Fiscale capaciteit

Wat is fiscale capaciteit?

Fiscale capaciteit, in de economie, is het vermogen van de overheid, groepen, instellingen enz. Om inkomsten te genereren. De begrotingscapaciteit van regeringen is afhankelijk van een verscheidenheid aan factoren, waaronder factoren die bijdragen aan de belastinggrondslag; het vermogen van de overheid om efficiënt te belasten; het compenseren van gedrag van belaste individuen, markten en activaprijzen; en toegang tot andere niet-fiscale vormen van inkomsten.

Inzicht in fiscale capaciteit

Om basisactiviteiten te financieren, publieke goederen te leveren en andere beleidsdoelstellingen te bereiken, hebben regeringen inkomsten nodig die ze kunnen ophalen door belastingen te heffen, activa of middelen te verkopen of overboekingen te ontvangen van andere externe regeringen of andere entiteiten. Fiscale capaciteit is de mate waarin een overheid in staat is om dergelijke inkomsten te genereren. 

Wanneer regeringen hun begrotingsbeleid ontwikkelen, is het bepalen van de begrotingscapaciteit een belangrijke stap. Door de begrotingscapaciteit in kaart te brengen, krijgen regeringen een goed beeld van de verschillende programma’s en diensten die ze aan hun burgers kunnen bieden. De theorie achter de fiscale capaciteit kan ook worden gebruikt door andere groepen, zoals schooldistricten, die moeten bepalen wat ze hun studenten kunnen bieden.

Ruwe begrotingscapaciteit begint met de beschikbare belastinggrondslag van een overheid. De beroemde Amerikaanse bankrover Willie Sutton, toen hem werd gevraagd waarom hij banken beroofde, zou hij hebben geantwoord: “Omdat daar het geld is.”  Het fiscale beleid van een overheid begint fundamenteel op dezelfde manier: door te beoordelen waar de verschillende bronnen van rijkdom en inkomen in haar gemeenschap liggen. Het waardevolle onroerend goed, de winstgevende bedrijven en het persoonlijke inkomen van haar burgers en onderdanen, en degenen met wie zij zaken doen, waaruit een overheid inkomsten kan halen, vormen de belastinggrondslag. Hoe rijker en productiever de beschikbare populatie van potentiële belastingbetalers is waartoe een overheid toegang heeft, hoe groter de belastinggrondslag en de fiscale basiscapaciteit. 

Andere factoren kunnen echter van invloed zijn op het vermogen van een overheid om daadwerkelijk inkomsten uit de belastinggrondslag te innen. Het vermogen van een overheid om bepaalde soorten eigendom, inkomen of economische activiteit te belasten, kan worden beperkt door beperkingen die de kiezers eraan stellen, door constitutionele beperkingen of door andere overheidsinstanties (misschien zodat ze er zelf belasting op kunnen heffen). Afgezien van deze beperkingen kan de technische en logistieke capaciteit van een overheid om een ​​bepaalde belasting te beheren, te innen en af ​​te dwingen, eindig en onvoldoende zijn om de bestaande belastinggrondslag volledig te exploiteren. Net als elke entiteit of organisatie zijn regeringen onderhevig aan het fundamentele economische probleem van schaarste, en moeten ze onvermijdelijk afwegingen maken in de manier waarop ze de schaarse arbeid en apparatuur die ze daadwerkelijk gebruiken om belastingen te besteden, toewijzen. 

De feitelijke fiscale capaciteit kan ook worden beperkt door het compenseren van gedragingen van belastingplichtige bedrijven en particulieren, waardoor het bedrag dat de belastinggrondslag daadwerkelijk kan worden belast, kan verminderen. De Laffer-curve is een beroemde illustratie van dit soort limiet voor het vermogen van een overheid om de volledige waarde van haar belastinggrondslag te halen. Het belasten van een activiteit zal die activiteit tot op zekere hoogte ontmoedigen, waardoor de schijnbare beschikbare belastinggrondslag kleiner wordt. Sommige belastingen kunnen zelfs opzettelijk bedoeld zijn om bepaalde activiteiten in de loop van de tijd te verminderen, zoals belastingen op sigaretten of CO2-heffingen, maar daarmee uiteraard ook de inkomsten die daarmee kunnen worden gegenereerd. Marktdeelnemers kunnen de last van onroerendgoedbelasting (en verwachte toekomstige verhogingen van onroerendgoedbelasting) op onroerend goed of andere activa kapitaliseren in de marktwaarde van activa, waardoor de omvang van de belastinggrondslag mogelijk direct wordt verkleind. 

Mensen kunnen mogelijk een belasting ontwijken of ontwijken door fysiek buiten de jurisdictie van een regering te treden of door activiteit over te hevelen naar de informele economie. Overheden met een zwak vermogen om de economische activiteit te controleren of de belastingwetgeving af te dwingen, kunnen hiervoor bijzonder kwetsbaar zijn. Ten slotte kan het verhogen van de belastingen politieke weerstand oproepen, afhankelijk van de voorkeuren en attitudes van kiezers, de mate van politieke stem en participatie die aan de mensen wordt gegeven en de mate waarin kiezers en belastingbetalers dezelfde mensen zijn. Dit kan een stevige limiet stellen aan de fiscale capaciteit van een overheid, zelfs met een ogenschijnlijk grote en rijke belastinggrondslag.

Naast belastingen hebben regeringen mogelijk toegang tot andere bronnen van inkomsten die kunnen bijdragen aan hun begrotingscapaciteit. Overdrachten van andere regeringen, zoals subsidies van de Amerikaanse federale overheid aan nationale en lokale overheden, kunnen de begrotingscapaciteit vergroten, maar zijn normaal gesproken onderhevig aan verschillende politieke overwegingen vanwege hun omvang en beschikbaarheid. Sommige regeringen kunnen rechtstreeks aanspraak maken op verschillende natuurlijke hulpbronnen, zoals reserves voor ruwe olie of braakliggend land, die voor inkomsten kunnen worden verkocht. De marktprijzen van deze middelen en de specifieke kenmerken van contracten die betrokken zijn bij de verkoop ervan (of gedeeltelijke rechten erop) zullen hun bijdrage aan de begrotingscapaciteit van een overheid bepalen.