Niet-presterende activa
Wat is een niet-presterende asset?
Een niet-presterende activa (NPA) is een schuldinstrument waarbij de kredietnemer gedurende een langere periode geen eerder overeengekomen rente en aflossingen heeft gedaan aan de aangewezen kredietgever. Het niet-presterende actief levert daarom geen inkomsten op voor de kredietgever in de vorm van rentebetalingen.
UITBREIDING Niet-presterende activa
Een hypotheek die in gebreke blijft, zou bijvoorbeeld als een niet-presterende hypotheek worden beschouwd. Na een lange periode van niet-betaling zal de kredietgever de kredietnemer dwingen om alle activa te liquideren die als onderdeel van de schuldovereenkomst in pand waren gegeven. Als er geen activa waren verpand, zou de geldschieter het actief kunnen afschrijven als een oninbare vordering en het vervolgens met korting verkopen aan een incassobureau.
Banken categoriseren leningen meestal als niet-renderend na 90 dagen van niet-betaling van rente of hoofdsom, wat kan gebeuren tijdens de looptijd van de lening of bij niet-betaling van de hoofdsom die op de eindvervaldag verschuldigd is. Als een bedrijf met een lening van $ 10 miljoen met aflossingsvrije betalingen van $ 50.000 per maand bijvoorbeeld gedurende drie opeenvolgende maanden geen betaling verricht, kan de kredietverstrekker worden gevraagd om de lening te categoriseren als niet-renderend om te voldoen aan wettelijke vereisten. Een lening kan ook als niet-renderend worden aangemerkt als een bedrijf alle rentebetalingen doet, maar de hoofdsom op de eindvervaldag niet kan terugbetalen.
De effecten van NPA’s
Het op de balans plaatsen van niet-presterende activa, ook wel niet-presterende leningen genoemd, legt drie verschillende lasten op kredietverstrekkers. Het niet betalen van rente of hoofdsom vermindert de cashflow voor de geldschieter, wat de budgetten kan verstoren en de inkomsten kan verlagen. Voorzieningen voor verliezen op leningen, die worden aangelegd om potentiële verliezen te dekken, verminderen het beschikbare kapitaal om latere leningen te verstrekken. Zodra de werkelijke verliezen van in gebreke gebleven leningen zijn bepaald, worden ze afgeschreven van de winst.
Verliezen recupereren
Kredietverstrekkers hebben over het algemeen vier opties om een deel of alle verliezen als gevolg van niet-presterende activa terug te verdienen.
Wanneer bedrijven moeite hebben om schulden af te lossen, kunnen kredietverstrekkers proactieve stappen ondernemen om leningen te herstructureren om de cashflow op peil te houden en te voorkomen dat leningen als niet-renderend worden aangemerkt. Wanneer in gebreke gebleven leningen worden gedekt door activa van leners, kunnen geldschieters bezit nemen van het onderpand en het verkopen om verliezen te dekken tot de omvang van de marktwaarde.
Kredietverstrekkers kunnen ook slechte leningen omzetten in eigen vermogen, dat kan stijgen tot het punt van volledige terugvordering van de hoofdsom die verloren is gegaan door de in gebreke gebleven lening. Wanneer obligaties worden omgezet in nieuwe aandelen, wordt de waarde van de oorspronkelijke aandelen meestal weggevaagd. Als laatste redmiddel kunnen banken oninbare vorderingen tegen scherpe kortingen verkopen aan bedrijven die gespecialiseerd zijn in het innen van leningen. Kredietverstrekkers verkopen doorgaans in gebreke gebleven leningen die niet met onderpand zijn gedekt of wanneer de andere middelen om verliezen te verhalen niet kosteneffectief zijn.