Marginale neiging tot opslaan (MPS)
Wat is de marginale neiging tot sparen (MPS)?
In de keynesiaanse economische theorie verwijst de marginale neiging tot sparen (MPS) naar het aandeel van een totale stijging van het inkomen dat een consument bespaart in plaats van uitgeeft aan de consumptie van goederen en diensten. Anders gezegd, de marginale neiging om te sparen is het deel van elke toegevoegde dollar aan inkomen dat wordt gespaard in plaats van uitgegeven. MPS is een onderdeel van de keynesiaanse macro-economische theorie en wordt berekend als de verandering in besparingen gedeeld door de verandering in inkomen, of als het complement van de marginale neiging tot consumeren (MPC).
MPS wordt weergegeven door een spaarlijn: een schuine lijn die ontstaat door de verandering in besparingen op de verticale y-as en de verandering in inkomen op de horizontale x-as uit te zetten.
Belangrijkste leerpunten
- De marginale neiging om te sparen is het aandeel van een toename van het inkomen dat wordt bespaard in plaats van aan consumptie te worden besteed.
- MPS verschilt per inkomensniveau. MPS is doorgaans hoger bij hogere inkomens.
- MPS helpt bij het bepalen van de keynesiaanse vermenigvuldiger, die het effect beschrijft van verhoogde investeringen of overheidsuitgaven als economische stimulans.
Inzicht in de marginale neiging tot sparen (MPS)
Stel dat u een bonus van $ 500 ontvangt met uw salaris. Je hebt ineens $ 500 meer aan inkomen dan voorheen. Als u besluit $ 400 van deze marginale verhoging aan een nieuw pak te besteden en de resterende $ 100 te sparen, is uw marginale neiging om te sparen 0,2 (verandering van $ 100 in besparing gedeeld door $ 500 in inkomen). De andere kant van de marginale neiging tot sparen is de marginale neiging tot consumeren, waaruit blijkt hoeveel invloed een verandering in het inkomen heeft op de koopniveaus.
In dit voorbeeld, waar u $ 400 van uw bonus van $ 500 hebt uitgegeven, is de marginale neiging om te consumeren 0,8 ($ 400 gedeeld door $ 500). MPS (0.2) optellen bij MPC (0.8) is gelijk aan 1.
Over het algemeen wordt aangenomen dat de marginale neiging om te sparen hoger is voor rijkere individuen dan voor armere individuen.
Op basis van gegevens over het gezinsinkomen en de besparingen van huishoudens, kunnen economen de MPS van huishoudens berekenen op inkomensniveau. Deze berekening is belangrijk omdat MPS niet constant is; het verschilt per inkomensniveau. Doorgaans geldt dat hoe hoger het inkomen, hoe hoger de MPS, want naarmate de rijkdom toeneemt, neemt ook het vermogen toe om aan behoeften en wensen te voldoen, en dus is de kans kleiner dat elke extra dollar naar extra uitgaven gaat. De mogelijkheid blijft echter bestaan dat een consument zijn spaar- en consumptiegewoonten zou kunnen veranderen door een verhoging van zijn loon.
Met een loonsverhoging komt natuurlijk de mogelijkheid om de huishoudelijke uitgaven gemakkelijker te dekken, waardoor er meer ruimte is om te sparen. Met een hoger salaris komt ook toegang tot goederen en diensten die hogere uitgaven vergen. Dit kan de aanschaf van duurdere of luxe voertuigen omvatten of verhuizing naar een nieuwe, duurdere woning.
Als economen weten wat de MPS van consumenten is, kunnen ze bepalen hoe stijgende overheidsuitgaven of investeringsuitgaven de besparingen beïnvloeden. MPS wordt gebruikt om de uitgavenmultiplicator te berekenen met behulp van de formule: 1 / MPS. De uitgavenmultiplicator vertelt ons hoe veranderingen in de marginale neiging van consumenten om te sparen de rest van de economie beïnvloeden. Hoe kleiner de MPS, hoe groter de multiplicator en hoe meer economische impact een verandering in de overheidsuitgaven of -investeringen zal hebben.