Onderzetter
Wat is een onderzetter?
Een onderzetter is een medewerker met een lage ambitie en een lage productiviteit die net genoeg doet om rond te komen. Van dit type werknemer wordt gezegd dat hij zijn taken “kust” door zo min mogelijk werk te doen om zijn positie te behouden.
Belangrijkste leerpunten
- Een onderzetter is een medewerker met een lage ambitie en een lage productiviteit die net genoeg doet om rond te komen.
- Onderzetters kunnen problemen veroorzaken in organisaties omdat ze minder productief, onbetrouwbaar of te laat zijn, of ervoor zorgen dat anderen zich in vergelijking daarmee overwerkt voelen.
- Het management en de menselijke hulpbronnen kunnen helpen bij het verlichten van uitloop met praktijken zoals het aannemen van mensen met meer ambitie en interne motivatie, en praten met de huidige onderzetters over het creëren van een meer stimulerende omgeving voor hen.
Typisch, een achtbaan doet gemiddeld werk en kost een minimum aan inspanning. Een achtbaan kan deadlines missen of onbetrouwbaar zijn, voortdurend de gemakkelijkste taak uit een groepsproject overnemen of een productievere collega het zware werk laten doen. Coasting beperkt bijna altijd iemands potentieel voor vooruitgang en promoties. Ze kunnen problemen veroorzaken binnen een personeelsbestand omdat andere werknemers het gevoel kunnen hebben dat ze harder werken dan de achtbaan.
Inzicht in een onderzetter
Een onderzetter vertoont andere kenmerken die erop kunnen wijzen dat ze net genoeg doen om rond te komen op het werk. Deze persoon verandert zelden zijn werkroutine, neemt de maximale hoeveelheid pauzetijd en vertrekt onmiddellijk aan het einde van de dienst. Managers merken dit gedrag op, maar het kan zijn dat ze een achtbaan niet kunnen beëindigen vanwege het gebrek aan enthousiasme van deze persoon voor de baan. Onderzetters kunnen in elk type werkgelegenheidssituatie voorkomen, van kantoorwerk of fabrieken tot dienstverlenende bedrijven en hoger onderwijs.
Werknemers kunnen om verschillende redenen uit de hand lopen of verslappen. Deze omvatten een gebrek aan ambitie of afleiding veroorzaakt door externe belangen of problemen. Onderzetters kunnen het gevoel hebben dat hun vooruitzichten op vooruitgang binnen hun organisatie beperkt zijn, zodat elke extra inspanning boven het minimum niet wordt beloond. Oudere werknemers die een comfortabel salarisniveau hebben bereikt, zullen eerder geneigd zijn uit de kust te gaan dan jongere, ambitieuzere werknemers.
Speciale overwegingen
Gelukkig hebben managers veel tools tot hun beschikking om uitrollen of verslappen aan te pakken. Bedrijven, instellingen en agentschappen moeten streven naar efficiëntie en kostenbesparingen om het probleem van onderzetters op te lossen. Human resources afdelingen kunnen betere kandidaten identificeren door iemands houding te meten tijdens het zoeken naar een baan. De kandidaat hoeft geen workaholic te zijn, maar bedrijven kunnen iemands arbeidsethos (versus hun kwalificaties) overwegen om de uiteindelijke beslissing over een aanstelling te nemen.
Managers en supervisors kunnen veel tactieken gebruiken om met achtbanen om te gaan die al op de loonlijst staan. De eenvoudigste manier om het probleem aan te pakken, is door vragen te stellen. Baasjes moeten proberen erachter te komen wat er in iemands leven kan zijn gebeurd waardoor ze zijn gaan uitrollen. Zijn iemands levensomstandigheden veranderd? Maakt iemand een stressvolle tijd door? Hoe kan de baan meer stimulerend worden gemaakt?
Als een achtbaan zich gewoon verveelt en een uitdaging nodig heeft, kunnen supervisors die werknemer een nieuw project geven, een mentor toewijzen of de achtbaan een collega laten schaduwen om tijdens het werk andere vaardigheden te leren. Misschien kent een achtbaan de doelen en verwachtingen van de functie gewoon niet. Managers kunnen proberen de werknemer te stimuleren door na te gaan wat het teamlid op de klok moet doen.
Voorbeeld van een onderzetter
In academische kringen noemde onderzoeker Richard F. O’Donnell – in een paper met de titel ‘Higher Education’s Faculty Productivity Gap: The Cost to Students, Parents & Taxpayers’ – senior, vaste faculteitsleden van de University of Texas onderzetters omdat deze professoren kleinere lessen zonder veel nieuw onderzoek in het veld te doen. Volgens O’Donnell’s onderzoek kosten achtbanen de Universiteit van Texas meer dan $ 3.000 om slechts één student les te geven. In 2011 gaven dit soort hoogleraren gemiddeld slechts 112 studenten per studiejaar les.
Ter vergelijking: de best presterende professoren onderwezen 503 studenten per jaar en brachten honderdduizenden dollars naar de universiteit in de vorm van onderzoekssubsidies. Deze sterprofessoren kosten de universiteit slechts $ 406 om één student les te geven. Onderzetters telden 1.280 docenten op de campus, tegenover slechts 30 sterren. O’Donnell noemde het werkgeverschap van de universiteit de belangrijkste factor voor onderzetters op de campus.