Hoe Morningstar beleggingsfondsen koestert en rangschikt

Morningstar, Inc. (NASDAQ: MORN ) introduceerde zijn ratingsysteem voor het eerst in 1985. Het eenvoudige, gemakkelijk te begrijpen Morningstar-platform werd al snel een favoriet van analisten, adviseurs en individuele beleggers in de wereld van beleggingsfondsen. Vandaag de dag is Morningstar een van de meest invloedrijke en prominente investeringsbronnen ter wereld, en het is een bedrijf waarvan elke geïnteresseerde de tijd zou moeten nemen om het beter te begrijpen.

Morningstar rangschikt onderlinge fondsen op een schaal van één tot vijf sterren. Deze rangschikkingen zijn gebaseerd op hoe het fonds heeft gepresteerd – met aanpassingen voor risico’s en kosten – in vergelijking met fondsen in dezelfde categorie. Elk fonds ontvangt afzonderlijke ratings voor perioden van drie, vijf en tien jaar, die het combineert tot een algemene beoordeling.

Het bedrijf beweert dat de rangschikking van zijn beleggingsfondsen “objectief is, volledig gebaseerd op een wiskundige evaluatie van in het verleden behaalde resultaten”. Hoewel dit oppervlakkig waar is – alle Morningstar-ranglijsten zijn gebaseerd op wiskunde – onderstreept het hoe gevoelig het rangschikkingsproces is voor twee subjectieve factoren: de weging van de wiskundige formule en de indeling van een fonds in een bepaalde categorie.

Het Star Rating-systeem

Morningstar is vooral bekend om zijn classificatiesysteem met sterren, dat aan elk fonds een classificatie van één tot vijf sterren toekent op basis van prestaties uit het verleden ten opzichte van vergelijkbare fondsen. Sterbeoordelingen worden op een curve beoordeeld; de bovenste 10% van de fondsen krijgt vijf sterren, de volgende 22,5% krijgt vier sterren, de middelste 35% krijgt drie sterren, de volgende 22,5% krijgt twee sterren en de onderste 10% krijgt één ster.

Morningstar biedt voor geen enkel fonds een abstracte rating; alles is relatief en risicogecorrigeerd. Alle fondsen worden vergeleken met hun concurrenten, en alle rendementen worden gemeten tegen het risiconiveau dat portefeuillebeheerders moesten nemen om dat rendement te genereren.

Zelfs risico- en rendementsbeoordelingen worden op relatieve schaal gemaakt. De top 10% van de fondsen met het laagst gemeten risico krijgt de aanduiding Laag risico, de volgende 22,5% is onder het gemiddelde, enzovoort. Op dezelfde manier krijgen de 10% best renderende fondsen het predicaat Hoogste Morningstar-rendement.

Sectoren en categorieën

Morningstar organiseert al het aandelenonderzoek per marktsector, waardoor beleggers en analisten aandelen met vergelijkbare aandachtspunten kunnen vergelijken. Enkele van de aandelensectoren van Morningstar zijn cyclische sectoren, basismaterialen, financiële diensten, defensieve diensten, nutsbedrijven, communicatiediensten, energie en technologie.

In oktober 2010 herwerkte Morningstar zijn sectorclassificatiesysteem, wat suggereerde dat het nieuwe systeem “logischer” was en het “gemakkelijker maakte om de beslissingen te begrijpen die worden genomen door portefeuillebeheerders.” Alle aandelen, fondsen en portefeuilles werden opgesplitst in drie brede sectoren: cyclisch, defensief en gevoelig. Elke supersector bevat drie of vier subgroepen.

Binnen elke subgroep zijn er meerdere bedrijfstakken. Elk aandeel behoort tot een van de bijna 150 bedrijfstakken op basis van hoe Morningstar het onderliggende bedrijfsmodel voor het bedrijf het beste identificeert. Volgens Morningstar worden deze aandelen geclassificeerd op basis van een beoordeling van “jaarverslagen, formulier 10-K’s en input van Morningstar-aandelenanalisten”.

Elk Morningstar-fonds kan snel worden vergeleken voor de blootstelling tussen de drie supersectoren, maar een grondiger herziening is mogelijk op subgroepniveau.

