Basissaldo

Wat is basisbalans?

Het basissaldo is een economische maatstaf voor de betalingsbalans die de saldi van de lopende rekening en de kapitaalrekening combineert. De lopende rekening toont het nettobedrag van het inkomen van een land als het een overschot heeft, of de uitgaven als het een tekort heeft. De kapitaalrekening registreert de netto verandering in eigendom van buitenlandse activa. Het basissaldo kan worden gebruikt om de waarschijnlijke ontwikkeling van de betalingsbalans van een land weer te geven.

Basisbalans begrijpen

Economen gebruiken het basissaldo om langetermijntrends in de betalingsbalans van een land te bepalen. Net als de betalingsbalans wordt de basisbalans in de tijd uitgezet om beleidsmakers een duidelijker beeld te geven van de huidige positie van hun land in termen van wereldwijde instroom en uitstroom. Het basissaldo is minder gevoelig voor schommelingen op korte termijn in de rente of wisselkoersen en houdt rekening met internationale investeringsschommelingen van de kapitaalrekening, waardoor het beter reageert op langetermijnveranderingen in de productiviteit van een land.

Economen gebruiken het basissaldo voor een bepaalde periode om de relatie te bepalen tussen de hoeveelheid geld die het land binnenkomt en de hoeveelheid geld die naar andere landen stroomt. Over het algemeen zijn landen meer vatbaar voor het opnemen van meer geld dan ze de wereld in sturen, maar in de praktijk kan dit op korte termijn tot oververhittingsrisico’s en sterke inflatie leiden. In plaats daarvan willen de meeste economische beleidsadviseurs een basisbalans binnen een krappe bandbreedte, zonder een significant overschot of tekort te creëren.

Het basissaldo beheren in een economie

Natuurlijk kan wat beleidsmakers willen en waar politici op aandringen soms heel anders zijn. Er is zeker een tendens om uitstromen meer als een probleem dan als instroom te beschouwen. Als de basisbalans te ver buiten de marge valt, kunnen regeringen ingrijpen om de marge te herstellen. Afhankelijk van hoe de binnenlandse markt functioneert, beschikken overheden over verschillende instrumenten om het basissaldo te corrigeren.

Om de instroom van kapitaal te vertragen, kan een natie regelgevende controles instellen tegen buitenlandse investeringen. Er zou bijvoorbeeld een wet kunnen worden geschreven die stelt dat alle bedrijven die in het land actief zijn, voor ten minste 51% eigendom moeten zijn van binnenlandse aandeelhouders. Dit soort regels heeft de neiging het wereldwijde investeringskapitaal af te schrikken of op zijn minst te vertragen, aangezien het een minder dan laissez-faire regering suggereert. Nogmaals, beheersmaatregelen tegen instroom worden minder vaak gebruikt dan beheersmaatregelen tegen uitstromen.

Als het gaat om kapitaaluitstroom, kunnen landen kapitaalcontroles gebruiken om te beperken hoeveel internationaal kan worden overgedragen. Het nemen van die stap wordt echter gezien als een extreme reactie die in tijden van crisis moet worden gebruikt en niet als reactie op een slecht basisevenwicht. Er zijn veel andere beleidsinstrumenten die worden gebruikt voorafgaand aan regelrechte regulering van wat burgers met hun geld kunnen doen. Deze variëren van het verstrekken van een fiscaal gunstige status tot binnenlandse investeringen tot het eenvoudigweg vereisen van een hoger niveau van controle door financiële instellingen op uitgaande transacties. Met deze mix van prikkels en frictie kunnen regeringen het publiek op subtiele wijze beïnvloeden om meer geld thuis te houden. Dat gezegd hebbende, als binnenlandse investeringen ondermaats presteren, zal het geld meestal zijn weg vinden naar een beter rendement, ongeacht wat de overheid wil.