Lange staart
Wat is de lange staart?
De long tail is een bedrijfsstrategie waarmee bedrijven aanzienlijke winsten kunnen behalen door kleine hoeveelheden moeilijk te vinden artikelen aan veel klanten te verkopen, in plaats van alleen grote hoeveelheden van een beperkt aantal populaire artikelen te verkopen. De term werd voor het eerst bedacht in 2004 door Chris Anderson, die beweerde dat producten waar weinig vraag naar is of met een laag verkoopvolume gezamenlijk een marktaandeel kunnen vormen dat de relatief weinige huidige bestsellers en blockbusters evenaart of overtreft, maar alleen als het winkel- of distributiekanaal groot is. genoeg.
Long-tail kan ook verwijzen naar een soort aansprakelijkheid in de verzekeringssector of naar het staartrisico dat wordt aangetroffen in beleggingsportefeuilles. Deze definitie behandelt het gebruik van de term in de bedrijfsstrategie.
Inzicht in de Long Tail-strategie
Chris Anderson is een Brits-Amerikaanse schrijver en redacteur die vooral bekend staat om zijn werk bij Wired Magazine. In 2004 bedacht Anderson de term “lange staart” nadat hij over het concept had geschreven in Wired Magazine, waar hij hoofdredacteur was. In 2006 schreef Anderson ook een boek met de titel “The Long Tail: Why the Future of Business Is Selling Less of More.”
Het long tail-concept houdt rekening met minder populaire goederen waar minder vraag naar is. Anderson stelt dat de winstgevendheid van deze goederen zelfs zou kunnen toenemen omdat consumenten zich afkeren van de reguliere markten. Deze theorie wordt ondersteund door het groeiend aantal online marktplaatsen die de concurrentie om schapruimte verlichten en het mogelijk maken dat een onmeetbaar aantal producten wordt verkocht, met name via internet.
Anderson’s onderzoek toont aan dat de algemene vraag naar deze minder populaire goederen als alomvattend geheel zou kunnen wedijveren met de vraag naar reguliere goederen. Terwijl reguliere producten een groter aantal hits behalen via toonaangevende distributiekanalen en schapruimte, zijn hun initiële kosten hoog, wat hun winstgevendheid ondermijnt. Ter vergelijking: goederen met een lange staart zijn gedurende lange tijd op de markt gebleven en worden nog steeds via off-market kanalen verkocht. Deze goederen hebben lage distributie- en productiekosten, maar zijn gemakkelijk te koop.
Belangrijkste leerpunten
- De long tail is een bedrijfsstrategie waarmee bedrijven aanzienlijke winsten kunnen behalen door kleine hoeveelheden moeilijk te vinden artikelen aan veel klanten te verkopen, in plaats van alleen grote hoeveelheden van een beperkt aantal populaire artikelen te verkopen.
- De term werd voor het eerst bedacht in 2004 door onderzoeker Chris Anderson.
- Anderson stelt dat de winstgevendheid van deze goederen zelfs zou kunnen toenemen omdat consumenten zich afkeren van de reguliere markten.
- De strategie theoretiseert dat consumenten verschuiven van aankopen op de massamarkt naar meer niche- of ambachtelijke aankopen.
Lange staartkans en winstgevendheid
De lange termijn van distributie vertegenwoordigt een periode waarin de verkoop van minder gangbare producten winst kan opleveren als gevolg van lagere marketing- en distributiekosten. Over het algemeen treedt long tail op wanneer er wordt verkocht voor goederen die niet vaak worden verkocht. Deze goederen kunnen winst opleveren door lagere marketing- en distributiekosten.
De lange staart dient ook als een statistische eigenschap die aangeeft dat een groter deel van de bevolking binnen de lange staart van een kansverdeling ligt, in tegenstelling tot de geconcentreerde staart die een hoog aantal treffers vertegenwoordigt van de traditionele reguliere producten die veel worden gevuld door reguliere winkels.
De head and long tail-grafiek die Anderson in zijn onderzoek heeft afgebeeld, geeft dit complete kooppatroon weer. Het algemene concept suggereert dat de Amerikaanse economie de hele 21e eeuw waarschijnlijk zal verschuiven van een aankoop van een massamarkt naar een economie van nicheaankopen.