Groene heffing
Wat is een groene heffing?
Een groene heffing is een belasting die door een overheid wordt opgelegd op bronnen van vervuiling of CO2-uitstoot. Een groene heffing is bedoeld om het gebruik van inefficiënte energiebronnen te ontmoedigen en de implementatie van milieuvriendelijke alternatieven te stimuleren. De term wordt het meest gebruikt in verband met een belasting op brandstofinefficiënte voertuigen.
Belangrijkste leerpunten
- Een groene heffing is een belasting die door een overheid wordt opgelegd op bronnen van vervuiling en CO2-uitstoot.
- Het beoogde doel van een groene heffing is om vervuiling en uitstoot te beteugelen en bedrijven en individuen aan te sporen duurzame energie te gebruiken of hun ecologische voetafdruk te verkleinen.
- Kapitalistische markten houden geen rekening met de negatieve kosten voor een omgeving, daarom worden groene heffingen ingesteld om een relatie te creëren tussen bedrijven en individuen en hun omgeving.
- Een van de meest voorkomende groene heffingen is een CO2-belasting, die bedrijven of burgers belast door een vergoeding in rekening te brengen die verband houdt met hun CO2-voetafdruk.
- Degenen die tegen de groene heffingen op het gebied van vlaktaks zijn, beweren dat ze mensen met lagere inkomens pijn doen als ze de prijs voor voertuigen, aardolie en huisverwarming verhogen, waardoor ze een groter deel van hun inkomen vastleggen.
- Critici beweren ook dat groene heffingen de rijken in staat stellen zich uit elke verantwoordelijkheid te kopen, terwijl ze weinig doen om de vervuiling te verminderen en tegelijkertijd de minder bedeelden pijn doen.
Een groene heffing begrijpen
Groene heffingen, of ecotaksen, worden door voorstanders beschreven als een manier voor regeringen om het falen van markten aan te pakken om rekening te houden met de milieukosten van het gebruik van niet- hernieuwbare bronnen of energie-inefficiënte praktijken. Het zijn versies van de Pigoviaanse belastingen, die bedoeld zijn om particuliere ondernemingen in verband te brengen met de sociale last van hun zakelijke praktijken.
Het doel is om een verschuiving teweeg te brengen van het gebruik van destructieve energiebronnen, zoals olie en steenkool, naar milieuvriendelijke bronnen, zoals wind, zon, geothermie en waterkracht.
Een van de manieren waarop overheden groene heffingen toepassen, is door middel van koolstofbelastingen; een systeem waarin een bedrijf of particulier een vergoeding moet betalen die verband houdt met de omvang van zijn ecologische voetafdruk. Voorstanders van deze plannen hebben betoogd dat deze belastingen de reeds bestaande belastingen kunnen vervangen, zoals loonbelasting, vennootschapsbelasting, grondwaarde en onroerendgoedbelasting.
Kritiek op groene heffingen
Er bestaat enige onenigheid over de vraag of deze belastingen, wanneer ze worden geïmplementeerd, progressief of regressief zouden zijn. Hoewel het niet de bedoeling is dat belastingen op consumptie onbedoeld schade toebrengen aan de armen, die uiteindelijk minder van hun inkomen sparen en meer consumeren. Volgens een onderzoek van de Joseph Rowntree Foundation en het Policy Studies Institute zouden vlaktelastingen ook een te groot effect hebben op armere huishoudens.
Sommige critici van groene heffingen beweren dat ze neerkomen op sluipende belastingen die consumenten pijn doen door de voertuigprijzen op te drijven, maar weinig doen om de uitstoot te beteugelen. Critici beweren dat deze heffingen bedrijven en rijken in staat stellen zich een weg te banen uit de effecten van hun activiteiten, terwijl de armen, die meer nadelig worden beïnvloed door klimaatverandering, dat niet kunnen.
Voorbeelden uit de echte wereld
Enkele voorbeelden van groene heffingen die in landen over de hele wereld worden opgelegd, zijn onder meer de Canadese belasting op auto’s die niet brandstofefficiënt zijn. De belasting is alleen van toepassing op personenauto’s die zijn gekocht in Canada of de Verenigde Staten en die aan twee criteria moeten voldoen: ‘Een auto, SUV of bestelwagen met een gewogen gemiddeld brandstofverbruik van 13 liter per 100 km of hoger en die na 19 maart in gebruik is genomen, 2007. ” De voertuigen worden belast tegen de volgende tarieven:
- Minstens 13, maar minder dan 14 liter per 100 km: $ 1.000
- Minstens 14, maar minder dan 15 liter per 100 km: $ 2.000
- Minstens 15, maar minder dan 16 liter per 100 km: $ 3.000
- 16 of meer liter per 100 km: $ 4.000
Duitsland heeft belastingen op elektriciteit en aardolie ingevoerd, terwijl hernieuwbare elektriciteitsbronnen niet werden belast. Duitsland legde ook een belasting op die bedoeld was om efficiëntere energiecentrales te begunstigen en verhoogde de belasting op aardolie.3 Al in 1993 legde het VK een roltrap voor brandstofprijzen op, maar deze werd beëindigd na protesten in het hele land toen de brandstofprijzen hoger waren dan waar dan ook in Europa.