Een te veel

Wat is een-op-veel?

Een-op-veel is een soort handelsplatform of markt waar alle kopers en verkopers transacties uitvoeren met één enkele marktexploitant. Terwijl bij een normale uitwisseling de operator kopers met verkopers koppelt, koopt een een-op-veel-platformoperator activa van verkopers en verkoopt deze aan kopers. Alle biedingen en aanbiedingen worden geplaatst door het platform of de marktexploitant.

Een-op-veel begrijpen

Een een-op-veel-markt houdt in dat één groep of organisatie transacties uitvoert met meerdere kopers en verkopers. In tegenstelling tot het standaard “veel-op-veel” -platform wordt één-op-veel echter zelden gebruikt op kapitaalmarkten. Zo erkentde Commodity Exchange Act niet één-op-veel-markten als officiële handelsfaciliteiten.

Veel-op-veel-platforms zijn een gegeven voor de meeste verhandelde activa, zoals aandelen, obligaties, derivaten, grondstoffen en / of valuta’s. Massa’s verkopers en kopers van activa komen samen op een beurs, die transactiekosten in rekening brengt voor de service.

Voor bepaalde markten is een één-op-veel-platform geschikter. Bijvoorbeeld de veilingmarkt voor kunst. Een enkel kunstwerk, zoals een eenmalig schilderij van Picasso, zou voor veel bieders worden geveild door Sotheby’s of Christie’s.

Aangezien het echter onwaarschijnlijk is dat een veilinghuis een actief van de eigenaar koopt om het opnieuw op de markt te brengen, verkoopt het de kunst alleen als de minimumprijs wordt gehaald. De biedingen, evenals de aanbiedingen van het veilinghuis, worden allemaal via het veilinghuis geleid. Dit is geen perfect voorbeeld, maar het benadrukt dat niet alle markten kopers en verkopers rechtstreeks met elkaar verbinden. Bij een één-op-veel-platform zit er een operator of bedrijf in het midden.

Voorbeeld van een een-op-veel-markt

Het meest beruchte voorbeeld van een één-op-veel handelsplatform was wash-trading brachten Enron EOL tot een vrij snelle ondergang.

Enron trad op als tegenpartij bij elke transactie die op de beurs plaatsvond. Dit betekent dat er voor elke transactie een beroep werd gedaan op het krediet van Enron. Op een normale marktgarandeerteen verrekenkantoor dat beide partijen krijgen wat ze moeten doen. Op een niet-gereguleerde of over-the-counter-markt is er een tegenpartijrisico. Dit soort risico komt voort uit het niet weten of de andere partij kan leveren aan hun kant van de transactie.

Aanvankelijk had Enron een goede reputatie en krediet, maar al snel begonnen scheuren te ontstaan. Enron kon het einde van de transacties niet langer volhouden. Handelaren die zaken deden met Enron sloegen ook op de vlucht, waardoor ze niet over de inkomsten beschikten die ze nodig hadden om hun falende zaken in andere gebieden te ondersteunen.

Hoewel het EOL-project en Enron mislukten, was het een tijdje succesvol voor Enron. Het platform behandelde in 2000 meer dan $ 300 miljard aan transacties.