Tweekamerstelsel

Wat is een tweekamerstelsel?

Een tweekamerstelsel beschrijft een regering met een wetgevingssysteem met twee kamers, zoals het Huis van Afgevaardigden en de Senaat die samen het Amerikaanse Congres vormen. Het woord tweekamerstelsel is afgeleid van het Latijn: “bi” (wat twee betekent) en “camera” (wat kamer betekent). Het Britse parlement, een tweekamerstelsel, heeft model gestaan voor de meeste parlementaire systemen over de hele wereld. Het eerste voorbeeld van het Britse tweekamerstelsel vond plaats in 1341. Toen het Lagerhuis voor het eerst los van de adel en de geestelijkheid bijeenkwam, werden in feite een Eerste Kamer en een Tweede Kamer gecreëerd. De VS hebben na de oprichting een tweekamerstelsel aangenomen.

Een tweekamerstelsel staat in contrast met een eenkamerstelsel, waarin alle leden van de wetgevende macht als één groep beraadslagen en stemmen. De wetgevende tak van de Amerikaanse federale overheid gebruikt een tweekamerstelsel, naast alle Amerikaanse staten, met uitzondering van Nebraska. Amerikaanse steden gebruiken daarentegen vaak het eenkamerstelsel.

Belangrijkste leerpunten

Een tweekamerstelsel is een overheidsstijl met twee afzonderlijke afdelingen binnen de wetgevende tak van de overheid, versus een eenkamerstelsel dat de overheidstak niet verdeelt.
Het Amerikaanse tweekamerstelsel is verdeeld in het Huis van Afgevaardigden (waar het aantal toegewezen leden is gebaseerd op de staatsbevolking) en de Senaat (waar elke staat twee leden krijgt).
De meeste internationale regeringen gebruiken het eenkamerstelsel – met een verdeling van ongeveer 60/40 tussen eenkamer- en tweekamerstelsel.
Elk huis van de wetgevende macht heeft verschillende bevoegdheden om ervoor te zorgen dat er checks and balances zijn binnen het systeem.
De meer dichtbevolkte afdeling van het Huis van Afgevaardigden stelt minder strenge eisen aan de leden als het gaat om leeftijd en burgerschapsduur in vergelijking met de Senaat.

Hoe een tweekamerstelsel werkt

In een tweekamerstelsel kunnen de twee kamers van het wetgevende orgaan verschillende organisaties, regels, methoden voor het selecteren van leden en aangewezen bevoegdheden hebben met betrekking tot de wetgeving en het toezicht op de andere takken van de regering. In de VS zijn de andere takken van de regering de uitvoerende macht en de rechterlijke macht.

Er zijn zowel praktische als historische redenen om twee huizen van de wetgevende macht te hebben. Een praktische reden voor een tweekamerstelsel is om te functioneren als onderdeel van het grotere systeem van checks and balances die de macht van verschillende delen van een overheid of samenleving in evenwicht brengen. Door de macht binnen de wetgevende macht te verdelen, helpt tweekameralisme voorkomen dat de wetgevende macht te veel macht heeft – een soort controle binnen de bedrijfstak. Binnen het wetgevende lichaam heeft tweekameralisme historisch gefunctioneerd om de macht van verschillende sociale klassen of groepen binnen een samenleving in evenwicht te brengen.

Het tweekamerstelsel ontstond in middeleeuws Europa. Scherpe klassenverschillen tussen de adel, de geestelijkheid en de gewone mensen betekenden dat deze klassen werden vertegenwoordigd door afzonderlijke groepen vertegenwoordigers, die belast waren met het adviseren van de koning over zaken die verband hielden met en de belangen behartigden van hun respectieve sociale sferen. In Engeland ontwikkelden deze groepen zich uiteindelijk tot het House of Lords en het House of Commons. In het moderne VK wordt het House of Lords nog steeds beschouwd als een meer elitaire instantie, terwijl het House of Commons een grotere, meer algemene klasse vertegenwoordigt.