Hoe Morningstar de volatiliteit meet

Morningstar is doordrenkt van moderne portefeuilletheorie (MPT), de beleggingsfilosofie die is gericht op het minimaliseren van risico’s en het maximaliseren van verwachte rendementen door strategisch te diversifiëren van activa. Morningstar’s primaire volatiliteitsmetingen komen rechtstreeks uit MPT: standaarddeviatie, gemiddelde en de Sharpe-ratio.

Standaarddeviatie is een statistisch basisconcept dat bepaalt hoe breed het prestatiebereik van een fonds is geweest. Een fonds met een minder consistent rendement in de tijd – de cijfers zijn meer gespreid – heeft een hogere standaarddeviatie. Bereken de standaarddeviatie door de vierkantswortel te nemen van de variantie van het fondsrendement, wat slechts de gekwadrateerde verschillen zijn met het gemiddelde rendement. Dit is een redelijke en onomstreden indicator van volatiliteit.

Het gemiddelde is slechts het gemiddelde rendement van het fonds. Morningstar berekent het gemiddelde op basis van een gemiddeld maandelijks rendement op jaarbasis; als een fonds in de loop van een jaar 80% behaalde, was het gemiddelde maandelijks rendement op jaarbasis 6,67% (80% gedeeld door 12 maanden). De primaire functie van het gemiddelde is om te dienen als basiseenheid voor de standaarddeviatie.

De laatste van Morningstar’s MPT-volatiliteitsstatistieken is de Sharpe-ratio, die bepaalt hoeveel extra rendement een belegger ontvangt voor een bepaald bedrag aan extra aangenomen risico. Nobelprijswinnaar William F. Sharpe creëerde het concept achter de Sharpe-ratio in 1966 en is sindsdien een favoriet in de financiële sector. Bereken de Sharpe-ratio van een investering met de volgende formule:

Door middel van de Sharpe-ratio kan Morningstar de prestaties van de ene portefeuille met een andere vergelijken op een voor risico gecorrigeerde basis.

Bear Market Decile Rank

De decielrangschikking van de bearmarkt is een niet-MPT-volatiliteits- en risicometing in de Morningstar-toolbox. In wezen vergelijkt Morningstar elk aandelenfonds met de S&P 500 Index en elk obligatie- of vastrentend fonds met de Lehman Brothers Aggregate Index. Alle aandelenfondsen en alle obligatiefondsen worden tegen elkaar afgemeten en krijgen decielrangschikkingen op basis van hun prestaties tijdens bearmarkten. Het is een meer verfijnde manier om naar het vastleggen van een nadeel te kijken.

Morningstar-analistenbeoordeling voor fondsen

De standaard Morningstar-sterrenclassificatie is achterwaarts gericht; het vertelt een belegger welke fondsen het beste hebben gepresteerd over een periode van drie, vijf of tien jaar. Een veel voorkomende misvatting is dat Morningstar hogere sterbeoordelingen toekent aan fondsen die naar verwachting in de toekomst beter zullen presteren, wat niet het geval is. Er zijn geen voorspellende of prescriptieve elementen in het sterrensysteem.

Morningstar heeft een toekomstgerichte maatstaf: de analistenbeoordeling voor fondsen. De analist rating is een samenvatting van Morningstar’s “veroordeling in het vermogen van het fonds om haar beter te presteren dan peer group en / of relevante benchmark op een naar risico gewogen basis.”

De ratings van analisten worden beoordeeld op basis van een systeem met vijf niveaus, met drie positieve beoordelingen van goud, zilver en brons, plus een neutrale beoordeling en een negatieve beoordeling. Morningstar bepaalt de ratings van analisten op basis van hoe een fonds scoort op vijf pijlers: proces, prestatie, mensen, moedermaatschappij en prijs. Goudfondsen zijn de beste, en dat zijn de fondsen waarin Morningstar-analisten het meeste vertrouwen hebben. Zilverfondsen hebben voordelen op alle vijf pijlers. Bronsfondsen vertonen “opmerkelijke voordelen op verschillende”, maar niet alle, pijlers. Neutrale fondsen krijgen geen vertrouwen van analisten vanwege overperformance of underperformance. Negatieve fondsen vertonen gebreken die volgens analisten de toekomstige prestaties zullen belemmeren.