Bio-economie definitie

Wat is bio-economie?

Bio-economie is een progressieve tak van de sociale wetenschappen die de disciplines economie en biologie tracht te integreren met als enig doel theorieën te creëren die economische gebeurtenissen op een biologische basis beter kunnen verklaren en vice versa.

De voorstanders van bio-economie zijn van mening dat dezelfde patronen die in de biologische evolutie kunnen worden waargenomen, kunnen worden toegepast op het gedrag van de aandelenmarkt, aangezien veel van dezelfde “causale interacties” en “overlevingselementen” zowel daar als in de natuur kunnen worden aangetroffen.

Bio-economie verklaard

In de natuur zien we groepen van verschillende organismen die samenwerken om het beste gebruik te maken van de middelen die nodig zijn om het leven in stand te houden, terwijl ze toch een ‘survival of the fittest’-raamwerk bevorderen. Net als behavioral finance en andere toegepaste economische scholen, is bio-economie een ander voorbeeld van economische theorie die de klassieke grenzen overschrijdt en probeert de complexe economieën van vandaag beter te verklaren.

Toch is het idee om biologische hulpbronnen zo goed mogelijk te gebruiken voor de economie niets nieuws. Bio-economie kan helpen bij het beheren van hulpbronnen, met als doel uitputting van hulpbronnen te voorkomen. Het beheer van natuurlijke hulpbronnen kan worden gedaan met bio-economie. De praktijk omvat het uitzoeken van de beste manier om sociaaleconomisch gedrag duurzaam te beheren.

Modellering van bio-economie

Bio-economische modellering lijkt veel op economische modellering, waarbij rekening wordt gehouden met het beheer van natuurlijke hulpbronnen. Met behulp van modellering kan bio-economie helpen bij het bepalen van het optimale gebruik van natuurlijke hulpbronnen. Dit omvat de invloed van de landbouw op de beschikbaarheid van water of andere factoren. In veel gevallen kan modellering helpen bij het vaststellen van mogelijke valkuilen die mogelijk over het hoofd worden gezien of verkeerd worden begrepen.

Het meest opvallende gebruik van bio-economie en modellering is kijken naar de exploitatie van het zeeleven. Dit omvat het berekenen van optimale oogst en activiteit in de loop van de tijd. Om uitbuiting te bepalen, zijn de drie belangrijkste factoren de natuurlijke groeisnelheid, prijs-kostenverhouding en alternatieve kosten. Uiteindelijk wordt uitsterven of uitputting van hulpbronnen gedreven door een lage natuurlijke groeisnelheid, een hoge prijs-kostenverhouding en hoge alternatieve kosten.

Voorbeeld uit de echte wereld van bio-economie

Een bedrijf overweegt een mangrove te dichten om een ​​winkelcentrum in de buurt van een woonwijk te bouwen. Vanuit economisch oogpunt onderzoekt het bedrijf het geld en de middelen die nodig zijn om de mangrove om te zetten in bruikbare grond en dat vervolgens te vergelijken met de verwachte kasstromen uit het winkelcentrum.

Vanuit een bio-economisch standpunt zou het bedrijf niet alleen naar vraag en aanbod kijken, maar ook de biologische en milieu-impact van een dergelijke stap peilen. Dat wil zeggen, de mangrove herbergt veel planten en dieren, waaronder vissen die algen eten. Met de aandelenmarkt drijven vraag en aanbod de economische theorie aan. Bio-economie houdt echter rekening met het overlevingsinstinct, rekening houdend met uitputting en gebruik van hulpbronnen.