Niet-rentekosten
Wat zijn niet-rentekosten?
Een niet-rentelast is een bedrijfskost van een bank of financiële instelling die afzonderlijk wordt geclassificeerd van rentelasten en voorziening voor kredietverliezen. Voorbeelden van niet-rentekosten zijn:
- Salaris, bonussen en secundaire arbeidsvoorwaarden van werknemers
- Apparatuur huren of leasen
- Informatietechnologie (IT) kosten
- Huur, telecommunicatiediensten, belastingen, professionele diensten en marketing
- De afschrijving van immateriële activa
Belangrijkste leerpunten
- Niet-rentekosten zijn de vaste bedrijfskosten van een bank (bijvoorbeeld salarissen en huur).
- Niet-rentekosten worden gecompenseerd door servicevergoedingen zoals inkomsten uit vergoedingen, te late kosten van leningen, jaarlijkse vergoedingen en vergoedingen voor de kredietfaciliteit.
- Niet-rentekosten zijn doorgaans hoger voor investeringsbanken dan voor commerciële banken, omdat handels, vermogensbeheer- en kapitaalmarktadviesdiensten duur zijn.
Inzicht in niet-rentekosten
Een bank heeft twee soorten uitgaven: rente en niet-rente. Rentelasten worden gemaakt uit deposito’s, kortlopende en langlopende leningen en verplichtingen op de handelsrekening. Een niet-rentekost is een andere uitgave dan rentebetalingen op deposito’s en obligaties. Deze kosten zijn vaak operationele kosten die worden gemaakt in de dagelijkse gang van zaken bij de bank.
Een niet-rentekost in het geval van een bank voor een financiële instelling vertegenwoordigt een uitgave die niet direct verband houdt met het aantrekken en behouden van geld van de deposant.
De belangrijkste componenten van niet-rentekosten
De niet-rentekosten zijn aanzienlijk en een bank moet ze zorgvuldig beheren om haar winst te maximaliseren. Anders zullen buitensporige niet-rentelasten rechtstreeks van invloed zijn op het bedrijfsresultaat.
Niet-rentekosten vertegenwoordigen de bedrijfskosten van de bank, waarvan het merendeel bestaat uit personeelskosten. Bezettings- en IT-kosten zijn ook materiële kostencomponenten, evenals professionele vergoedingen, met name voor juridische diensten om te onderhandelen over schikkingen voor vroegere, lopende en toekomstige frauduleuze activiteiten die de bank betreffen.
In totaal worden de niet-rentelasten beschouwd als bankoverheadkosten en worden ze gebruikt om de overheadratio van de bank te berekenen voor trendanalyse en kruisvergelijkingen met peers. Niet-rentekosten gedeeld door gemiddelde activa is de overheadratio. Wanneer een overheadratio gedurende een langere periode onaanvaardbaar hoog wordt, zal een bank doorgaans eerst de personeelskosten aanpakken, omdat de kosten van menselijk kapitaal het grootste deel van de niet-rentelasten voor hun rekening nemen.
Aandeelhouders hebben de afgelopen jaren meer aandacht besteed aan de beloning van bestuurders om ervoor te zorgen dat managers geen ongerechtvaardigde beloning ontvangen. Aandeelhouders zijn doorgaans voorstander van een concurrerende beloning, maar ze willen ervoor zorgen dat de totale personeelskosten binnen een redelijk bereik liggen.
Niet-rentekosten per banktype
Niet-rentekosten zijn doorgaans hoger voor investeringsbanken dan voor commerciële banken. De belangrijkste reden is dat investeringsbanken meer afhankelijk zijn van handel, vermogensbeheer en kapitaalmarktadviesdiensten, die allemaal een hogere werknemersvergoeding vereisen. Voor kredietverlening door een commerciële bank is geen compensatie nodig op Wall Street. De verschillen komen tot uiting in de cijfers.
In 2018 vormden de niet-rentekosten van Morgan Stanley bijvoorbeeld iets meer dan 70% van de inkomsten. Alleen al de compensatie vertegenwoordigde ongeveer 43% van de inkomsten. Voor Wells Fargo vertegenwoordigden de totale niet-rentelasten en personeelskosten respectievelijk 68% en 40% van de inkomsten.