Bevestigende actie
Wat is positieve actie?
Positieve actie is een beleid dat tot doel heeft de kansen op de werkplek of het onderwijs te vergroten voor ondervertegenwoordigde delen van de samenleving door rekening te houden met iemands huidskleur, ras, geslacht, religie of nationale afkomst.
Bedrijven en overheidsinstanties implementeren positieve actieprogramma’s om het aantal mensen uit bepaalde groepen binnen bedrijven, instellingen en andere delen van de samenleving te vergroten. Het beleid is gericht op demografieën die in het verleden een lage vertegenwoordiging hebben gehad in leiderschapsposities, professionele rollen en academici, en wordt vaak beschouwd als een middel om historische discriminatie van bepaalde groepen tegen te gaan.
Belangrijkste leerpunten
- Positieve actie tracht historische trends van discriminatie van iemands identiteit omver te werpen door hulp te bieden aan groepen waarvan is vastgesteld dat ze het slachtoffer zijn van vroegere of huidige discriminatie.
- Beleid ten aanzien van positieve actie probeert op verschillende manieren verandering door te voeren, zoals het eisen dat aan bepaalde quota wordt voldaan bij het aannemen van personeel, het verstrekken van financiële steun in de vorm van subsidies en beurzen, en het weigeren van overheidsfinanciering en contracten aan instellingen die niet aan de vereiste criteria voldoen.
- Hoewel oorspronkelijk bedoeld om de Civil Rights Act van 1964 af te dwingen, heeft positieve actie de reikwijdte van groepen waarop hulp wordt gericht, vergroot tot gendervertegenwoordiging, mensen met een handicap en gedekte veteranen.
- Critici van positieve actie wijzen op een aantal waargenomen tekortkomingen in het beleid – inclusief de kosten van de programma’s, de mogelijkheid om minder gekwalificeerde kandidaten aan te nemen en het gebrek aan historische vooruitgang bij het veranderen van de vertegenwoordiging van doelgroepen.
Hoe positieve actie werkt
In de Verenigde Staten kwam positieve actie in de jaren zestig op de voorgrond als een manier om gelijke kansen in verschillende segmenten van de samenleving te bevorderen. Het beleid werd ontwikkeld als een manier om de Civil Rights Act van 1964, die discriminatie probeerde uit te bannen, af te dwingen.
Vroege implementaties van positieve actie waren grotendeels gericht op het doorbreken van de aanhoudende sociale segregatie van minderheden van instellingen en kansen. Ondanks wetgeving die bevooroordeelde praktijken in de Verenigde Staten verbood, was er niet onmiddellijk een tastbare verandering in de status quo.
Er werd positieve actie ondernomen om ondervertegenwoordigde groepen een nauwkeurigere vertegenwoordiging te geven binnen sleutelrollen in de overheid, het bedrijfsleven en academische functies.
Vereisten voor positieve actie
Inspanningen om een dergelijke verandering te stimuleren, kunnen de vorm aannemen van hulp om de kansen voor ondervertegenwoordigde groepen te vergroten. Deze hulp kan bestaan uit beurzen, beurzen en andere financiële steun die bestemd is om die segmenten van de bevolking te helpen toegang te krijgen tot hoger onderwijs.
Aanwervingspraktijken kunnen ook worden gestructureerd om de opname van verschillende kandidaten voor vacatures te vereisen. Overheidsinstanties kunnen verplichten dat bedrijven en instellingen hun gelederen bevolken met een minimumpercentage gekwalificeerde professionals van verschillende etnische groepen, geslachten en culturen. Als aan dergelijke vereisten niet wordt voldaan, kunnen instellingen worden uitgesloten van overheidsfinanciering of kunnen ze meedingen naar overheidsopdrachten.
In de afgelopen jaren hebben campagnes om organisaties en instellingen inclusiever te maken een impuls gegeven aan meer genderdiversiteit, samen met meer toegang tot kansen voor gedekte veteranen en mensen met een handicap.
Voordelen en nadelen van positieve actie
De implementatie en voortdurende praktijk van beleid voor positieve actie heeft zowel veel steun als felle kritiek gekregen. Voorstanders van positieve actie zeggen dat de inspanning moet worden voortgezet vanwege de lage percentages diversiteit in gezagsposities, vertegenwoordiging in de media en beperkte erkenning van de prestaties van ondervertegenwoordigde groepen.
Tegenstanders van positieve actie noemen deze inspanningen vaak een collectieve mislukking, waarbij ze de kleine veranderingen in de status quo na tientallen jaren van inspanning als bewijs hiervoor aanhalen. De kosten van dergelijke programma’s, in combinatie met de overtuiging dat positieve actie de bevolking dwingt om ongerechtvaardigde aanpassingen te doen, drijft een aanzienlijk deel van de oppositie.
Bovendien zouden critici van positieve actie kunnen beweren dat er in de huidige samenleving weinig tot geen vooroordelen bestaan, althans vanuit hun perspectief. Bovendien is aangevoerd dat positieve actie er in sommige gevallen toe heeft geleid dat gekwalificeerde kandidaten over het hoofd worden gezien ten gunste van het aannemen van minder gekwalificeerde kandidaten die voldoen aan de normen voor positieve actie.
Er is ook de catch-22 dat positieve actie leidt tot neerbuigendheid voor degenen die profiteren van positieve actie. Dat wil zeggen, sommige mensen kunnen worden beschuldigd van het vinden van een baan of promotie vanwege hun etniciteit of geslacht, versus kwalificaties. Positieve actie is een delicaat evenwicht tussen het promoten van een diverse werkplek zonder wrok.