Supranationaal
Wat betekent supranationaal?
Een supranationale organisatie is een multinationale unie of vereniging waarin de lidstaten autoriteit en soevereiniteit over ten minste enkele interne aangelegenheden afstaan aan de groep, waarvan de beslissingen bindend zijn voor haar leden. Kortom, lidstaten nemen deel aan de besluitvorming over zaken die de burgers van elk land aangaan.
De EU, de Verenigde Naties en de Wereldhandelsorganisatie (WTO) zijn allemaal in de een of andere mate supranationale groepen. In de EU stemt elk lid over beleid dat gevolgen heeft voor de andere lidstaten.
Dergelijke supranationale organisaties worden door velen gezien als een betere manier om de aangelegenheden van naties te besturen, met het oog op het voorkomen van conflicten en het bevorderen van samenwerking, met name op economisch en militair gebied. Sommige critici, vooral degenen met nationalistische neigingen, hebben een hekel aan het volgen van internationaal overeengekomen regels en beweren dat het naleven van de beslissingen van supranationale organisaties neerkomt op het opgeven van de soevereiniteit van de lidstaten en hun volk.
Belangrijkste leerpunten
- Een supranationale organisatie biedt een manier om internationale regels vast te stellen voor de aangelegenheden van naties, met het oog op het voorkomen van conflicten.
- Landen die lid zijn van supranationale organisaties zoals de EU en de Wereldhandelsorganisatie komen overeen om de soevereiniteit over bepaalde kwesties aan de groep af te staan.
- Supranationale organisaties geven lidstaten vaak meer collectieve invloed in mondiale aangelegenheden.
- De burgers van landen die tot supranationale organisaties behoren, klagen soms over “inmenging” in lokale aangelegenheden.
Verschuiving naar een supranationale benadering
De oprichting van supranationale groepen markeerde een evolutie van – of een breuk met, afhankelijk van uw standpunt – het Westfaalse systeem waarin natiestaten soeverein waren en aan niemand beantwoord – of het nu gaat om binnenlandse aangelegenheden of internationale aangelegenheden, behalve in het geval van geweld of verdragen.
Het supranationale denken kreeg aan belang in de nasleep van de twee wereldoorlogen in de eerste helft van de 20e eeuw. Om nog meer tragische, kostbare oorlogen te vermijden, waren naties in toenemende mate bereid om de soevereiniteit over bepaalde kwesties – meestal gerelateerd aan handel en zaken – af te staan aan een stem van de leden van een supranationale organisatie.
De EU, het dichtst bij een echt supranationale unie die de wereld ooit heeft gezien, werd in de jaren vijftig opgericht om te voorkomen dat buurlanden oorlog zouden voeren. De eerste iteratie was de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal.
De Europese Unie
Het beste voorbeeld van een supranationale entiteit – en het dichtst bij een echte supranationale unie die de wereld ooit heeft gezien – is de EU. In de Europa-verklaring van 1951 beweerden de oprichters van de eerste iteratie van de EU – de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal – de ‘eerste supranationale instelling’ te hebben opgericht en daarmee ‘de ware basis van een georganiseerd Europa te leggen’.
Na de Tweede Wereldoorlog pleitte Albert Einstein zelfs voor een supranationale organisatie die de strijdkrachten zou controleren. Einstein stelde voor dat de organisatie de VS, de Sovjet-Unie en Groot-Brittannië omvat, maar een dergelijke organisatie is nooit opgericht.
De EU is dramatisch geëvolueerd in de zeven decennia sinds de oprichting van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, maar haar groei is niet zonder pijn verlopen. Een populistische reactie op economische onzekerheid en globalisering bracht de bevolking van Groot-Brittannië ertoe de ongekende stap te zetten om in 2016 te stemmen om de EU te verlaten.