Accijnzen op voertuigen
Wat is accijnzen?
Voertuigaccijns (VED) is een belasting die wordt betaald voor de meeste in het VK aangedreven en geparkeerde voertuigen. VED past niet in de standaarddefinitie van een belasting die wordt geheven op het punt van fabricage. Voor auto’s die vanaf april 2017 zijn geregistreerd, zijn de tarieven die in het eerste jaar worden betaald, gerelateerd aan de kooldioxide-uitstoot van het voertuig, hoewel dat niet het geval is.
UITBREIDING van de accijnzen op het voertuig
Oorsprong van de accijnzen op voertuigen
De eerste Britse motorrijtuigenbelasting was afkomstig van de Customs and Inland Revenue Act van 1888. De belasting beperkte en controleerde het gebruik van auto’s. De Britse regering voerde in 1904 de verplichting in om auto’s te nummeren en te registreren, en in 1906 verschoof de focus naar de toestand van de wegen. In 1909 werd een nieuwe belasting ingevoerd op basis van het vermogen van de automotor, waarvan de opbrengst werd gebruikt om de wegeninfrastructuur te verbeteren.
De Road Board, een bestuursorgaan dat belast is met het creëren en herzien van wegeninfrastructuurbeleid, werd opgericht in 1910. In 1920 verving het Road Board, opgericht door de Britse regering om te betalen voor de aanleg en het onderhoud van Britse wegen, de Road Board. De inkomsten uit het wegenfonds werden echter vaak aangewend voor andere doeleinden. De verduistering was zo groot dat de minister van Financiën, Winston Churchill, het het ‘Raid Fund’ noemde. Vanaf 1937 werden de voertuigaccijnzen (VED) betaald aan het nieuwe Geconsolideerde Fonds, en het Wegenfonds diende alleen als administrateur tot het in 1956 werd gesloten.
Eind jaren zeventig waren er discussies over het afschaffen van de VED en het verhogen van de brandstofbelasting om het tekort te dekken. In 1980 werd echter besloten om de motorrijtuigenbelasting te behouden.
De veranderende structuur van de accijnzen op voertuigen
In 1997 besprak de regering het schatten van de VED op het niveau van de kooldioxide-uitstoot van een auto. In de Britse begroting voor 1999 zouden nieuwe auto’s die in de daaropvolgende jaren werden geregistreerd, op basis van hun emissies worden ingedeeld in een van de vier accijnzen voor voertuigen. Binnen elke band zijn enkele prikkels gegeven voor auto’s die schonere brandstof gebruiken. De belasting op nieuwe auto’s was aanzienlijk lager dan die op oudere auto’s, waardoor het automobilistenpubliek werd aangemoedigd om nieuwere modellen te kopen. In 2002, 2003 en 2006 introduceerden ze de 5e, 6e en 7e band. In de Britse begroting voor 2009 werd een herziening van het systeem aangekondigd, waarbij 13 VED-banden werden geïntroduceerd waarin alle nieuwe auto’s zullen worden gecategoriseerd.
Meest recente ontwikkelingen in VED
In 2014 schafte de overheid de voorheen gebruikte papieren belastingschijf af, die op de voorruit van een auto moest worden getoond. De regering kondigde aan dat de schijven niet nodig waren en dat het elektronische voertuigregister en de automatische kentekenplaatherkenning ervoor konden zorgen dat voertuigen de juiste vergunning hadden en dat de VED was betaald.
In 2017 zijn de accijnzen en de tariefconfiguratie voor voertuigen ingrijpend herzien, wat ertoe heeft geleid dat de motorrijtuigenbelasting voor bepaalde typen nieuwe auto’s aanzienlijk hoger of lager is.