Billijke distributie
Wat is billijke distributie?
Billijke verdeling is een juridische theorie die bepaalt hoe eigendommen die tijdens een huwelijk zijn verworven, onder een scheidend paar moeten worden verdeeld. Billijke verdeling, ook wel billijke verdeling of verdeling van eigendom genoemd, houdt rekening met een verscheidenheid aan factoren bij het verdelen van bezittingen en schulden, waaronder hoelang de partijen getrouwd waren, hun behoeften en de financiële bijdrage die elke partij tijdens het huwelijk leverde.
Inzicht in billijke distributie
In plaats van elke partij als gelijk te behandelen, stelt een billijke verdeling dat sommige factoren het eigendom van onroerend goed inherent ongelijk maken. Factoren die de partijen ongelijk maken, zijn onder meer opleidingsniveau en inzetbaarheid, hoeveel elke partij verdient en uitgeeft, wat de financiële behoeften van elke partij zijn en de leeftijd en gezondheid van elke partij. De theorie houdt ook rekening met de oorzaken van de scheiding, inclusief of een van de partijen beledigend of ontrouw was. Een billijke verdeling is toekomstgericht, aangezien daarbij rekening wordt gehouden met de financiële positie van elke partij na de scheiding.
Belangrijkste leerpunten
- Billijke verdeling is een rechtstheorie waarbij het huwelijksvermogen in een echtscheidingsprocedure billijk wordt verdeeld.
- Vastgoedactiva worden geclassificeerd als afzonderlijk eigendom of als echtelijk vermogen.
- De meeste Amerikaanse staten volgen de theorie van billijke distributie.
- Indien bereid en zonder geschil, kunnen partijen bij een echtscheiding beslissen hoe ze activa en schulden toewijzen zonder een derde partij.
Billijke distributie versus gemeenschapseigendom
Vastgoed wordt vaak in twee groepen verdeeld. Het eerste is een afzonderlijk vermogen, dat is eigendom van één echtgenoot. Voorbeelden zijn eigendommen die vóór het huwelijk zijn verworven of voor of tijdens het huwelijk zijn geërfd. Sommige staten staan toe dat afzonderlijke eigendommen worden uitgesloten van een billijke verdeling. De andere groep, echtelijke goederen, vertegenwoordigt eigendommen die tijdens het huwelijk zijn verworven.
Het verdelen van goederen tijdens een echtscheidingsprocedure is vaak gecompliceerd, en verschillende juridische theorieën behandelen deze verdeling anders. De gemeenschapseigendomtheorie stelt dat eigendommen gelijk verdeeld moeten worden, aangezien beide partijen geacht worden gezamenlijk eigendom te hebben van alle eigendommen (zowel activa als schulden). Deze theorie stelt dat het huwelijk een economische gemeenschap creëert, waarin verworven eigendom deel uitmaakt van de gemeenschap. Kortom, eigendom is gekoppeld aan de nieuw gevormde gemeenschap in plaats van aan elke persoon.
In de VS zijn de meeste staten billijke distributiestaten, wat betekent dat rechtbanken die echtscheidingen behandelen, de eigendommen verdelen op basis van wat eerlijk en billijk is. Alleen Arizona, Californië, Idaho, Louisiana, Nevada, New Mexico, Texas, Washington en Wisconsin zijn staten van gemeenschapsbezit, en Alaska staat het paar toe om te beslissen of ze willen dat hun eigendom gemeenschapseigendom is. In 2010 keurde Tennessee ook een wet goed die lijkt op die van Alaska, waarin echtgenoten kunnen kiezen voor communautaire eigendomswetten om te regelen via een gemeenschapseigendomsvertrouwen.
Huwelijkse voorwaarden zijn superieur aan eigendomsverdelingswetten, wat betekent dat eigendommen worden verdeeld volgens de overeenkomst in plaats van gerechtelijk bevel.
Vastgoedverdeling hoeft niet door een derde partij te worden beslist. Als een echtpaar kan beslissen hoe ze hun bezittingen en schulden opsplitsen, hoeven ze geen van beide regels voor eigendomsverdeling te volgen. Als de partijen bij een echtscheiding echter niet onafhankelijk kunnen overeenkomen of tijdens arbitrage kunnen schikken, gaat de scheiding naar de rechtbank, waarbij een rechter uiteindelijk beslist wie wat krijgt op basis van de wetten van hun staat.