Conglomeraat
Wat is een conglomeraat?
Een conglomeraat is een bedrijf dat bestaat uit een aantal verschillende, soms niet-gerelateerde bedrijven. In een conglomeraat bezit één bedrijf een meerderheidsbelang in een aantal kleinere bedrijven die allemaal afzonderlijk en onafhankelijk zaken doen.
Conglomeraten diversifiëren de bedrijfsrisico’s vaak door deel te nemen aan een aantal verschillende markten, hoewel sommige conglomeraten, zoals die in de mijnbouw, ervoor kiezen om deel te nemen in één enkele bedrijfstak. Economen waarschuwen echter dat grote en verafgelegen conglomeraten in feite inefficiënt en duur kunnen worden om in stand te houden, waardoor de waarde voor aandeelhouders wordt uitgehold.
Belangrijkste leerpunten
- Een conglomeraat is een bedrijf dat bestaat uit verschillende, onafhankelijke bedrijven.
- In een conglomeraat bezit één bedrijf een meerderheidsbelang in kleinere bedrijven die elk afzonderlijk bedrijfsactiviteiten uitvoeren.
- Het moederbedrijf kan de risico’s van een interne markt verkleinen door een conglomeraat te worden dat gediversifieerd is over verschillende industriesectoren.
- Economen waarschuwen dat conglomeraten te groot kunnen worden om efficiënt te zijn, en op dat moment moeten ze een deel van hun bedrijven afstoten.
Conglomeraten begrijpen
Conglomeraten zijn grote moedermaatschappijen die bestaan uit veel kleinere onafhankelijke entiteiten die in meerdere bedrijfstakken actief kunnen zijn. Veel conglomeraten zijn dus multinationals en ondernemingen met meerdere bedrijfstakken. Elk van de dochterondernemingen van een conglomeraat draait onafhankelijk van de andere bedrijfsdivisies; maar de managers van de dochterondernemingen rapporteren aan het senior management van de moedermaatschappij.
Door aan veel verschillende bedrijven deel te nemen, kan een conglomeraatbedrijf de risico’s van het actief zijn op een interne markt diversifiëren. Als u dit doet, kan de ouder ook de totale bedrijfskosten verlagen en heeft u minder middelen nodig. Maar er zijn ook momenten waarop zo’n bedrijf te groot wordt dat het aan efficiëntie verliest. Om dit op te vangen, kan het conglomeraat afstoten. Dit staat bekend als het conglomeraat “vloek van grootheid”.
Er zijn tegenwoordig veel verschillende soorten meer gespecialiseerde conglomeraten in de wereld, variërend van productie tot media tot voedsel. Een mediaconglomeraat kan beginnen met het bezitten van meerdere kranten, vervolgens televisie- en radiostations kopen en uitgeverijen van boeken. Een voedselconglomeraat kan beginnen met het verkopen van chips. Het bedrijf kan besluiten om te diversifiëren door een frisdrankbedrijf te kopen en vervolgens nog meer uit te breiden door andere bedrijven te kopen die verschillende voedingsproducten maken.
Conglomeratie is de term die het proces beschrijft waarmee een conglomeraat wordt gecreëerd wanneer een moedermaatschappij dochterondernemingen begint over te nemen.
Voordelen van conglomeraten
Voor het managementteam van een conglomeraat kan een breed scala aan bedrijven in verschillende industrieën een echte zegen zijn voor hun bedrijfsresultaten. Slecht presterende bedrijven of bedrijfstakken kunnen worden gecompenseerd door andere sectoren en cyclische bedrijven kunnen worden gecompenseerd door anticyclische of niet-cyclische bedrijven. Door deel te nemen in verschillende niet-gerelateerde bedrijven, kan de moedermaatschappij de kosten verlagen door minder inputs te gebruiken die door dochterondernemingen kunnen worden gedeeld, en door zakelijke belangen te diversifiëren. Als gevolg hiervan worden de risico’s die inherent zijn aan het opereren op een interne markt beperkt.
Bovendien hebben bedrijven die eigendom zijn van conglomeraten toegang tot interne kapitaalmarkten, waardoor ze beter kunnen groeien als bedrijf. Een conglomeraat kan kapitaal toewijzen aan een van hun bedrijven als de externe kapitaalmarkten niet de vriendelijke voorwaarden bieden die het bedrijf wil. Een bijkomend voordeel van conglomeratie is dat het immuniteit kan bieden tegen overname van het moederbedrijf naarmate het groter wordt.
Nadelen van conglomeraten
Economen hebben ontdekt dat de grootte van conglomeraten de waarde van hun aandelen daadwerkelijk kan schaden, een fenomeen dat bekend staat als de conglomeraatkorting. In feite is de som van de waarden van de individuele bedrijven die in handen zijn van een conglomeraat, meestal 13% tot 15% groter dan de waarde van de aandelen van de conglomeraten.
