Pareto-verbetering

Wat is een Pareto-verbetering?

Onder de noemer neoklassieke economische theorie vindt een Pareto-verbetering plaats wanneer een wijziging in de toewijzing niemand schaadt en ten minste één persoon helpt, mits een eerste toewijzing van goederen aan een aantal personen. De theorie stelt dat Pareto-verbeteringen de waarde van een economie kunnen blijven verhogen totdat het een Pareto-optimum bereikt, waar geen Pareto-verbeteringen meer kunnen worden aangebracht.

Inzicht in Pareto-verbetering

Vernoemd naar Vilfredo Pareto (1848-1923), een Italiaanse econoom en politicoloog die ook bekend staat om het Pareto-principe, is een Pareto-verbetering een actie die ten minste één persoon beter af maakt zonder iemand slechter af te maken.

Gegeven een eerste toewijzing van goederen of middelen voor een aantal individuen, is er een Pareto-verbetering doorgevoerd als een verandering in middelen ten goede komt aan ten minste één persoon en niemand anders schade berokkent. Deze verbeteringen kunnen doorgaan tot een punt waarop de toewijzing Pareto-efficiënt is – ook bekend als Pareto-optimaal. Bij een Pareto-optimum kunnen er geen wijzigingen meer in de toewijzing worden aangebracht zonder dat iemand er slechter van wordt.

Het doel van Pareto-verbeteringen in de algemene economie is om een ​​netto voordeel voor de samenleving te creëren dat ook geen enkel lid van de samenleving schaadt. Als een Pareto-verbetering mogelijk is, is het altijd logisch om dit te doen. In de volksmond staat een Pareto-verbetering ook bekend als een “no-brainer”, gebaseerd op de veronderstelling dat alleen een persoon zonder hersenen geen Pareto-verbetering zou nemen.

Pareto in de praktijk

Afgezien van toepassingen in de economie, is het concept van Pareto-verbeteringen te vinden op het gebied van biowetenschappen, engineering en elke academische discipline waar afwegingen worden gesimuleerd en bestudeerd om het aantal en het type herverdeling van resource-variabelen te bepalen dat nodig is om Pareto te bereiken. evenwicht.

In de zakenwereld kunnen fabrieksmanagers Pareto-verbeteringsproeven uitvoeren, waarbij ze bijvoorbeeld arbeidsmiddelen opnieuw toewijzen om te proberen de productiviteit van assemblagemedewerkers te verhogen zonder de productiviteit van de verpakkers en expediteurs te verminderen. Als een dergelijke aanpassing aan de productie kan worden gevonden, moet het bedrijf die altijd maken. Als u dat niet doet, is het alsof u geld op tafel laat liggen.

Consumenten kunnen ook Pareto-verbeteringen overwegen in de mix van goederen die ze consumeren. Als een verandering in het gedrag van een consument hem in staat stelt meer van iets goeds te genieten, zonder iets anders op te offeren, dan zou zo’n stap een Pareto-verbetering voor die consument zijn. De consument krijgt letterlijk iets voor niets door een Pareto-verbetering aan te brengen.

Pareto-kritiek

Pareto-verbeteringen, samen met Pareto-efficiëntie, worden bekritiseerd op het gebied van de politieke economie, omdat ze naar verluidt kwesties van eerlijkheid tussen verschillende groepen mensen niet aanpakken. Pareto-analyse kan geen onderscheid maken tussen twee verschillende bewegingen die beide Pareto-verbeteringen zijn, maar die verschillende individuen of groepen begunstigen.

Pareto-verbeteringen informeren alleen over stappen om een ​​efficiënte staat te bereiken, niet noodzakelijkerwijs een ‘rechtvaardige’ op basis van de andere ethische waarden van de besluitvormers, vooral als het hun doel is om schade toe te brengen aan sommige individuen of segmenten van de bevolking in naam van “eigen vermogen.” Als bijvoorbeeld door een herverdeling van de middelen van de samenleving de rijke klasse van een samenleving beter af wordt zonder de armen te schaden, dan is er een Pareto-verbetering doorgevoerd.

Evenzo zou een verandering die de armen beter af kan maken zonder de rijken slechter af te maken, ook een Pareto-verbetering zijn. Als het doel van beleidsmakers is om de ene groep te bevoordelen boven de andere, of om bepaalde klassen of individuen in de samenleving te schaden of te straffen, dan heeft Pareto-analyse weinig te zeggen.

Een serieuzere uitdaging voor Pareto-verbetering is dat Pareto-verbeteringen in de praktijk vaak moeilijk te vinden zijn, vanwege de voor de hand liggende en krachtige stimulans om altijd Pareto-verbeteringen beschikbaar te stellen. Meestal zouden we verwachten dat als een Pareto-verbetering mogelijk was, deze al zou zijn doorgevoerd, dus echte Pareto-verbeteringen zouden vrij zeldzaam moeten zijn.

Een uitzondering hierop is een situatie waarin de bestaande toewijzing van middelen is gebaseerd op noties van “billijkheid” die zijn ingevoerd om opzettelijk sommige mensen schade toe te brengen. In dit geval kunnen Pareto-verbeteringen gemakkelijk beschikbaar zijn, maar worden ze achterwege gelaten in de naam van ‘equity’.

Pareto-verbetering versus Kaldor-Hicks-verbetering

Het is misschien nog steeds mogelijk om een ​​verandering door te voeren die een nettowinst voor de samenleving vertegenwoordigt, maar geen Pareto-verbetering is. Een Kaldor-Hicks-verbetering is bedoeld om deze tekortkoming van Pareto-verbeteringen te verhelpen. Bij een verbetering van Kaldor-Hicks wordt iemand beter af en iemand anders slechter af, maar de winst voor de winnaars is groter dan de verliezen voor de verliezers.

Dus met een Kaldor-Hicks-verbetering is er een netto winst voor de samenleving wanneer de winsten en verliezen allemaal bij elkaar worden opgeteld. Deze nettowinst zou in theorie voldoende moeten zijn om de verliezen van de individuen te compenseren, hoewel daadwerkelijke transfers van de winnaars naar de verliezers wel of niet kunnen plaatsvinden en niet strikt noodzakelijk zijn voor een zet om een ​​verbetering van Kaldor-Hicks te zijn.

Voorbeelden van Pareto-verbetering

Stel dat een gelijk bedrag kan worden uitgekeerd (ex nihilo) aan twee gezinnen, een rijk en een ander arm. Het bedrag helpt de laatste boven de armoedegrens te tillen, maar maakt niet veel uit voor het totale inkomen van de eerste.

Hoe dan ook, dit is een Pareto-verbetering zolang het uitbetaalde geld niet eerst van iemand wordt afgenomen en zolang de resulterende distributie van echte goederen en diensten, nadat het geld door de ontvanger is verdeeld en uitgegeven, er niet toe leidt dat iemands consumptie wordt verminderd. In de praktijk zijn beide voorwaarden vrijwel onmogelijk.

Een ander voorbeeld van Pareto-verbetering is het geval waarin twee studenten lunchboxen uitwisselen. Een van de studenten, die niet van cheeseburgers houdt, geeft hun burger aan een andere student die het lekker vindt. Ook al geeft een van de studenten hun burger weg, niemand is er slechter aan en beide studenten zijn tevreden over de ruilbeurs. Dit is een voorbeeld van een Pareto-verbetering.