, Georgia en Florida.

Een belangrijke reden waarom ketenbankieren wortel heeft geschoten in de noordwestelijke en zuidelijke staten, is dat branchebanking niet was toegestaan. New Jersey werd in 1889 de eerste staat die een juridisch precedent schiep voor de oprichting van een bedrijf dat uitsluitend werd opgericht met het doel aandelen in andere bedrijven aan te houden. Bankorganisaties en particulieren hebben van deze wet gebruik gemaakt om hun eigendom van andere financiële instellingen uit te breiden.

Ketenbankieren is niet zoals bijkantoorbankieren, waarbij bankactiviteiten worden uitgevoerd (bijvoorbeeld het accepteren van deposito’s of het verstrekken van leningen) bij faciliteiten buiten het thuiskantoor van een bank. Het bijkantoorbankieren heeft sinds de jaren tachtig belangrijke veranderingen ondergaan. Het verschilt ook van groepsbankieren.

Bij groepsbankieren bestaan ​​verschillende aangesloten banken onder één bankholding. Bij ketenbankieren functioneren drie of meer banken zelfstandig zonder de traditionele belemmeringen van een holding. Een bankholding is een moedermaatschappij, naamloze vennootschap of commanditaire vennootschap die genoeg stemrecht van de oorspronkelijke bank bezit om haar beleid en beheer te beheersen. De activiteiten van afzonderlijke banken binnen het ketenbankieren overlappen elkaar niet (zoals wel eens gebeurt in een holding) waardoor de omzet zoveel mogelijk wordt gemaximaliseerd.

Voordelen en nadelen van Chain Banking

Het grote voordeel van ketenbankieren is dat het het risico voor klanten beperkt. Hoewel ze onafhankelijk zijn gecharterd, zijn ketenbanken met elkaar verbonden door een gemeenschappelijk eigendom. Dit zorgt ervoor dat het risico wordt gespreid over meerdere instellingen en daarmee beheersbaar is. Ze stellen grote bankorganisaties ook in staat om achtergestelde of kleine gemeenschappen te bereiken door een eigendomsbelang te nemen in een bank die binnen die gemeenschap opereert.

Andere voordelen van ketenbankieren zijn onder meer het stroomlijnen van activiteiten door schaalvoordelen. Financiële instellingen in een ketenbanksysteem kunnen elkaar tegen relatief lakse voorwaarden leningen verstrekken. Ook is er minder concurrentie tussen banken binnen dezelfde ketenbankgroep. Het is bijvoorbeeld nauwelijks aannemelijk dat banken uit een groep zullen concurreren om klanten uit dezelfde geografische regio.

Maar minder concurrentie en risico kan ook een negatief effect hebben op de bankdiensten voor een bepaalde regio, omdat het de keuze van de klant beperkt. Door concurrentie en risico af te remmen, kan ketenbankieren ook leiden tot centralisatie van dienstverlening in handen van geselecteerde spelers. Door de onderlinge relaties tussen verschillende banken in een ketenbankwezen kan een faillissement bij de ene bank tot problemen leiden bij andere aangesloten instellingen.

Chain Banking versus Interstate Banking

Interstate banking groeide aanzienlijk in het midden van de jaren tachtig, een tijd waarin de wetgevende macht van de staat nieuwe wetten goedkeurde die het bankholdings mogelijk maakten om banken buiten de staat te verwerven op basis van wederkerigheid met andere staten. Zoals hierboven opgemerkt, is de toename van interstatelijk bankieren gecorreleerd met een afname van het ketenbankieren.

Interstatelijk bankieren groeide in drie fasen. De eerste begon in de jaren tachtig met regionale banken, die werden gevormd toen kleinere, onafhankelijke banken fuseerden om grotere banken te creëren. Hierop volgend stond de Riegle-Neal Interstate Banking and Branching Efficiency Act banken die aan de kapitaalvereisten voldeden toe om na 29 september 1995 banken in een andere staat over te nemen.  Deze wetgevingshandelingen resulteerden in het ontstaan ​​van landelijk interstatelijk bankieren.

Chain Banking en Investment Banking

Chain banking onderscheidt zich van investment banking doordat investeringsbanken kapitaal creëren door nieuwe schuldbewijzen en aandelen te onderschrijven, hulp te bieden bij de verkoop van effecten en fusies en overnames, reorganisaties en makelaardij mogelijk te maken, samen met het bieden van begeleiding aan emittenten met betrekking tot de uitgifte en plaatsing van voorraad. Investeringsbanken zijn van nature interstatelijk (en internationaal), aangezien veel deals, die investeringsbanken bemiddelen, investeerders over de hele wereld omvatten.

Veel investeringsbankiersystemen zijn dochterondernemingen van bulge bracket-bedrijven zoals Goldman Sachs, Morgan Stanley, JPMorgan Chase, Bank of America en Deutsche Bank.

Voorbeelden van Chain Banking

Chain banking werd in de jaren zeventig een populaire methode om plattelandsgemeenschappen in het middenwesten te bereiken. Volgens het artikel van oktober 1977 inEconomic Perspectives had Iowa 30 bankketenorganisaties die 87 commerciële banken beheersten, voornamelijk in landelijke provincies. Samen hielden ze ongeveer $ 1,2 miljard aan deposito’s van commerciële banken aan. Illinois had 40 ketenbankorganisaties die 197 commerciële banken controleerden, wat neerkomt op een vijfde van het totale aantal banken in de staat.  Deze banken hadden complexe verweven relaties met gedeeld senior management en bestuursleden en verstrekten leningen aan elkaar.