De geschiedenis heeft aangetoond dat conglomeraten zo enorm gediversifieerd en gecompliceerd kunnen worden dat ze te moeilijk worden om efficiënt te beheren. Managementlagen dragen bij aan de overhead van hun bedrijf en afhankelijk van hoe breed de belangen van een conglomeraat zijn, kan de aandacht van het management worden getrokken.
De financiële gezondheid van een conglomeraat is moeilijk te achterhalen door investeerders, analisten en toezichthouders, omdat de cijfers meestal in een groep worden aangekondigd, waardoor het moeilijk is om de prestaties van een individueel bedrijf dat door een conglomeraat wordt gehouden, te onderscheiden. Dit gebrek aan transparantie kan sommige investeerders ook afschrikken.
Sinds het hoogtepunt van hun populariteit tussen de jaren zestig en de jaren tachtig hebben veel conglomeraten het aantal bedrijven onder hun beheer teruggebracht tot een paar uitgelezen dochterondernemingen door afstoting en spin-offs.
Voorbeelden van bekende conglomeraten
Warren Buffet’s Berkshire Hathaway (BRK. A) is een bekend conglomeraat dat met succes bedrijven heeft geleid die betrokken zijn bij alles, van vliegtuigproductie en textiel tot verzekeringen en onroerend goed. Berkshire wordt zeer gerespecteerd en is een van de grootste en meest invloedrijke bedrijven ter wereld geworden. De aanpak van Buffet is om de 50 bedrijven en minderheidsbelangen in tientallen andere bedrijven. Toch heeft het bedrijf zelf maar een klein hoofdkantoor met een relatief klein aantal mensen.
Een ander voorbeeld is General Electric (GE). Oorspronkelijk opgericht door de bekende uitvinder Thomas Edison als elektronicabedrijf en innovatielab, is het bedrijf uitgegroeid tot eigen bedrijven die werkzaam zijn in energie, onroerend goed, financiën, media en gezondheidszorg. Het bedrijf bestaat uit verschillende afzonderlijke armen die onafhankelijk opereren, maar allemaal met elkaar verbonden zijn. Deze onderlinge koppeling leent zich voor GE’s aanvankelijke mandaat van uitgebreid onderzoek en ontwikkeling (R&D) op het gebied van technologieën die kunnen worden toegepast op een breed scala aan producten.
Conglomeraten in de jaren zestig
De eerste grote hausse in conglomeraten vond plaats in de jaren zestig en deze vroege conglomeraten werden aanvankelijk door de markt als overgewaardeerd beschouwd. Door de lage rente in die tijd waren leveraged buyouts gemakkelijker te rechtvaardigen voor managers van grote bedrijven, omdat het geld relatief goedkoop was. Zolang de bedrijfswinsten meer waren dan de rente die op leningen moest worden betaald, kon het conglomeraat verzekerd zijn van een rendement op de investering ( ROI ).
Banken en kapitaalmarkten waren bereid bedrijven geld te lenen voor deze buyouts, omdat ze over het algemeen als veilige investeringen werden gezien. Al dit optimisme hield de aandelenkoersen hoog en stelde bedrijven in staat om leningen te garanderen. De gloed van grote conglomeraten verdween toen de rentetarieven werden aangepast als reactie op de gestaag stijgende inflatie die in 1980 een piek bereikte.
Het werd duidelijk dat bedrijven de prestaties niet noodzakelijk verbeterden nadat ze waren gekocht, wat het algemeen aanvaarde idee weerlegde dat bedrijven na aankoop efficiënter zouden worden. Als reactie op de dalende winsten begonnen de meeste conglomeraten af te stoten van de bedrijven die ze kochten. Er zijn maar weinig bedrijven die verder gingen als iets meer dan een lege vennootschap.
Buitenlandse conglomeraten
Conglomeraatbedrijven nemen in verschillende landen enigszins verschillende vormen aan.
Veel conglomeraten in China zijn staatseigendom.
De Japanse vorm van conglomeraat wordt keiretsu genoemd, waar bedrijven kleine aandelen in elkaar bezitten en gecentreerd zijn rond een kernbank. Deze bedrijfsstructuur is in zekere zin defensief en beschermt bedrijven tegen wilde stijgingen en dalingen op de aandelenmarkt en vijandige overnames. Mitsubishi is een goed voorbeeld van een bedrijf dat zich bezighoudt met een Keiretsu-model.
Het uitvloeisel van Korea als het gaat om conglomeraten wordt chaebol genoemd, een soort familiebedrijf waar de functie van president wordt geërfd door familieleden, die uiteindelijk meer controle over het bedrijf hebben dan aandeelhouders of leden van de raad van bestuur. Bekende Chaebol-bedrijven zijn onder meer Samsung, Hyundai en LG.