Eigendom van de overheid
Wat is eigendom van de overheid?
Overheidseigendommen bestaan uit land of activa die eigendom zijn van federale, staats- of lokale overheden en kunnen ook overheidsinstanties of door de overheid gesponsorde organisaties omvatten, zoals bibliotheken of parken.
Belangrijkste leerpunten
- Eigendom van de overheid verwijst naar land of andere activa die legaal eigendom zijn van een overheid of overheidsinstantie.
- Eigendom van de overheid kan een titel hebben op federaal, staats- of lokaal niveau en kan al dan niet onbeperkte openbare toegang toestaan.
- Sommige eigendommen van de overheid zijn publieke goederen, zoals parken, bibliotheken, wegen en riolering en waterleidingen.
Inzicht in eigendom van de overheid
Overheidseigendom wordt vaak beschouwd als ‘openbaar’ eigendom, hoewel dat niet betekent dat al dit eigendom vrij toegankelijk is voor alle burgers. Een legerbasis of laboratorium kan bijvoorbeeld eigendom zijn van de overheid, maar met zeer beperkte toegang. Aan de andere kant kan een openbare speeltuin eigendom zijn van een lokale overheid en kan iedereen er gratis van genieten.
Eigendomsrechten bepalen het theoretische en juridische eigendom van hulpbronnen en hoe ze kunnen worden gebruikt. Deze bronnen kunnen zowel tastbaar als immaterieel zijn en kunnen eigendom zijn van individuen, bedrijven en overheden.
Overheidseigendommen kunnen woon, bedrijfs- en industriegrond omvatten, evenals andere fysieke activa, zoals machines. Onroerend goed kan eigendom van de overheid worden door normale aankopen of als het wordt afgeschermd wegens het niet betalen van belastingen of om andere redenen. Eigendom van de overheid kan ook verwijzen naar het eigendom dat wordt beheerd door de federale overheid, zoals consulaatgebouwen en ambassades.
Onroerend goed dat eigendom is van de overheid is doorgaans vrijgesteld van belasting.
Sommige eigendommen van de overheid zijn bedoeld voor openbaar gebruik en kunnen worden gefinancierd door belastingen. Een publiek goed is bijvoorbeeld een product dat de ene persoon kan consumeren zonder de beschikbaarheid ervan voor anderen te beperken en waarvan niemand wordt beroofd. Voorbeelden van publieke goederen zijn onder meer wetshandhaving, nationale defensie, rioleringen, bibliotheken en openbare parken. Zoals uit die voorbeelden blijkt, worden publieke goederen bijna altijd publiek gefinancierd.
Speciale overwegingen
Beleggers die geïnteresseerd zijn in grond en andere activa, kunnen een veiling bijwonen van staatsbezit, dat uiteindelijk tegen aantrekkelijke prijzen kan worden verkocht.
De overheid kan bijvoorbeeld kapitaalgoederen in beslag nemen van een fabrikant die failliet is gegaan en een aanzienlijk bedrag aan belastingen verschuldigd is. Het kan dit veilen aan andere fabrikanten, die waarschijnlijk minder zullen betalen voor de gebruikte apparatuur dan wanneer ze gloednieuwe apparatuur zouden kopen.
Eigendom van de overheid versus privé-eigendom
Eigendom van de overheid staat in contrast met privé-eigendom, dat eigendom is van individuen of bedrijven. Hedendaagse noties van privé-eigendom komen voort uit de 18e-eeuwse filosoof John Locke’s theorie van homesteading. In deze theorie verwerven mensen eigendom van een natuurlijke hulpbron door een daad van oorspronkelijke cultivatie of toe-eigening. Locke gebruikte de uitdrukking “vermenging van arbeid”.
Als een man bijvoorbeeld een onbekend eiland ontdekte en het land begon op te ruimen en een schuilplaats te bouwen, wordt hij als de rechtmatige eigenaar van dat land beschouwd. Aangezien de meeste middelen al op een bepaald moment in de geschiedenis zijn opgeëist, vindt de moderne verwerving van eigendom plaats door middel van vrijwillige handel, erfenis, schenkingen, een gokweddenschap of als onderpand voor een lening.
Privé-eigendomsrechten zijn een van de pijlers van kapitalistische economieën, evenals vele rechtsstelsels en morele filosofieën. Binnen een regime van privé-eigendomsrechten moeten individuen de mogelijkheid hebben om anderen uit te sluiten van het gebruik en de voordelen van hun eigendom.
Alle bronnen in privébezit zijn rivaliserend, wat betekent dat slechts één gebruiker de titel en juridische claim op het eigendom kan bezitten. Particuliere eigenaren van onroerend goed hebben het exclusieve recht om de diensten of het product te gebruiken en ervan te profiteren en kunnen de bron op vrijwillige basis ruilen.