Werkloosheidsvergoeding
Wat is een werkloosheidsuitkering?
De werkloosheidsuitkering wordt door de staat betaald aan werkloze werknemers die hun baan hebben verloren als gevolg van ontslagen of bezuinigingen. Het is bedoeld om werkloze werknemers een bron van inkomsten te bieden totdat ze werk kunnen vinden. Om hiervoor in aanmerking te komen, moet aan bepaalde criteria zijn voldaan, zoals een minimaal bepaalde periode hebben gewerkt en actief op zoek zijn naar werk.
Een werkloosheidsuitkering, die doorgaans wordt betaald door een werkloosheidscontrole of een directe storting, biedt een gedeeltelijke vervanging van het inkomen voor een bepaalde tijd of totdat de werknemer werk vindt, afhankelijk van wat zich het eerst voordoet. Het staat ook bekend als ‘werkloosheidsuitkeringen’ of ‘werkloosheidsverzekering’.
Belangrijkste leerpunten
- Een werkloosheidsuitkering is een uitkering die wordt betaald aan mensen die onlangs hun baan zijn kwijtgeraakt buiten hun schuld, zoals ontslag of sluiting van het bedrijf.
- Werkloosheidsuitkeringen worden vaak berekend als een percentage van het gemiddelde van het loon van de aanvrager over een recente periode van 52 weken.
- De compensatie wordt meestal betaald via een werkloosheidscheck of via een directe storting.
Inzicht in werkloosheidscompensatie
De werkloosheidscompensatie wordt betaald door veel ontwikkelde landen en sommige opkomende economieën. In de Verenigde Staten wordt het compensatiesysteem voor werkloosheid gezamenlijk beheerd door de federale overheid en elke afzonderlijke deelstaatregering. Vergoedingen zijn gebaseerd op een percentage van het gemiddelde loon van een werknemer over een recente periode van 52 weken, en de berekening ervan kan per staat verschillen.
Uitkeringen worden over het algemeen betaald door deelstaatregeringen, grotendeels gefinancierd door staats- en federale loonheffingen die door werkgevers worden betaald. De meeste staten bieden uitkeringen gedurende 26 weken, hoewel dit per staat verschilt en zo laag kan zijn als 12 en zo hoog als 30. Verlengingen zijn mogelijk tijdens perioden van hoge werkloosheid.
Compensatievereisten voor werkloosheid
Zoals hierboven vermeld, beheren zowel de federale overheid als de afzonderlijke staten de werkloosheidsverzekeringen in de VS.
Vereisten verschillen per staat in termen van hoe uitkeringen worden bepaald. Om bijvoorbeeld in New York in aanmerking te komen, moet u in twee kalenderkwartalen hebben gewerkt en loon hebben ontvangen, ten minste $ 2.600 hebben ontvangen in één kalenderkwartaal, en het totale loon dat aan u is betaald, moet ten minste 1,5 keer het bedrag zijn dat aan u is betaald. jij in je hoge kwart. De minimale uitkering is $ 104 per week en de maximale uitkering is $ 504 per week.
New York en vele andere staten zagen af van de wachttijd van zeven dagen voor uitkeringen voor mensen die werkloos zijn vanwege sluitingen van het coronavirus (COVID-19) of quarantaines.
COVID-19-gerelateerde werkloosheidsprogramma’s
Op 27 maart 2020 ondertekende president Trump een coronavirus-noodstimuleringspakket ter waarde van $ 2 biljoen, deCoronavirus Aid, Relief and Economic Security (CARES) Act. Het heeft de werkloosheidsuitkeringen tijdelijk uitgebreid via drie initiatieven:
- het Pandemic Un Employment Assistance- programma
- de Federal Pandemic Werkloosheid Compensation programma
- de Pandemic Emergency Werkloosheid Compensation programma
Hier is een korte samenvatting van hoe ze zich verhouden:
President Joe Biden ondertekende hetAmerican Rescue Plan, een stimuleringspakket ter waarde van $ 1,9 biljoen op 11 maart 2021, dat extra voordelen opleverde voor Amerikanen vanwege de COVID-19-pandemie. Het wetsvoorstel verlengde de werkloosheidsuitkeringen voor degenen die hun baan verloren als gevolg van de pandemie van 14 maart 2021 tot 6 september 2021. De nieuwe wet verlengde de PUA met nog eens 29 weken van 50 naar 79 weken. Het verhoogde ook de PEUC-voordelen van in totaal 24 tot 53 weken.
Geschiedenis van werkloosheidscompensatie
Het eerste compensatiesysteem voor werkloosheid werd geïntroduceerd in het Verenigd Koninkrijk met de National Insurance Act van 1911 onder de regering van de liberale partij van HH Asquith. De maatregelen waren bedoeld om de toenemende voetafdruk van de Labour Party onder de arbeidersbevolking van het land tegen te gaan.
De National Insurance Act gaf de Britse arbeidersklasse een premiesysteem voor verzekering tegen ziekte en werkloosheid; het was echter alleen van toepassing op loontrekkenden. De gezinnen van loontrekkenden en degenen die een niet-looninkomen verdienden, waren aangewezen op andere bronnen van ondersteuning. Communisten – die dachten dat een dergelijke verzekering arbeiders zou beletten een revolutie te beginnen – bekritiseerden de uitkering, maar werkgevers en Tories zagen het als een ‘noodzakelijk kwaad’.
De Britse compensatieregeling voor werkloosheid was gebaseerd op actuariële principes en werd gefinancierd door een vast bedrag dat werd bijgedragen door werknemers, werkgevers en belastingbetalers. De voordelen waren echter beperkt tot bepaalde bedrijfstakken die de neiging hadden om meer vluchtige werkgelegenheidseisen te stellen, zoals de scheepsbouw, en er waren geen voorzieningen voor personen ten laste. Na een week werkloosheid kwam de werknemer in aanmerking voor zeven shilling per week gedurende maximaal 15 weken per jaar. In 1913 waren ongeveer 2,5 miljoen mensen verzekerd voor de Britse regeling voor werkloosheidsuitkeringen.
In de Verenigde Staten begon de werkloosheidsuitkering op staatsniveau toen Wisconsin deze in 1932 uitvaardigde om het effect van de Grote Depressie te verzachten. In 1935 ondertekende president Franklin D. Roosevelt de socialezekerheidswet en vestigde deze in het hele land. In eerste instantie waren werkgevers met minder dan acht werknemers vrijgesteld van de dekking. Dat aantal daalde tot vier in 1954 en werd teruggebracht tot één in 1970.
In Canada wordt het systeem Employment Insurance (EI) genoemd en wordt het gefinancierd door premies die zowel door werkgevers als door werknemers worden betaald. Canada’s eerste nationale systeem van werkloosheid werd in 1940 ingevoerd door de Werkloosheidsverzekeringswet, ook ingegeven door de gevolgen van de Grote Depressie. De wet werd in 1971 uitgebreid en geliberaliseerd en uiteindelijk in 1996 vervangen door de Employment Insurance Act, die de naam van het programma veranderde om te benadrukken dat het de bedoeling heeft de werkgelegenheid te bevorderen in plaats van alleen de werkloosheid te ondersteunen.