Het Amerikaanse tweekamerstelsel is ontstaan uit de wens om een evenwichtig systeem binnen de wetgevende macht te hebben en om een meningsverschil aan te pakken over de manier waarop staten vertegenwoordiging zouden krijgen.

Geschiedenis van het tweekamerstelsel in de VS.

Het tweekamerstelsel in de VS bestaat uit het Huis van Afgevaardigden en de Senaat, gezamenlijk bekend als het Amerikaanse Congres. Artikel 1, sectie 1 van de Amerikaanse grondwet bepaalt dat het Amerikaanse Congres bestaat uit de Senaat en het Huis van Afgevaardigden.

Tijdens de Constitutionele Conventie konden de oprichters van Amerika het niet eens worden over de vraag of de staten elk hetzelfde aantal vertegenwoordigers moesten hebben of dat het aantal vertegenwoordigers gebaseerd moest zijn op de bevolkingsomvang. In een overeenkomst die bekend staat als het Grote Compromis, besloten de oprichters om beide elementen op te nemen: het tweekamerstelsel werd opgericht.

Net als de twee kamers van het Engelse parlement waren de twee kamers binnen de Amerikaanse wetgevende macht ook bedoeld om verschillende belanghebbenden binnen de VS te vertegenwoordigen. De senaat was bedoeld om de belangen van de staten te vertegenwoordigen (senatoren werden oorspronkelijk benoemd door de wetgevende macht van de staat, niet gekozen), en de Tweede Kamer was bedoeld om te worden gekozen door en de belangen van het gewone volk te vertegenwoordigen. Dit komt ook tot uiting in de bevoegdheden die door de Grondwet aan elk huis zijn gedelegeerd, waarbij de Senaat een meer deliberatieve, adviserende en toezichthoudende rol kreeg, terwijl het Huis van Afgevaardigden de primaire bevoegdheid kreeg over de belasting van hun kiezers.

Leden van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden hebben een ambtstermijn van twee jaar. Termijnen van twee jaar zijn bedoeld om vertegenwoordigers te laten reageren op de behoeften van de kiezers. Er zijn in totaal 435 vertegenwoordigers, waarbij het aantal van elke staat in verhouding staat tot de bevolking van die staat. Dit systeem wordt evenredige vertegenwoordiging genoemd. Alabama heeft bijvoorbeeld zeven vertegenwoordigers, terwijl Californië 53 heeft. De zeven minst bevolkte staten – Alaska, Delaware, Montana, North Dakota, South Dakota, Vermont en Wyoming – hebben elk slechts één vertegenwoordiger.

Elke staat heeft ook twee senatoren (een systeem dat gelijke vertegenwoordiging wordt genoemd) die rechtstreeks door kiezers worden gekozen en een termijn van zes jaar vervullen. Voordat het zeventiende amendement op de grondwet in 1913 werd geratificeerd, mochten de staatswetgevers senatoren kiezen. Deze posities werden meestal bekleed door de elites.

Elk huis heeft verschillende eisen om te dienen. Om een Amerikaanse vertegenwoordiger te zijn, moet u minimaal 25 jaar oud zijn, minimaal zeven jaar Amerikaans staatsburger en een inwoner van de staat die u wilt vertegenwoordigen. Om een Amerikaanse senator te zijn, moet u minimaal 30 jaar oud zijn, minimaal negen jaar Amerikaans staatsburger en een inwoner van de staat die u wilt vertegenwoordigen.

Elk huis heeft ook unieke krachten. Alleen leden van het Huis van Afgevaardigden kunnen de president en andere federale ambtenaren strafrechtelijk aanklagen ( afzetten ); de Senaat bespreekt vervolgens de zaak. Het Huis beslist ook over presidentsverkiezingen als geen enkele kandidaat de meerderheid van de stemmen van het kiescollege wint. En elk wetsvoorstel dat de belastingen verhoogt, komt uit het Huis, en daarom wordt gezegd dat het Huis van Afgevaardigden de “macht van de portemonnee” heeft. De Senaat stemt om de benoeming van meer dan 1.000 leidinggevende functionarissen te bevestigen, en het kan verdragen bekrachtigen met een tweederde van de stemmen.