Verticale aandelen

Wat is verticale aandelen?

Verticaal eigen vermogen is een methode om inkomstenbelasting te innen waarbij de betaalde belastingen toenemen met het bedrag van het verdiende inkomen. Het drijvende principe achter verticale gelijkheid is dat degenen die meer belasting kunnen betalen, meer moeten bijdragen dan degenen die dat niet zijn.

Dit staat in contrast met horizontale gelijkheid, waarbij individuen met vergelijkbare inkomsten en activa hetzelfde bedrag aan belastingen moeten betalen.

Inzicht in verticale aandelen

De rechtvaardigheid van een belastingstelsel zegt of de belastingdruk eerlijk over de bevolking wordt verdeeld. Het principe van de mogelijkheid om te betalen stelt dat het bedrag aan belasting dat een persoon betaalt, afhankelijk moet zijn van de lasten die de belasting zal creëren in verhouding tot het vermogen van het individu. Het principe van de mogelijkheid om te betalen geeft aanleiding tot twee begrippen van eerlijkheid en billijkheid: verticale en horizontale billijkheid.

Verticale gelijkheid drijft het principe dat mensen met hogere inkomens meer belasting moeten betalen, door middel van proportionele of progressieve belastingtarieven. Bij proportionele belasting neemt het bedrag aan betaalde belastingen rechtstreeks toe met het inkomen. Iedereen betaalt hetzelfde deel van zijn of haar inkomen aan belasting, aangezien het effectieve gemiddelde belastingtarief niet verandert met het inkomen.

Voorbeeld van verticale aandelen

Denk bijvoorbeeld aan verticaal eigen vermogen: een belastingbetaler die $ 100.000 per jaar verdient en een andere die $ 50.000 per jaar verdient. Als het belastingtarief vlak en evenredig is op 15%, betaalt de verdiener met het hoogste inkomen $ 15.000 belasting voor het betreffende belastingjaar, terwijl de belastingbetaler met het lagere inkomen een belastingverplichting heeft van $ 7.500. Met hetzelfde tarief toegepast op alle inkomensbedragen, zullen de personen met meer middelen of hogere inkomensniveaus altijd meer belasting in dollars betalen dan mensen met een lager inkomen.

Progressieve belastingheffing

Progressieve belasting omvat belastingschijven, waarin mensen belasting betalen op basis van de belastingschijf waarin hun inkomen hen plaatst. Elke belastingschijf heeft een ander belastingtarief, waarbij hogere inkomensschijven de hoogste percentages betalen. Onder dit belastingstelsel stijgen de effectieve gemiddelde belastingtarieven met het inkomen, zodat de rijken een groter deel van hun inkomen aan belastingen betalen dan de armen. In de Verenigde Staten bijvoorbeeld, heeft een enkele belastingbetaler die $ 100.000 verdient, vanaf 2019 een hoogste marginale belastingtarief van 24%.  Zijn belastingverplichting zou $ 18.174,50 zijn voor een effectief belastingtarief van 18,17%.  Het hoogste marginale belastingtarief voor een enkele belastingbetaler met een jaarinkomen van $ 50.000 is 22%.  In dit geval zou deze belastingbetaler $ 6.864 betalen voor een effectief belastingtarief van 13,73%.

De andere maatstaf die wordt gebruikt om billijkheid in een belastingstelsel te meten, is de horizontale billijkheid, die stelt dat mensen met vergelijkbare betalingsmogelijkheden hetzelfde bedrag aan belastingen aan de economie moeten bijdragen. De basis achter dit idee is dat mensen in dezelfde inkomensgroep gelijk zijn in hun bijdrage aan de samenleving en dus op dezelfde manier behandeld moeten worden door hetzelfde niveau van inkomstenbelasting te heffen. Als twee belastingbetalers bijvoorbeeld $ 50.000 verdienen, moeten ze allebei hetzelfde tarief worden belast, omdat ze allebei hetzelfde vermogen hebben of binnen dezelfde inkomensklasse vallen. Horizontale rechtvaardigheid is echter moeilijk te bereiken in een belastingstelsel met mazen in de wet, aftrekposten en prikkels, omdat het verstrekken van een belastingvoordeel betekent dat soortgelijke personen in feite niet hetzelfde tarief betalen.