Statuut tegen schadeloosstelling

Wat is een anti-schadeloosstellingsverordening?

Een anti-schadeloosstellingsstatuut is een wet die bepaalt hoeveel risico kan worden overgedragen tussen partijen in een contract en wordt vaak gebruikt in bouwcontracten.

Inzicht in anti-schadeloosstellingsstatuten

Een anti-schadevergoedingsstatuut beschermt onderaannemers tegen risico’s die zij op zich nemen van een hoofdaannemer. In de verzekeringssector wordt het financiële risico vaak overgedragen aan herverzekeraars, dit zijn bedrijven die ermee instemmen een deel van de risico’s op zich te nemen in ruil voor een deel van de premie die door de primaire verzekeraar wordt geïnd.

Zonder anti-vrijwaringsstatuten zouden aannemers de aansprakelijkheid kunnen overdragen aan onderaannemers, en de onderaannemer zou aansprakelijk kunnen zijn voor schade, zelfs als de schade werd veroorzaakt door de nalatigheid van de aannemer die de overdracht deed. Een bouwbedrijf schaft bijvoorbeeld een aansprakelijkheidsverzekering af om ongevallen tijdens een bouwproject te dekken. Wanneer dat bedrijf onderaannemers inhuurt, waaronder elektriciens en loodgieters, zijn deze verplicht om een ​​aanvullende verzekering af te sluiten.

De nieuwe polis specificeert de andere partijen als extra verzekerd, dus in het geval dat ze gewond raken tijdens het werk, zullen ze gedekt worden door de polis van de onderaannemer.

In verschillende staten is wetgeving aangenomen die betrekking heeft op anti-schadeloosstelling, dus het is het beste om de staatsvereisten te controleren bij het evalueren van opties.

Bepalingen inzake schadeloosstelling

Een schadeverzekering kan in brede taal worden opgesteld om de schadevergoeding te vrijwaren voor alle claims, kosten, verliezen en schade die het gevolg zijn van de nalatigheid van een van de partijen, zelfs als de schadevergoeding alleen verantwoordelijk is voor het letsel van de derde. Of een vrijwaringsovereenkomst zal worden gehandhaafd, kan ervan afhangen of de regerende staatswet de handhaving van vrijwaringsovereenkomsten door middel van hun anti-vrijwaringsstatuten beperkt.

Staten behandelen vergoedingsovereenkomsten doorgaans op drie manieren. De eerste manier is dat de staat misschien geen anti-schadeloosstellingsstatuut heeft. De tweede manier is dat de staat een anti-schadeloosstellingsstatuut heeft dat een hoofdaannemer verbiedt een onderaannemer schadeloos te stellen voor de enige nalatigheid van de hoofdaannemer. De derde manier is dat de staat een hoofdaannemer verbiedt een onderaannemer schadeloos te stellen voor de eigen nalatigheid van de hoofdaannemer, ongeacht de mate van fout.

Gezien het wijdverbreide gebruik van vrijwaringsovereenkomsten in bouwcontracten, moeten alle geïnteresseerde partijen op de hoogte zijn van de staatswet die van toepassing is op elk van hun projecten.

Zelfs zonder een statuut tegen schadeloosstelling hebben de meeste rechtbanken de neiging om bepalingen die proberen een hoofdaannemer schadeloos te stellen voor zijn eigen nalatigheid, eng uit te leggen. De meeste rechtbanken zullen bijvoorbeeld een vrijwaringsovereenkomst niet interpreteren om een ​​onderaannemer te vrijwaren voor zijn eigen nalatigheid, tenzij die intentie in duidelijke en ondubbelzinnige bewoordingen wordt uitgedrukt.