Vertaling blootstelling
Wat is vertalingbelichting?
Translatierisico (ook wel translatierisico genoemd ) is het risico dat de aandelen, activa, passiva of inkomsten van een bedrijf in waarde veranderen als gevolg van wisselkoersveranderingen. Dit gebeurt wanneer een bedrijf een deel van zijn aandelen, activa, passiva of inkomsten in een vreemde valuta luidt. Het staat ook bekend als ‘boekhoudkundige blootstelling’.
Accountants gebruiken verschillende methoden om bedrijven te isoleren van dit soort risico’s, zoals consolidatietechnieken voor de financiële overzichten van het bedrijf en het gebruik van de meest effectieve evaluatieprocedures voor kostprijsboekhouding. In veel gevallen wordt het omrekeningsrisico in de jaarrekening opgenomen als een wisselkoerswinst (of -verlies).
Belangrijkste leerpunten
- Translatierisico (ook wel translatierisico genoemd) is het risico dat de aandelen, activa, passiva of inkomsten van een bedrijf in waarde veranderen als gevolg van wisselkoersveranderingen.
- Wanneer een onderneming een deel van haar aandelen, activa, passiva of inkomsten in vreemde valuta luidt, ontstaat er een translatierisico.
- “Boekhoudkundige blootstelling” betekent hetzelfde als translatierisico.
- Het translatierisico kan leiden tot wat lijkt op een financiële winst of verlies dat niet het gevolg is van een wijziging van de activa, maar van de huidige waarde van de activa op basis van wisselkoersschommelingen.
Inzicht in translatiebelichting
De blootstelling aan vertalingen is het duidelijkst bij multinationale organisaties, aangezien een deel van hun activiteiten en activa in een vreemde valuta zal plaatsvinden. Het kan ook gevolgen hebben voor bedrijven die goederen of diensten produceren die op buitenlandse markten worden verkocht, zelfs als ze geen andere zakelijke transacties in dat land hebben.
Om de financiële situatie van de organisatie goed te kunnen rapporteren, moeten de activa en passiva voor het hele bedrijf worden aangepast naar de eigen valuta. Aangezien een wisselkoers in korte tijd dramatisch kan variëren, leidt dit onbekende of risico tot vertalingsblootstelling. Dit risico is aanwezig ongeacht of de verandering in de wisselkoers leidt tot een stijging of daling van de waarde van een actief.
Het translatierisico kan leiden tot wat lijkt op een financiële winst of verlies dat niet het gevolg is van een wijziging van de activa, maar van de huidige waarde van de activa op basis van wisselkoersschommelingen. Als een bedrijf bijvoorbeeld in het bezit is van een faciliteit in Duitsland met een waarde van € 1 miljoen en de huidige wisselkoers tussen de dollar en de euro is 1: 1, dan wordt het onroerend goed gerapporteerd als een actief van $ 1 miljoen.
Als de wisselkoers verandert en de dollar-euro-verhouding 1: 2 wordt, zou het actief worden gerapporteerd als een waarde van $ 500.000. Dit zou verschijnen als een verlies van $ 500.000 op jaarrekeningen, ook al is het bedrijf in het bezit van exact dezelfde activa als voorheen.
Het translatierisico kan op elk moment optreden dat een bedrijf actief is in regio’s die verschillende valuta’s gebruiken.
Transactie versus translatieblootstelling
Er is een duidelijk verschil tussen transactie- en translatieblootstelling. Transactieblootstelling houdt het risico in dat wanneer een zakelijke transactie in een vreemde valuta wordt geregeld, de waarde van die valuta kan veranderen voordat de transactie is voltooid.
Mocht de vreemde valuta stijgen, dan kost het meer in de eigen valuta van het bedrijf. Het translatierisico richt zich op de verandering in de waarde van een in het buitenland aangehouden actief op basis van een verandering in de wisselkoers tussen de eigen valuta en vreemde valuta.
Afdekking van translatierisico’s
Er zijn verschillende mechanismen die een bedrijf in staat stellen hedging te gebruiken om het risico dat ontstaat door translatieblootstelling te verlagen. Bedrijven kunnen trachten het translatierisico te minimaliseren door valutaswaps te kopen of door middel van futurescontracten in te dekken .
Bovendien kan een bedrijf klanten vragen om voor goederen en diensten te betalen in de valuta van het land van domicilie van het bedrijf. Op deze manier wordt het risico dat gepaard gaat met schommelingen in de lokale valuta niet gedragen door het bedrijf, maar in plaats daarvan door de klant, die verantwoordelijk is voor het wisselen van valuta voordat hij zaken doet met het bedrijf.